23, 24 en 25 okt. (234, 372 en 133 km)

Over een gravel/zandweg van 150 km, waarbij we regelmatig door een zandbak dreven, ging het verder door prachtig landschap. Langzamerhand ging het zand over in lage rode zandduinen, niet zo spectaculair als in Namibië, maar toch.

Wat we in Zuid Afrika ook zo leuk vinden zijn de plaatsnamen. We kwamen langs de afslag naar Avontuur, kwamen door Blijvooruitzigt en iets verderop ligt Danielskuil, leuk toch?

Onderweg nog even een band laten repareren, nu hebben alle banden een nieuwe binnenband, hadden we dat maar meteen gedaan!

In Zuid Afrika terug komen voelt een beetje als richting thuis: we verstaan de mensen weer makkelijker, de camping in Kuruman is verzorgd, gras en bomen zijn hier groen (het lijkt hier goed geregend te hebben), en de supermarkt, wauw!!!  Heerlijk gegeten vanavond! Een beetje luxe is toch wel fijn! Wat kan de situatie in één dag tijd toch heel erg veranderen.

Het is inmiddels ook niet meer zo extreem warm (32 graden), we kunnen weer heerlijk in de zon zitten, en 's avonds koelt het weer flink af, helemaal goed!

Rond Kuruman zagen we veel mijnen: ijzererts en kolen . Dat geeft ook veel  vrachtverkeer, vrachtwagens met grote laadbakken. Verderop richting Upington was het savanne-landschap, met aan de horizon heuvels. In Upington eerst wat rond gelopen op zoek naar een reisgids over Zuid Afrika en naar een dongel. Uiteindelijk werden we door verwezen naar een spiksplinternieuw winkelcentrum, de Kalahari Mall. Alleen de dongel kunnen vinden, de gids was nergens te koop, alleen wegenkaarten, maar die hebben we al.

Meteen maar ergens geluncht en toen verder richting de Augrabies Falls National Park. Ondanks dat het 33 graden was stormde het en onderweg werd de lucht steeds dreigender: bruine zandwolken met slurven zand vanaf de grond. Mocht het ergens gaan regenen dan kunnen alle auto's wel gepoetst worden. Wel bijzonder om zo'n vieze bruine lucht te zien, en hoewel het even een beetje geregend heeft bleef het bij stormen en dreigen. Van lieverlee zagen we ook steeds meer druivenwijngaarden. In deze omgeving is ook een wijnroute.

Vlak bij het Augrabies Falls National Park vonden we een mooi plekje op camping Lake Grappa. Mooi grasveld en aan het water. Om de dieren wat bij te voeren had de eigenaar een paar balen stro neer gelegd en al snel zagen we een groep elanden en een giraffe.

Ook 's nachts liepen er dieren te grazen rond de camper, waarschijnlijk de elanden. Na het ontbijt gingen we naar het park waar we vanaf de receptie naar de waterval konden wandelen.  Het water stort daar 50 meter naar beneden en gaat daarna verder door een granieten kloof van 18 km lang en max. 20 meter breed. Er waren diverse uitzichtspunten van waar we de waterval op diverse manieren konden bekijken. Langs het wandelpad liepen veel dassies en lizzards. Het was er prachtig! Daarna reden we met de camper een mooie route door het park. Het park bestaat eigenlijk alleen maar uit rotsen en bergen stenen, wat een heel bijzonder was om te zien. Op sommige punten was het uitzicht spectaculair. Er waren vanwege de droogte niet veel dieren, maar toch zagen we drie klipspringers en twee giraffen. Na een paar uren rond gereden en genoten te hebben reden we naar een camping in Kakamas om te overnachten.

26 en 27 okt (356 en 0 km)

Via een gravelroad reden we 80 km naar Kenhardt, waar we de R27 opgingen tot Grootvloer.  De hele route was savanne en hier en daar licht glooiend landschap en prachtige bolkenluchten. Op het eerste stuk helemaal geen auto's of mensen gezien, op het tweede stuk misschien acht auto's! Bij Grootvloer gingen we richting Verneukpan, alweer gravel en geen ander verkeer. Wel hekken! 28 Keer de camper uit, hek open, camper er door, hek dicht, de camper weer in. Na uren rijden  kwamen we eindelijk op onze bestemming: de Verneukpan. Heel bijzonder, waar je ook keek kale grond met in de verte water! Tenminste, dat leek steeds zo, maar dat waren luchtspiegelingen.

