Donderdagavond 2 juni kon het feest beginnen. Na een gezellige bbq bij Marcel en Conny vertrokken we om 21.30 uur naar Ibis-hotel bij Schiphol. Daar aangekomen meteen naar bed. De volgende morgen met de shuttlebus naar Schiphol. En inderdaad, die heeeeeele lange rij mensen moesten allemaal inchecken voor Amerika. Wat heerlijk als je dan, heel kak, met een membercard er voorbij kunt naar de businessclass-balie. Dat scheelde heel veel tijd. Daarna douane, heel ver lopen, security, kort samengevat: weinig tijd voor het ontbijt. Jammer hoor. Bij de overstap in Minneapolis verliep ook alles soepel, vriendelijke(!!!) douane en tijd voor koffie. Dan het laatste stuk. Het vliegtuig ging kreunend de lucht in en veel turbulentie: dat zo’n ding het houdt! Om 17.00 uur plaatselijke tijd, 8 uur vroeger dan in Nederland, kwamen we in Denver aan. Met de shuttle naar het hotel en nog even een wandelingetje gemaakt door de ongezellige omgeving, gegeten in een restaurant en vroeg naar bed. Afgedraaid, en hoofdpijn vanwege de hoogte. Bij iedere kleine inspanning lopen we te hijgen. Denver heet niet voor niets the Mile-high city.

Dag 2

Na een nacht vol jet-leg-onrust was Leo al weer vroeg aan de wandel, het slapen gaat mij, zoals gewoonlijk :) beter af. Maar toch al vroeg klaar voor het ontbijt: zeer sober, maar het vult, denken we dan maar. Om 11.00 uur werden we opgehaald door een busje van Road Bear en naar de camper gebracht: wauw, wat een joekel! Gewoon aso! Na alle administratieve rompslomp en uitgebreide uitleg over het functioneren van de camper konden we vertrekken. Heel lang en heel breed de weg op! De plannen moesten al meteen aangepast worden, maar ja, daar zijn plannen voor, want de Ridge Trail Road door het Rocky Mountain National Park was nog gesloten vanwege de vele sneeuw. Dat was enerzijds een teleurstelling want het moet een hele mooie route zijn, anderzijds: wel een aantal hele hoge passen (ruim 3700 m) en we lopen nog steeds te hijgen.
Dus na voor een paar dagen boodschappen ingeslagen te hebben zijn we op weggegaan naar Estes Park om vandaar uit toch nog een eindje het RMNP in te gaan. De rit ging voorspoedig al was het even wennen aan het rijden met zo’n grote camper (wel iets anders dan we gewend zijn) en het wegdek werkte ook niet mee. Bij Estes Park meteen naar een Visitor Center om informatie over de weg en de dame aldaar vertelde dat we toch nog een eind het park in konden. Aangezien het al te laat was hebben we een klein rondje gedaan en gaan we morgen tot de sneeuw. Meteen al heel veel elks (elanden) gezien en prachtige uitzichten op de besneeuwde bergen, echt heel mooi. Onderweg ook nog een bord gezien van een kerk en een mevrouw in een souvenirwinkel was zo vriendelijk om voor ons te informeren hoe laat er morgen een dienst is. Dat is om 9.00 uur, een mooie tijd, we zijn hier toch vroeg wakker.
Na deze mooie tocht zagen we een camping en zijn er maar meteen gaan staan. Nog even in het zonnetje, de koffers uitgepakt, en de boodschappen opgeruimd. En terwijl we zo bezig zijn komt er een dier langs, in Afrika noemen ze die een honeybatcher, geen idee hoe hij hier genoemd wordt, maar volgens mij is het een soort das. Ook al een squirrel gezien, leuk hoor. Nu nog eten, koffie en naar bed. Dat tijdverschil voel je!

