Over de Vredesbrug, een prachtige voetgangersbrug, naar de kabelbaan om naar het fort te gaan. Helaas stond er teveel wind voor de kabelbaan en dus werd het lopen naar de oude binnenstad. Heel gezellig, veel winkeltjes, terrasjes, een paar kerkjes en ook zagen we de clocktower! Natuurlijk waren er nog meer kerkjes, kloosters, paleizen enz. maar we vonden het wel genoeg zo. Uit eten was ook leuk geweest, maar we hadden nog gehaktballen in de koelkast, dus…..

De reisleiding kwam nog even buurten, want we hadden aangegeven dat we niet in de stad wilden blijven. De parkeerplaats was puur ongezellig, de deur van onze camper kon net open zonder de buurcamper te raken en we hadden genoeg stad gezien.

En zo vertrokken we de volgende ochtend met nog een camper alvast richting Kazbegi, via de Military Highway. We reden tot een stuwmeer bij Ananuni waar beide campers een heerlijk rustig plekje vonden aan het water. Zon, boek, heerlijk. Nog even gewandeld naar, alweer, een oud klooster met een klein kerkje, maar daar hebben we het bij gelaten.

Onderweg stopten we bij het Vriendschapsmonument, Rusland/Georgië, en volgens ons boek was het vooral de omgeving daar die de moeite waard was, en dat klopte. Wat is het daar prachtig! 

Toen we arriveerden op de eindbestemming, Kazbegi, dicht tegen de Russische grens, bleek de overnachtingsplaats alweer een drukke parkeerplaats te zijn. Met weliswaar een schitterend uitzicht op de sneeuwtop van de Kazbek (5047 mtr hoog), maar toch.

Onderweg naar het Nadarbazevi Lake bezochten we Uplistsikhe, een in rotsen uitgehouwen stad in de omgeving van Gori. Deze prehistorische stad is de plek waar de oude zijderoute voorbij kwam. Bij aankomst zagen we al hoog bovenin een kerkje en dat leek een hele klim, maar al klauterend van rots naar rots en van grot naar grot is het ons gelukt om helemaal boven te komen. Daar hadden we ook nog een prachtig uitzicht op de omgeving! Op de terugweg naar beneden vonden we in de rotsen een trap die ons helemaal naar de begane grond voerde. Bij de camper aangekomen eerst bij zitten komen met veel drinken: warm!

Het meer waar we overnacht hebben was heel mooi en rustig gelegen, heerlijk om bij te komen. We vervolgden de reis door het Gelati klooster te bezoeken, wat helaas voor een groot deel in de steigers stond. Er stond nog een klooster en een kathedraal op het programma, maar daar hadden we even geen zin in, dus we reden naar het centrum van Kutaisi waar we al wandelend naar de Green Bazaar gingen, een overdekte bazaar met alleen versproducten, veel fruit, kaas en kruiden. Echt een markt voor en door locals, geen souvenirs, heel kleurrijk ook. 

De overnachting was bij het Visitor Center  bij Okatse Canyon. Voorbij de parkeerplaats was een stuk grond met gras en bomen, en vooral ook koeien, varkens en honden☹. Vanaf de parkeerplaats werd een wandeling gemaakt door de Canyon naar een mooi uitzicht punt. Voor mij was dat te ver maar Leo is meegegaan. Een prachtige maar inspannende wandeling. ’s Avonds begon het te regenen en dat was meteen de volgende ochtend een duidelijk probleem. De grond was al drassig en dat was er niet beter op geworden. De campers moesten een stuk omhoog en dat was voor een aantal een groot probleem. Een paar, ook die van ons, konden met vereende krachten door de bagger geduwd worden waarna ze achteruit verder omhoog moesten naar de ingang, maar met één camper lukte  het niet. Gelukkig had één echtpaar een 4x4 auto met opzetunit en die sleepte de camper door het probleemgebied. Hoewel het allemaal best spannend en ook inspannend was, was het ook mooi om met elkaar de klus te klaren. Pas toen iedereen op de verhardde parkeerplaats stond, konden we vertrekken, met bemodderde campers, dat dan weer wel!