De Verneukpan is 57 x 11 km en op die pan heeft in 1929 Sir Malcolm Campbell een baan uitgezet van 17 km om daar met zijn raceauto een record te vestigen, en nog steeds wordt van die baan gebruik gemaakt. Toen wij er waren zat het hek voor die baan op slot, geen activiteiten.

Bij het hek naar die baan staat een bord met bovenstaand verhaal en deze verklaring:

"Verneukpan verwijs na 'n lugspieël wat vroeër reisigers gekul het".  Verneuken is een Algemeen Beschaafd Afrikaans woord voor voor de gek houden, en door die luchtspiegelingen word je inderdaad voor de gek gehouden. Echt heel apart, voortdurend denk je dat de weg in het water verdwijnt!

Toen we de Pan weer af wilden rijden ging er iets verkeerd en aan het einde van de middag kwamen we weer uit in Kenhardt, waar we vanmorgen ook al waren:). We vonden een sfeerloos campinkje schuin tegenover de kerk, dus zijn we maar gebleven, kunnen we morgen de kerkdienst bijwonen. Of we daarna op deze camping blijven is nog de vraag, hij ligt aan een doorgaande weg zonder een spatje schaduw!

Om 9.00 uur begon de kerk en meteen al zag de dominee ons zitten waarna hij vanaf de kansel vroeg waar we vandaan kwamen en waarom we in Afrika waren. We werden hartelijk welkom geheten, ook voor het avondmaal, en voor de koffie na de dienst. De kerkdienst verliep op dezelfde manier als in onze eigen gemeente thuis, we zouden deze predikant zo in Zuilichem kunnen uitnodigen. Zelfs de liederen waren allemaal bekend, zij het in het Afrikaans. Ook de preek was voor ons redelijk goed te volgen. Tijdens het koffiedrinken gezellig gepraat met een aantal mensen (iedereen is wel eens in Nederland geweest of heeft familie in Nederland enz.) en om 11.30 uur waren we weer bij de camper. Aangezien we de enige kampeerders zijn konden we een toch een schaduwplekje vinden en zijn we toch maar gebleven. 's Middags kwam de vrouw van het bijbehorende hotel een praatje maken, zij zat vanmorgen ook in de kerk, en aan het einde van de middag kwam er een auto de camping oprijden: mensen van de kerk die ons uitnodigden voor de braai morgen. Aangezien we morgenochtend echt verder moeten hebben we dat afgeslagen, maar we vonden het wel heel lief! Of we dan de volgende keer dat we in Afrika  bij ze op bezoek komen! Lastig om dat te beloven, Kenhardt is niet zo'n centraal gelegen dorp, en de volgende keer???

28, 29 en 30 okt (357, 263 en 0 km)

Voor ons vertrek uit Kenhardt eerst nog even de gasfles voor de keuken laten vullen en getankt, en juist toen we bij het benzinestation waren kwam de dominee blij aanlopen. Hij was al bang dat wij al vertrokken waren, hij was al bij de camping wezen informeren. Hij wilde graag nog een foto van ons voor het kerkblad! En ons email adres zodat hij ons het kerkblad kan mailen zodat wij het ook kunnen lezen. Wij worden nog eens beroemd! Leuk, zoveel enthousiasme!

Toen toch vertrokken, richting Britstown. Eerst ruim 100 km gravel, waarbij we Putsonderwater  passeerden (vind ik zo'n leuke naam) en eindelijk op de N10 terecht kwamen. Een mooie rechte weg, bijna zonder verkeer, en voorlopig de Grote Karoo voor de boeg, een half-woestijn. Zandgrond met polletjes droog gras, af en toe een heuvel, en dat was het wel. Op den duur slaapverwekkend.

Bij Britstown overnacht en toen weer verder, over de Grote Karoo.  In De Aar boodschappen gedaan en rond de middag kwamen we op de N1, de hoofdweg tussen Kaapstad en Johannesburg. Daar was het duidelijk drukker, veel vrachtverkeer. Bij de Gariep Dam een prachtige plek gevonden op de mooie camping Gariep Forever Resort, met uitzicht op het haventje. Mooi sanitair en ... ja wel, wasmachines. Ik wist niet dat die nog bestonden:). Even een vrije dag inlassen, en die machine laten draaien! Verder het één en ander besproken voor de komende dagen, de Tiger Canyon en een onderhoudsbeurt voor de camper. Dat laatste kan mooi als we in Bloemfontein zijn, daar is een dealer.