Dag 3

Vanmorgen op tijd opgestaan om naar de kerk te gaan. In het toiletgebouw een gesprekje met een Amerikaanse dame gehad en zij vroeg of ik de hoorn ook gehoord had. Natuurlijk niet, ik heb geslapen, jammer! Want er wordt op een hoorn geblazen (of getoeterd, geen idee wat het was, zoals gezegd: ik sliep) als er een beest gesignaleerd wordt, b.v. een beer, in de hoop dat hij schrikt van het geluid en er vandoor gaat. Nee hè, komt er eens een beer, slaap ik…..
Om 9 uur waren we in de kerk, de United Methodist Church, gelukkig kunnen vinden. Mooie dienst, hartelijke mensen! Natuurlijk tig keer: where are you from? En natuurlijk heeft iedereen wel kennissen of familie ‘in de buurt van Amsterdam’. Wat ook opviel: wij hebben nog steeds lucht tekort, maar de dominee ook, iedere zin een paar keren happen. De kerk stond op ongeveer 2500 m hoogte, met prachtig uitzicht op de bergen. Er werd avondmaal gehouden, mooi om mee te maken hoe het in andere gemeentes gevierd wordt. Hier kwamen de mensen rij voor rij naar voren en knielden op een lange knielbank, waarna iedereen persoonlijk met naam aangesproken werd bij het aanreiken van het stukje brood waarna men het stukje brood in een beker met sap (dacht ik) moest dopen. Heel indrukwekkend, al die knielende mensen!
Na een kopje koffie naar de sneeuw gereden. Bij de gate van het park vertelde de ranger dat een half uur eerder weer een stuk van de weg vrijgegeven was, waardoor het, ondanks de sneeuw, toch mogelijk was om op de hoogste punt te komen: 3715m. Wat een sneeuw en wat een uitzicht. Alle superlatieven waren van toepassing: ongelofelijk, onwerkelijk, sprookjesachtig enz, maar ja, ook koud! We zijn gereden tot de weg geblokkeerd werd, bij Alpine Visitors Center, soms tussen hele hoge muren van sneeuw door! Na een aantal foto’s weer omgedraaid en terug gereden. Beneden, nog altijd hoog genoeg voor ademhalingsproblemen, was de temperatuur heerlijk. Uiteindelijk op een camping bij Cheyenne in de zon gezeten en lekker nog even gelezen (en ons zitten verbazen over de campers die je hier ziet). Wat de grootte van de camper betreft, die is ongeveer 8.50 m lang. Toen wij hem voor het eerst zagen dachten we: wat een joekel! Als we nu op een camping komen mompelen we zachtjes dat die kleine inderdaad van ons is :). De camping waar we nu staan ligt aan de snelweg, hopen dat het slapen vannacht gaat lukken (en dat we niet weer een beer missen :)). Ik sluit af met een citaat van Lisette en Henrico: ik zeg: truste!

Dag 4

Vanmorgen vroeg wakker. Behalve de snelweg die langs de camping liep was er aan de andere kant een spoorlijn met goederentreinen. En toeteren die dingen! Zodoende lekker vroeg ontbeten en eerst maar naar de Wall-Mart voor boodschappen. De gehuurde tuinstoelen zitten voor geen meter en voor weinig geld dus even een nieuwe gekocht. Om 9 uur vertrokken richting the Black Hills in South Dakota. Eerst een stuk Interstate om op te schieten (lukt prima, goede weg, weinig verkeer, constante snelheid van 70 mile per uur) en daarna meer binnenwegen. Onderweg wilden we even lekker een tijdje pauzeren en in de zon zitten, maar daar was het echt veel te warm voor. Dus maar verder rijden met airco. Om 14.00 uur al bij Wind Cave NP en maar meteen een tocht door het park gemaakt. Al snel een paar forse buffalo’s ontdekt. Verder veel prairie dogs, pronghorns en burros (soort ezels). Via Custer State Park, waar de ranger bij de ingang vertelde dat het 90 graden F (32,5 C) was en ons hielp met het reserveren van een camping in het park. Bij de ingang van dit park liep een grote kudde buffalo’s waarvan sommige kleintjes bij zich hadden. Bij een Visitors Center werd ons uitgebreid uitgelegd wat er vroeger door de indianen met de (met pijl) geschoten beesten gedaan werd. Werkelijk niets werd weggegooid, alles van het beest werd gebruikt, om te eten en om gebruiksvoorwerpen van te maken. Van heel fijngemalen poep werd zelfs babypoeder gemaakt! Echt heel interessant om te zien en te horen. Er lag zelfs een gedroogde maag wat als soort tas gebruikt werd, of om eten in klaar te maken. Echt heel inventief!
Na de rondrit gingen we naar de camping, ook in het park. Heel mooi te midden van de natuur gelegen. We waren er nog maar net toen er een forse bui kwam, met zelfs wat hagelstenen, onweer en windstoten. Gelukkig maar kort en daarna weer lekker naar buiten. Puzzelen wat we morgen gaan doen en verder lekker uitrusten, want het was vandaag een lange reis!