Bij Martvili Canyon vertrokken we met 4x4 taxi’s voor een pittige rit naar een aantal uitzichtpunten bij watervallen. De route was grotendeels offroad, dus dat was goed schudden en ook ons gehoor werd geweld aangedaan door de muziekkeuze van onze chauffeur! Maar de watervallen waren prachtig! Na afloop nog een tochtje met opblaasboten door een prachtige kloof gemaakt: genoten van de prachtige natuur!

Van Martvili Canyon naar Mestia in het noorden van Georgië was een pittige tocht. Volgens het routeboek 263 kilometer, maar we vertrokken om 8.30 uur en we arriveerden in Mestia om 16.30 uur. Het was hobbelen over bobbels en putten en slingeren langs koeien, varkens, paarden, honden en mensen. Vooral de laatste 75 kilometer was heftig en dat gaf ons nauwelijks de kans om van de omgeving te genieten. Mestia is een wintersportplaats en onderweg hadden we al zicht op de sneeuwtoppen. We konden de campers parkeren op een grasveld bij een hotel, waar we ook gebruik konden maken van het sanitair en de wasmachine. Helaas ging het af en toe wat regenen en de temperatuur was ook flink lager dan “beneden”.

Intussen was de groep kleiner geworden, drie campers hadden besloten eerder af te haken en al richting Nederland te vertrekken, maar wij gaan met de overige zes campers nog even door!

De volgende dag meteen een excursie: met 4x4 busjes naar Usghuli, ongeveer twee uur verder de bergen in. Aangezien het de hele nacht had geregend waren er een paar flinke steenlawines geweest waardoor de weg geblokkeerd was. Een shovel was druk bezig alle stenen naar de kant te schuiven zodat we er door konden. Wat een spektakel! Toen we uiteindelijk verder konden was het nog steeds een smal pad met veel stenen en stromend water. Bij de volgende lawine hetzelfde verhaal en ook verder op de weg waren er veel stenen naar beneden gekomen.

Ushguli wordt beschouwd als de hoogstgelegen nederzetting van Europa die permanent bewoond is. Er zijn wel hoger gelegen dorpjes, maar daar trekken de bewoners in de winter weg. In deze regio zie je veel verdedigingstorens, maar vooral in Ushguli vallen ze erg op. Vroeger leenden de dorpjes in deze streek (Svanetië) zich niet goed voor het bouwen van stadsmuren. Daarom bouwde men bij ieder huis een eigen verdedigingstoren. Die torens waren ongeveer 20 tot 25 meter hoog en was een deel van het huis. Er was geen deur of raam in en kon alleen via een bovenliggende verdieping bereikt worden. De meeste torens stammen uit de 9^e tot 12^e eeuw.

In Ushguli werden we bovenaan afgezet bij een kerkje  wat we even bekeken hebben en daarna wandelend het dorpje in waar we gezellig met een groepje geluncht hebben. Daarna weer de rit terug naar de campers. Wat een mooie tocht en wat een uitzicht!

Nog een dag te gaan maar helaas regende het de hele dag, dus werd de tocht naar een sneeuwlawine en een wandeling afgelast en bleven we lekker in de camper: 2 x de was gedaan (dankzij de regelmatige stroomstoringen duurde dat heeeeeel lang) en ondanks de regen toch even het dorp in voor boodschappen.

Toen werd het weer tijd voorvertrek en de afdaling. Ook het grasveld waarop de campers stonden was voorzien van regenplassen maar iedereen kwam er toch goed af. En ondanks het barslechte wegdek, gevallen stenen, de kuilen vol plassen en stukken met modder, en de nog steeds neervallende regen kwamen we allemaal schadevrij beneden.

De eindbestemming voor die dag was even vóór Zugdidi, bij prins en prinses Murat op Chateau Chkaduachi. Vol verwachting kleedden we ons netjes aan, tenslotte ga je op hoog bezoek. We kregen daar allereerst een glaasje wijn en uitleg over de geschiedenis (afstammelingen van Napoleon) en vervolgens een diner wat opgeluisterd werd door vier zangers die volksliedjes zongen. De verwachtingen waren hoog, dus kan het alleen maar tegenvallen. Het echtpaar was niet erg prinselijk, (de ‘prins’ had middags al aardig wat alcohol genuttigd), en het chateau was een soort houten bungalow die opgeknapt werd of moest worden. Het zingende viertal was wat ons betreft het hoogtepunt. Jammer,  een teleurstelling. We hebben het maar niet te laat gemaakt!