31 okt, 1, 2 en 3 nov (227, 222, 0 en 0 km)

Tijdens een prachtige rit langs en over de Gariep Dam hebben we weer een ijsje verdiend met onze 12e lekke band! Onderweg in Bethulie meteen maar laten repareren.

Vroeg in de middag arriveerden we in Philippolis, een slapend dorpje waar we nog even wat boodschappen gedaan hebben en daarna reden we via een gravel road naar de Otterskloof, een lodge midden in het niks. De camping lag nog 10 km verder landinwaarts en aangezien we in de lodge zouden eten en we de volgende ochtend om 5 uur opgehaald zouden worden voor een gamedrive, leek het verstandiger om bij de lodge te blijven staan en stroom en sanitair te gebruiken van een huisje. Mooie en gezellige lodge met zeer behulpzame mensen. 's Avonds was het heel fris en mochten we heerlijk in de lapa (gezelschapsruimte, in dit geval een luxe huiskamer) zitten, heerlijk.

De volgende morgen ging om 4.30 uur de wekker: au! Om 5.00 uur stond de auto voor om ons naar de Tiger Canyon te brengen. Daar kregen we een kopje thee en gingen we op pad met een jeep voorzien van een kooi zodat we tijger-vrij konden zitten. De Tiger Canyon is gestart door de  filmregisseur John Varty om de tijgers in Afrika te brengen. In Azië, waar ze oorspronkelijk voorkomen wordt hun voortbestaan ernstig bedreigd en John hoopt en gaat er vanuit dat de tijgers in het Afrika beter zullen hebben. Hij is gestart met twee tijgers uit Canada over te plaatsen op zijn terrein, hij heeft er nu 14 en van lieverlee worden dat er meer. De bedoeling is om ze ooit weer in het wild te laten leven, nu staat er nog een enorm hek om het terrein. Door de aankoop van een nieuw terrein heeft hij nu een gebied van 60.000 hectare, deels voor de tijgers en op een ander deel gaat hij ook aan het werk met cheeta's, waar van er nu twee al aanwezig waren.

En we hebben ze gezien , de tijgers! Geweldig! Soms zo vlakbij de jeep dat je ze zou kunnen aaien. Hebben we maar niet gedaan. Wat een prachtige dieren. Er waren er ook twee in de paringsperiode. Die duurt vier dagen en dan doen ze het zo'n 150 keer.  Het vrouwtje draagt 104 dagen en als ze gejongt heeft is ze een tijdje onvindbaar. Ze verbergt zich met de pups in de rotsen en iedere 4 a vijf dagen versleept ze de kleintjes naar een ander plek, voor de veiligheid.

Ook zagen we een witte tijger (heeft met de genen te maken) en de twee cheeta's. Aan het einde van de gamedrive kregen we op een platform dat boven aan een rots gemaakt was, een uitgebreid ontbijt. Wat een uitzicht en wat een stilte!

Om 13.00 uur waren we weer terug bij de camper. Snel douchen en wegwezen, naar Bloemfontein. Om 17.00 uur wachtte Wilco ons op bij een tankstation om ons de weg te wijzen naar hun huis, waar we ook Susan en kinderen en verdere familie konden begroeten. Wat leuk om elkaar weer te zien! Zij hebben een paar jaar in Heerewaarden gewoond, en daar kennen we elkaar van. Toen we vijf jaar geleden in Afrika waren zijn we ook een paar dagen bij ze geweest en ook nu keken we er weer naar uit. De camper kan gewoon bij hen in de tuin (wat heet: 10.000 vierkante meter) dus we slapen in ons eigen bed.

De volgende dag met Wilco en Susan gewinkeld in Bloemfontein, meteen een nieuw opstapje  voor de camper gekocht, we gebruikten nog steeds een Cola-kratje.

Verder lekker eten, gezellig kletsen, gezamenlijk naar de kerk en... nou ja, gewoon: genieten van de gezelligheid!

4 en 5 nov (132 en 83 km) 

Eerst de camper naar de Nissan-dealer gebracht voor onderhoud en daarna Wilco naar zijn werk gebracht zodat wij zijn auto konden gebruiken tot de camper klaar was.