Dag 5

Onrustige nacht: harde wind en dankzij de soepele vering van de camper leek het alsof we op zee zaten, van links naar rechts enz. Weer fijn op tijd gestart en zodoende waren we al om 8.30 uur in het Visitor Center om te informeren of we met de camper de Needles Highway en de Iron Mountain Road konden rijden. Nee dus, er zitten een aantal tunnels in deze routes en die zijn te smal voor de camper. Dan maar op zoek naar een guided tour, maar die was om 7.30 uur al gestart. Uiteindelijk kwamen we op een camping terecht waar auto,s verhuurd werden, maar helaas, een auto huren gaat als niet-amerikaan in South-Dakota niet. Maar de mevrouw van de camping wist weer iemand enz. Uiteindelijk werden we om 11.00 uur van die camping opgehaald door een gids met een busje voor een geweldige tocht. De Needles Highway is echt prachtig, met geweldige rotsformaties. En die tunneltjes, echt lachen! Smal en laag, gelukkig dat men gezegd had dat het met de camper niet te doen was, anders hadden we dus echt een probleem gehad! Maar het was fantastisch. Onze gids wist heel veel te vertellen, o.a. over de vele dode bomen die we zagen. Wij dachten: zeker afgebrand, maar deze ramp wordt veroorzaakt door de z.g. bugs, kleine beestjes, die de dood van de bomen veroorzaken. Een triest verhaal, het gaat echt om gigantisch veel bomen.
Onderweg nog een kleine aanrijding terwijl we net in een souvenirwinkel waren, daarvoor moesten we wachten op de politie. Gelukkig ging dat buiten ons om, dus we hebben heerlijk in de zon gezeten. Nog steeds een flinke wind, maar de temperatuur was heerlijk. Na deze stop naar het Mount Rushmore National Monument (hoofden van 4 presidenten van Amerika uitgehouwen boven in een berg). Vanuit de verte zagen we het al, wat indrukwekkend. We hebben er rondgelopen, een info-filmpje gezien en toen weer verder naar het Crazy Horse Memorial. Dit vonden we eigenlijk nog indrukwekkender, omdat het lijkt op een droom die onuitvoerbaar is. Zo’n groot monument ter herinnering aan de indianen, net als Mount Rushmore, maar dan nog veel groter, en nog lang niet af! Dan moet je er toch echt in geloven! Onze kleinkinderen zullen misschien nog meemaken dat het af komt.
Eindelijk tijd om weer naar de camping te gaan, pas om 20.00 uur waren we weer terug, bek-af, maar heel voldaan, het was geweldig!
Intussen is de wind gaan liggen en hopen we op een goede nachtrust, want morgen wacht ons, al weer, een lange tocht.
*Even nog een aanvulling: in de Black Hills, waar we nu dus zijn, is erg mooi gesteente te vinden o.a. rose quarts, maar ook mica. Onze gids heeft een paar stukjes voor ons gevonden, echt heel vreemd om te zien dat dat van stenen afkomt!

Dag 6