(Mto wa Mbu is Swahili en betekent rivier van de muggen)

In dit dorp wonen verschillende stammen met verschillende talenten. Er worden diverse activiteiten georganiseerd die ten goede komen aan de inwoners. Behalve de excursies die wij gedaan hebben ook nog een fietstocht bij Lake Manyara en een wandeling naar een waterval. De gidsen die met je meegaan hebben hun school afgemaakt (om gids te kunnen worden is dit verplicht) en spreken redelijk goed Engels. Bij alle stammen kun je natuurlijk hun waren kopen, o.a. prachtig houtsnijwerk, schilderijen, kanga's (omslagdoeken) en andere souvenirs. Zij hebben een groot aanbod omdat er met veel plaatselijke mensen aan gewerkt wordt. Bij het schooltje hangt een bus waar je donaties kwijt kunt en bij het Massaï-dorp wordt een deel van de excursieprijs aan hen afgestaan en om die reden mag je onbeperkt foto's maken. Normaal is dat alleen toegestaan als je per foto betaalt, dus ik had nog geen foto's. Nu weet je dat het geld goed terecht komt.

Het fijne van deze manier van een leefgemeenschap bekijken is, dat de mensen weten dat zij er wel bij varen, dus ben je heel welkom. Overal kun je rondlopen, je mag een huisje bekijken, vragen stellen, foto's maken en iedereen roept blij 'jambo' als je voorbij loopt. Er komen wel kinderen om snoep vragen, maar de gids zegt dan nee. Ik had wel een tas kleine cadeautjes bij me, maar op zijn advies heb ik die aan de onderwijzer op school afgegeven, zodat hij kan uitdelen. Het bedelen moet vooral niet gestimuleerd worden.

De Massaï is een stam die heel erg sober leeft en heel  traditioneel is en wil blijven. Er staat bij dit dorpje een schooltje en de kinderen zijn eigenlijk verplicht om onderwijs te volgen. Hun ouders echter houden de kinderen thuis, want ze zijn bang dat onderwijs ten koste gaat van de tradities. Als er gecontroleerd wordt door de overheid zorgen de ouders dat de kinderen onvindbaar zijn en vinden ze een lege school. En die kans dat onderwijs ten koste gaat van tradities is duidelijk aanwezig want als een kind gaat leren is de kans vrij groot dat ze geen zin hebben om de rest van hun leven op de koeien te passen. En dat is eigenlijk het enige wat de Massaï doen, zij zijn een volk dat leeft van veeteelt. Daar investeren ze echt alles in, verder leven ze in armoede, terwijl ze uit alle macht proberen vast te houden aan het verleden. Ze zijn ook heel erg op zichzelf, er zijn (bijna) geen contacten buitn de gemeenschap. Ze gaan nooit naar een dokter of ziekenhuis en ze trouwen niet buiten de stam. Ze leven van de koeien, de melk en het vlees, maar eten geen groenten. Alles wat groen is, is voor de koeien. Dat de gezichtjes van de kinderen zo onder de vliegen zitten komt door de vette melk die gedronken wordt. Tot één jaar drinkt een kindje bij de moeder, daarna gaat de melk in een uitgeholde kalebas en drinken ze daar uit. Ook de volwassen nemen een (grote) kalebas mee als ze het veld op gaan.

De schoenen zijn ook bezienswaardig. Ze maken ze uit nieuwe autobanden, snijden daar een deel vanaf, maken er riempjes aan en klaar is de schoen. De ronde vorm blijft behouden, het schijnt goed te zijn voor de houding. (Ook in Nederland zijn schoenen te koop met ronde onderkant, afgekeken van de Masaï.) Deze schoenen zijn voor hen heel duur, ongeveer 25 euro, maar daar doen ze dan ook jaren mee! Vandaar dat ze nieuwe banden gebruiken en geen afgedankte. Kenmerkend voor deze stam zijn de rood geruite doeken waar ze in gekleed gaan. Zij hebben ook een heel rechte houding en zijn vrij lang. Ook hebben ze altijd een stok bij zich, een mooi gepolijste stok, sie van oudsher gebruikt wordt om de koeien te beschermen tegen wild.

Nog steeds gaan jonge mannen voor een half jaar de wildernis is om hun volwassenheid te bewijzen. Zij kunnen pas terug komen als zij een leeuw gedood hebben. Als bewijs daarvoor dienen ze een tand te laten zien. Daarna zijn ze klaar om een vrouw te nemen. Nu weten we meteen waarom je hier zo weinig leeuwen tegenkomt:)!