Daarna op zoek naar Lebone, een kindertehuis waar kinderen wonen die, grotendeels ten gevolge van Aids, geen ouders meer hebben en waar ook nog eens kinderen opgevangen worden die thuis wonen maar waarvan de ouders niet in staat zijn onderwijs, en vaak ook maaltijden, te betalen. De Hervormde kerk in Heerewaarden steunt dit kindertehuis en op hun verzoek zijn wij daar naar toe gegaan om te kijken hoe alles daar reilt en zeilt, en natuurlijk om de hartelijke groeten over te brengen en foto's te maken.

Wij waren zeer onder de indruk en het verhaal is te lezen onder het knopje "Project Lebone".

Na de rondleiding hebben nog na zitten praten onder het genot van nog een kopje koffie/thee, waarna we afscheid hebben genomen van deze enthousiaste, lieve mensen. Een fantastisch project!

Natuurlijk kon ik het niet laten om nog even bij een grote stoffenzaak langs te gaan. Even lekker gesnuffeld, helaas geen quiltstoffen. Toch bleef er natuurlijk wel wat aan mijn vinger hangen;). Nog even langs een 4 x4 Safarishop. Wilco en Susan gaan volgend weekend met een vriendengroep een 4 x 4 route rijden over een aantal bergpassen en wij zijn daar ook voor uitgenodigd! En natuurlijk willen we daar graag aan mee doen. Dus kregen we vanmiddag de coördinaten op onze GPS, en hebben we afgesproken waar we de groep ontmoeten, want wij gaan eest nog een paar dagen onze eigen route volgen.

In de hoop dat onze camper inmiddels klaar zou zijn kwamen we om 14.00 uur bij de garage. Helaas moesten we nog een tijdje wachten, daarna Wilco's auto terug brengen en nog even bij de Pick 'n Pay onze voorraad aanvullen. Kort samen gevat: te laat om naar de geplande camping in Lesotho te rijden. En omdat we eerder geen camping tegenkwamen zijn we bij Wepener gestopt bij een Guesthouse.

Wepener ligt bij de grens naar Lesotho dus daar waren we lekker op tijd.  Gelukkig geen gedoe, we konden snel verder naar Malealea.  Het landschap was prachtig, voor de grens was het nog vlak, na de grens werd het bergachtig. Het laatste stuk naar Malealea Lodge ging over een smalle, hobbelige bergweg met prachtige vergezichten. Bij de lodge aangekomen waren  we weer eens de enige kampeerders op een camping met een paar hoge bomen, dus hebben we een mooi plekje in de schaduw uitgezocht. Later in de middag was er een optreden van het dorpskoor en een band met home-made instrumenten. Leuk om te zien en te horen.

6 en 7 nov. (238 en 0 km)

Via een prachtige route naar de Tele Bridge grensovergang. Eerst was de weg nog verhard, later gravel, later bad road, later very bad road! Maar wat een prachtig landschap! Rotsachtige bergen, heuvels die deels al omgeploegd waren en overal mensen, vooral jongens, die op hun koeien of schapen passen. En maar zwaaien! Na 70 km (2,5 uur over gedaan) kwamen we weer op asfalt en waren we al gauw bij de grens. En toen waren we voor de derde keer deze reis in Zuid Afrika. We waren graag nog een dag in Lesotho gebleven, maar bij gebrek aan een camping in die streek zijn we maar vertrokken. We wilden graag een wat luxere camping met stroom om alles weer op te laden en graag in de buurt van een supermarkt om de boodschappen voor het weekend te kunnen doen, dus kozen we voor een resort in Aliwal North. Luxe, hoezo? Bij de receptie raadden ze ons aan om eerst even te gaan kijken, terecht. Een zootje, duidelijk al tijden niet meer in gebruik. En geen andere camping in de omgeving. Naast het terrein was een terrein met chaletjes, jaren '60 stijl, daar hebben we er toch maar één van gehuurd en de camper er naast gezet. Zowel chalet als camper gebruikt, de combinatie was goed:). Meteen er maar een vrije dag aan vast geplakt!

8, 9 en 10 nov. (170, 0 en 136 km)

We hebben de reis goed voorbereid, maar soms komt er iets onverwachts tussendoor als een soort slagroom op de taart. Zo ook deze dagen. Wilco en Susan gaan jaarlijks met een groep mensen van de Nederduits Gereformeerde Kerk uit Bloemfontein een z.g. 'Off the beaten track rijden' (Van de gebaande wegen af) voor 4x4 auto's en wij werden uitgenodigd om ons daar bij aan te sluiten. En daar waren we natuurlijk best voor te porren.