De volgende ochtend op ons gemak na het ontbijt vertrokken, weer helemaal terug naar Khashun, om af te slaan naar het Borjomi Nature Reserve. Daar aangekomen bleek onze wildcamp niet zozeer wild als wel modderig. Het wandelen viel dus ook niet mee want de wandelpaden waren daardoor onbegaanbaar en de daar aanwezige zwavelbaden onbereikbaar. Nu had ik niet echt interesse om in een zwavelbad te gaan zitten, maar ik wilde dat wel graag zien. Helaas!

De laatste overnachting was bij de grottenstad Vardzia, ook een wildcamp, maar met een prachtig uitzicht over de kloof heen op de grotten. Onderweg er naar toe hadden we nog wel een probleem. We wilden nog even de tank vol gooien, en meteen onze laatste Lari’s opmaken, maar helaas deed de pomphouder benzine in onze tank. Toen Leo het merkte zat er al 15 liter in. Gauw verder gevuld met diesel, maar voor alle zekerheid toch even de dealer in Nederland gebeld: alles er uit, geen meter meer rijden.

Tja, hoe zeg je dat in het Georgisch! Nu stond er ook een auto van Russische toeristen met pech en één van de dames vroeg in het Engels of we een startkabel hadden. Die hadden we, en zij wilde voor ons vertalen. Het was een leuk mens en al gauw hadden we het gezellig, en raakten we natuurlijk ook aan de praat over de situatie in Rusland. Toen zij net met vakantie waren kondigde Putin de gedeeltelijke mobilisatie af. We hadden al eerder een Russisch echtpaar gesproken en die besloten niet terug te gaan naar Rusland, maar deze vrouw vertelde dat ze met vrienden op vakantie was en dat haar kinderen bij haar moeder logeerden. Ze kon dus niet anders dan terug gaan. “De mensen in Rusland willen dit niet, het is de overheid die dit doet” zei ze. Ik vertelde dat we dat al begrepen hadden en dat we het vreselijk vinden voor ze. Intussen werd hun auto opgehaald door een garage en namen we afscheid. “Mag ik je een knuffel geven?” vroeg ze, en zo gingen we uit elkaar. Zij terug naar een land vol problemen!

Intussen was er gestart met het leeg halen van onze dieseltank, helaas kregen ze er niet meer uit dan 60 liter, maar na nog eens overleg met de dealer werd besloten dat het zo dan maar moest. De tank weer aangevuld met diesel en toen konden ook wij verder. Zowel de Russische dame als de pomphouder een pak Hollandse speculaasjes cadeau gedaan, en met een lach en een boks namen we afscheid! Toch nog leuk geworden!

De laatste avond hadden we een heerlijk én supergezellig afscheidsdiner! Allemaal Georgische gerechten kwamen op tafel en we hebben er goed van gesmuld. In het donker, met zaklampen om de koeienvlaaien mis te lopen gingen we weer naar de camper voor de laatste nacht in Georgië.

Intussen kregen we het nieuws mee dat er dagenlange files waren voor de grensovergangen van Rusland naar Georgië (waar de Russen geen visum voor nodig hebben), vooral veel mannen, die de situatie in Rusland probeerden te ontlopen. Wat een narigheid! Ook hoorden we dat er in Iran demonstraties waren, tegen de hoofddoeken, maar ook tegen andere strenge wetten, waarbij veel mensen bij omgekomen zijn. En Armenië hebben we eerder verlaten vanwege ernstige incidenten tussen Armenië en Azerbeidzjan. Wat een narigheid overal! Zo dubbel om daar met de camper rond te rijden!

Ons verblijf in Georgië zat er weer op. Een prachtig land, met prachtige natuur! We hebben er van genoten. Zo grappig ook dat, als je ze vertelde dat we uit Nederland komen er soms gereageerd werd met: O, ja, Sandra! En dan werd Sandra Roelofs bedoeld, de Nederlandse vrouw van de voormalige president van Saakasjvili. Zij is/was erg populair.

De volgende dag vertrokken we om kwart voor acht in konvooi naar de grens met Turkije.