Vrijdagmiddag om 13.30 uur waren we in Lady Grey, een dorpje waar de laatste mogelijkheid was om te tanken voor we de bergen in gingen. Daar hebben we gewacht tot de groep van 10 auto's arriveerde. Na de kennismaking en het tanken vertrokken we via een prachtige bergroute naar het kamp Balloch Guest Farm, een basic camping gelegen op 1850 meter hoogte. Grotendeels onder een gigantische overhangende rots vonden we daar allemaal een plekje. Wij waren de enigen met een camper, de rest had een (dak)tent. Naast het genieten van de geweldige natuur hadden we 's morgens stille tijd, en zaterdag tijdens de lunch onderweg en 's avonds na het eten, gesprekken over het huwelijk gezien vanuit de Bijbel. Er was een predikant bij die deze gesprekken leidde en dat deed hij op een open en prettige manier.

's Avonds werd de braai aangestoken en iedereen zorgde voor zijn eigen eten. Zaterdag gingen we weer de hele dag op pad. Vanwege de gezelligheid en ook omdat die route heel heftig was voor onze camper zijn we met Wilco en Susan mee gereden. De weg was soms niet meer dan een bergpad, hier en daar erg steenachtig, heel steil en met haarspeldbochten. Grappig om, als je bij de bochten naar beneden keek, de andere auto's te zien volgen. Onderweg werd regelmatig gestopt voor een fotomoment, om wat te drinken of een dorpje te bekijken, iedere keer weer gezellig contact met de anderen. Verbazend hoe snel we ons  op ons gemak voelden in deze groep!

De hoogste pas die we die dag passeerden was 2550 meter, bij het skidorpje Tiffendel. Onderweg prachtig uitzicht op de hoge rotsachtige bergen. Wat was het daar mooi!

's Avonds en 's nachts werd het goed koud en hadden we de sokken en extra dekens echt nodig. Het sanitair op de camping was eenvoudig maar netjes, het enige 'probleem' was een paar enorme spinnenkoppen:) in het toilet.

Zondag 's morgens nog een soort kerkdienst rond het thema en daarna gingen we weer in optocht naar de bewoonde wereld, nu langs de grens met Lesotho, door het niemandsland. Weer prachtig, maar gelukkig niet zo heftig als gisteren, dus geen probleem voor de camper. Rond 15.00 uur kwamen we aan in Zastron waar wij afscheid namen van de groep want zij gingen allemaal weer naar Bloemfontein. Wij gaan morgen richting de Wild Coast. Nu hebben we echt voor de laatste keer (dit jaar:)) ook afscheid genomen van Wilco en Susan! Wat was het leuk om hen weer te ontmoeten en wat hebben we het gezellig gehad. Nogmaals Wilco en Susan: baie dankie voor het weekend bij jullie en voor de uitnodiging voor de off the beaten track, we vonden het geweldig!

En nu zitten we afgepeigerd met z'n tweetjes stil te zijn op een verder lege camping: wat een verschil! Het is weer even wennen!

11 t/m 15 nov. (319, 170, 60, 0 en 394 km)

Op weg naar de Wild Coast. Onderweg, in het Historical Village Thomas River, hebben we op de camping overnacht. Dit dorpje bestond uit historische huisjes, winkeltjes en werkplaatsen, vol met dingen van vroeger. Zo zagen we in een huisje oude typemachines en fototoestellen en in een werkplaats stonden, naast oude auto's, karren en fietsen, een camper uit 1929. Aangezien hij volgens de beheerder niet harder kon dan 20 km per uur hebben we hem maar niet omgeruild voor de onze, maar een bezienswaardigheid was het!

Buiten de beheerder was er verder niemand, dus we hadden het hele dorp en ook de camping voor ons zelf, wat een stilte!

Daarna verder naar East Londen, waar we in een winkelcentrum  wat rondgekeken hebben en een terrasje gepikt, en toen door naar camping Yellow Sands, waar we een mooi plekje vonden boven de zee.  Meteen werd duidelijk dat we aan de Wild Coast waren: wat een enorme branding!

De volgende camping, bij Morgan's Bay, lag direct aan strand. Al weer die geweldige branding! We zijn er maar een extra dag gebleven om te zonnen en te strandwandelen,  maar aan het einde van die middag werd de lucht heel dreigend en begon het te regenen. De volgende morgen na het ontbijt begon het  weer te regenen en toen is het niet meer gestopt.

Kort nadat we de camping hadden verlaten moesten we met een bijzonder pontje de Kei-rivier  oversteken. Toen de camper er op reed zakte het pontje tot het randje in het water, maar gelukkig ging het goed. Daarna een eind onverhard gereden en we zagen de zandwegen langzamerhand in modderwegen veranderen. een groot gedeelte van de route  waren we in de wolken. Dat waren we al eerder deze reis:), maar nu was het minder leuk. Soms konden we wat verder kijken en dan konden we zien dat het uitzicht mooi geweest zou zijn als het helder was geweest. Maar helaas. Dan maar door tuffen. We waren van plan om eerst nog naar Coffee Bay te gaan, ook een kustplaats, maar vanwege het weer zijn we toch maar richting Lesotho gereden. Bij Kokstad regende het nog steeds en dat deed ons besluiten om de Sani Pass (bij de hoogste berg van Zuid Afrika, 3482m) maar te bewaren voor de volgende keer (tja, zo moet je nog wel een keer hè?) want zo'n tocht nu alles nat is, dat zien we niet zitten.

Op de camping bij Kokstad, bij een dagrecreatieterrein, glibberden we door het gras met de camper, hopelijk kunnen we morgenochtend weg komen! En maar regenen! En grijs! Het lijkt Nederland wel, jammer hoor. Snel richting Johannesburg, daar schijnt het mooi weer te zijn!

16 en 17 nov.(170 en 0 km)

's  Nachts was het bar en boos: veel regen en heel harde wind, de camper schudde er van. In gedachten zakte de camper steeds verder in de modder, maar gelukkig reden we de volgende morgen gewoon weg. Eind van de ochtend, het was al weer droog en de lucht begon op te klaren, kwamen we in Underberg, waar we boodschappen deden en koffie dronken. Toch nog even rondgevraagd naar de Sani Pass. En volgens diverse personen was het best te doen, het had daar niet zo hard geregend, we hadden toch 4 x 4, enz. Tja, en ook nu lieten we ons maar al te graag om praten. En zo vertrokken we om 13.30 uur richting Sani Pass en richting Lesotho (alweer).

Het eerste stuk viel alles mee, onverhard, maar goed te rijden. En wat een prachtig gebied! Ongelofelijk hoe mooi de bergen daar zijn! Voor het stijgen begon was er de Zuid Afrikaanse douanepost. Daarna werd de weg al snel smaller, en steiler. En het ging weer regenen. En het werd heel stijl! We kwamen bijna boven bij de pas in een heel scherpe, smalle en stijle haarspeldbocht en net aan het eind van de bocht lag er een heel groot rotsblok als een soort opstaand muurtje dwars over de weg en toen sloeg de motor af! Leo nam het stuur daar over en het was daar zo stijl dat ik uit de camper moest springen. In de regen (en intussen in de kou) gaf ik vanaf de kant aanwijzingen. De camper achteruit laten zakken en weer proberen, en weer, en toen gaf Leo een flinke stoot gas en schoot de camper over de opstaande rand waarbij de voorwielen van de grond kwamen! Ik dacht: daar gaat hij! Gelukkig klapte de voorkant weer op de grond en ging ook de rest van de camper mee de hobbel over. Allebei waren we hevig geschrokken. Daarna nog een aantal scherpe steile bochten maar dat ging gelukkig verder goed. Afgepeigerd kwamen we op de pas, 2873 meter hoog, waar de grenspost van Lesotho was. En het was er koud! En nat! En geen restaurantje met warme chocolade melk;)

Nog even gevraagd naar de rest van de weg, maar: jullie hebben een 4 x 4? (Ja natuurlijk, anders mag je er niet eens komen!) Voorzichtig rijden! Goed advies, waren we zelf niet op gekomen!

De Sani Pass is wel de bekendste, maar net over de grens heb je nog zo'n hoge pas. De weg was daar wat breder, omdat ze daar bezig zijn deze te verbreden, en dat is heel fijn als die klaar is, maar nu even niet. De vrachtwagens hebben daar de weg goed kapot gereden en dan wordt het met de regen een grote modderboel. En als je dan ook weer een scherpe bocht  omhoog tegenkomt! Dat werd glibberen! Als we dit geweten hadden dan hadden we toch maar een rondje overgeslagen, maar daar was het te laat voor. Gelukkig werd het na die tweede pas beter: glooiend naar beneden.  En de afdaling viel mee! Pas de volgende dag ontdekten we dat het hotel waar we onze camper neer mochten zetten, op 2146 meter lag. Niet zo gek dat de afdaling wel mee viel! 

Eerst maar eens een dagje rust houden, we zijn er aan toe, en de camper heeft ook wel een vrije dag verdiend. Top-camper, doet het prima! Maandag weer verder.

18 en 19 nov. (244 en 267 km) 

Na een dagje bijkomen vertrokken we vanuit Mokhotlong naar het noorden van Lesotho, en als snel kwamen we via een steile weg met haarspeldbochten boven de 3000 meter. We reden over de z.g. Roof of Africa road- route, en het was inderdaad alsof we over het dak van Afrika reden, geweldig, wat een landschap! Op die hoogte gestopt voor de koffie en later voor de lunch. De temperatuur was er niet hoog, maar de strakke zon maakte het goed. Aan onze ademhaling konden we goed merken dat we op grote hoogte waren, na het maken van een foto kwam ik hijgend weer de camper in.

We kwamen langs de enige diamantmijn die Lesotho rijk is en ook langs Afriski, het skiresort van Lesotho. Na diverse passen kwamen we bij de Moteng Pass waarna eindelijk de afdaling begon en al snel veranderde het landschap. De bergen werden lager, er kwamen meer bomen en zo kwamen we weer in de bewoonde wereld. Bij Butha-Buthe gingen we richting Caledonspoort, de grensovergang naar Zuid Afrika, waar we nu voor de vierde keer in gingen. Ze krijgen ons maar niet weg hè;)

In het toeristenstadje Clarens even rondgewandeld en daarna doorgereden naar het Golden Gate National Park. Daar waren we al eerder geweest maar nu we toch in de buurt waren konden er het niet laten om er nog eens heen te gaan. Het is een park met reusachtige rots-bergen in prachtige kleuren. Op weg naar de camping konden we er al van genieten en zittend voor onze camper hadden we er ook mooi zicht op.

's Morgens rustig aan gedaan, Leo heeft een wandeling gemaakt, een stukje de berg op, en ik heb rustig zitten lezen. Daarna nog een ritje gemaakt door het park en toen op weg naar Bethlehem, waar ik zowaar een winkel zag met quiltstoffen en met frisse moed een kapper bezocht heb. Het knippen gebeurde heel snel, heel kort en heel goedkoop, wat wil je nog meer!

Laat in de middag arriveerden we bij camping Rus 'n  bietjie in Deneysville, een mooie ligging, maar lichtelijk verwaarloosd. Dat is dus alleen een overnachting.

20 t/m 24 nov. (165, 146, 0 en 0 km)

In Oberon vonden we een mooie camping aan de Hartebeespoort Dam.  I.v.m. het faillissement van de camping hebben ze de naam veranderd dus het was even zoeken. Alle ruimte op de camping, maar in het weekend wordt het druk, dan komen er veel mensen om te vissen. Maar zo lang blijven we toch niet. Op de camping liepen zebra's en hartebeesten rond, van de laatste zelfs een aantal met jongen. En rennen dat die beesten kunnen, zelfs de kleintjes!

's Nachts een paar flinke buien gehad met heel erg onweer, maar op de dag konden we gewoon buiten zitten.

Na weer een vrije dag werd het tijd om weer eens wat te gaan doen, en zodoende reden we naar Pretoria. Eerst naar het Voortrekkersmonument waar een mooi museum in gevestigd is. We hebben deze reis een paar boeken gelezen die zich afspeelden in die tijd en het was mooi om namen en afbeeldingen te herkennen. Vanaf de bovenste verdieping was er een prachtig uitzicht over de stad.

Even koffie gedronken en toen weer verder. Op internet had ik gelezen over een grote kerstmarkt ten behoeve van kinderen met autisme, waar standhouders vanuit heel Zuid Afrika aanwezig zouden zijn. Die kerstmarkt werd gehouden in een kerk. Wij op zoek, m.b.v. onze navigatie, naar een kerk, maar het bleek een zeer uitgebreid complex te zijn van allerlei zalen met o.a. een restaurant, een boekwinkel, en nog veel meer. En dus ook alle ruimte voor een uitgebreide kerstmarkt, hoewel er veel te koop was wat niets met kerst te maken heeft. Maar het was erg leuk om er rond te lopen. Er stond zowaar ook iemand met echte Hollandse kaas. Hoewel het bijna tijd is om naar huis te gaan konden we het niet laten om toch een stuk te kopen. Je kunt het tenslotte zelfs zonder brood eten;)

Aan het eind van de middag naar camping De Rust in Hammanskraal, ten noorden van Pretoria en een uur rijden naar Kempton Park waar we ons maandagochtend moeten melden voor o.a. de reparatie van de olifantenschade aan de camper. Dit weekend dus onze laatste echte vakantiedagen!

Camping De Rust bevind zich in een natuurpark, met mooie bomen en af en toe bezoek van bokkies en zelfs van een grote leguaan, zeker wel 1.5 meter lang. Een prachtig beest. Heerlijk twee dagen genoten van de zon en de rust.

Tussen de bedrijven door hebben we de camper verkocht! Dat wordt nog even goed soppen om hem netjes over te dragen. We hopen dat de nieuwe eigenaren er net zo blij mee zijn als wij! We hadden de camper graag mee willen nemen, maar thuis hebben we er al één, en bovendien zit het stuur aan de verkeerde kant (sorry Manon: de ándere kant:)). Maar een topcamper blijft het!

25 t/m 27 nov. (131 km)

Tijdens het ontbijt ontdekten we dat de leguaan een jong had, duidelijk kleiner en heel schichtig.

Dankzij de file (dat is weer even wennen) waren we pas om 9.30 uur bij Bobo in Kempton Park. Na een hartelijke ontvangst ging men meteen aan de slag met de camper: de olifantenreparatie en verder onderhoud. Wij zaten intussen lekker in de zon te lezen op hun minicamping. Toen we even onze grascamper lieten zien werd er meteen een foto gemaakt voor op FaceBook die ik meteen gedeeld heb op mijn eigen tijdlijn.

Leo and Sonja Muis recently returned from their 5-month trip through Africa in their private Discoverer X. They had a miniature copy of their Discoverer X made in Malawi complete with pop-up roof. How cool!

 

 

 

 

Aan het einde van de middag konden we de camper gebruiken voor de laatste overnachting, maar hij was nog niet klaar, dus de volgende dag viel er voor ons weer niet veel te doen. Gelukkig wilde men ons wel bij een winkelcentrum afzetten zodat we wat konden shoppen en lunchen.

Toen we weer terug waren konden we de koffers inpakken (= vol proppen, beetje veel souvenirs), en met de camper naar B & B Marben Manor waar we bij aankomst ook overnacht hebben, want ook het linnengoed was gewassen en dit wilden we dus niet meer gebruiken.

's Avonds gezellig gegeten in de B & B in gezelschap van mensen uit Australië, Frankrijk en Zuid Afrika.

De volgende morgen, onze laatste dag, weer naar Bobo, om alles af te ronden en de camper op te laten poetsen. En dat gebeurde grondig, zelfs de buitenlamp werd verwijderd om schoon te maken. Hij ziet er weer geweldig uit!

Wij werden opgehaald door de eigenaar van de B & B, die ons vanavond ook naar de luchthaven in Johannesburg zal brengen. Om 23.55 uur stijgen we op, als alles volgend plan verloopt, voor een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam, waar we rond 10.00 uur hopen te landen.

En dan is onze geweldige reis echt afgelopen, na 20.560 km!

Weer thuis

De reis ging voorspoedig, we landden zelfs iets te vroeg op Schiphol en moesten wachten tot er een plaatsje was bij de gate. Meteen toen we bij de bagageband kwamen zagen we ze al staan achter het glas: kinderen, kleinkinderen en mijn moeder! Wat gezellig! Helaas kon één schoondochter er niet bij zijn i.v.m ziekenhuisopname, maar gelukkig gaat het daar goed!

En toen kwamen de koffers en konden we door de schuifdeuren: knuffelen! Ze hadden een groot spandoek gemaakt, er waren bloemen, alles helemaal top! Natuurlijk eerst met z'n allen koffie gedronken en even een beetje bijgepraat, daarna brachten Marcel, Ruben en Eva ons naar huis. Allemaal hartelijk bedankt voor deze lieve ontvangst!!!