Week 12

Maandag wilden we eigenlijk naar Parga, wat rondwandelen, maar er kwam een hele groep campers van Seabridge en we werden helemaal ingebouwd, dus dachten we: dan morgen maar, onze laatste dag in Griekenland. We kunnen dan meteen door naar de boot. 's Morgens vroeg vertrok de groep en het was weer lekker rustig. Helaas hadden we inmiddels ontdekt dat één band langzaam leger werd, ook na een paar keer oppompen met de compressor. Het bleek het ventiel te zijn, niet dringend, maar we lopen liever geen risico, dus eerst even naar een garage. Dachten we. Bleek het een nationale feestdag te zijn, alles gesloten. Ze vierden het begin van de eerste wereldoorlog. Toen Leo zei dat wij altijd het einde van een oorlog vieren, was de reactie: maar wij hebben niet mee gedaan met die oorlog! Lekker logisch!

Dus niet naar Parga en niet naar een garage. Gelukkig zijn we lid van de ANWB, dus die gebeld en er zou iemand naar de camping komen. En inderdaad, een uur later komt er een motor de camping op. Wij dachten aan een hulp-auto, dus eerst hadden we het niet door, maar het was inderdaad de monteur, met z'n vriendin. Gereedschap had hij niet bij zich, dus hij wisselde de band en daar moesten we dan maar mee naar een garage. Eh, ja, maar waar wij moeten vanavond op de boot en alles is hier vandaag gesloten, daarom hebben we gebeld! Ja,dan maar in Italië naar de garage. Lekker ding, dit hadden we zelf wel kunnen doen!

En zo gingen we 's avonds naar Igoumenitsa. Eerst even rond gekeken en daarna heerlijk ergens gegeten. Om 23.00 uur was het klaarstaan in de rij terwijl de boot net aankwam. Alle vrachtwagens werden enorm gecontroleerd met zaklampen, op zoek naar verstekelingen. Veel mensen proberen om via Turkije en Griekenland illegaal in Italië te komen. Toen wij daar stonden te wachten werden twee mannen gevonden in een container en zij werden meteen mee genomen door de politie.

Met enige vertraging vertrok de boot eindelijk richting Ancona in Italië.  Aangezien Minoan het campingdeck afgeschaft heeft kregen we als compensatie een binnenhut en een kortingsbon voor de maaltijden aangeboden. Ik had liever op een campingdeck gestaan en lekker in mijn eigen bed geslapen, maar dat kan alleen nog met een andere maatschappij en die was veel duurder, vandaar onze keus voor deze overtocht.

De volgende dag ging vooral voorbij met ontbijt, koffie, handwerken, lezen, lunchen, koffie, lezen en handwerken:). Jammergenoeg was het te koud om buiten te zitten dus zaten we vooral in de lounge. Eindelijk werd het dan toch 17.30 uur en konden we de camper weer opzoeken en de boot verlaten. Nog 3 kwartier in het donker gereden naar een camperplaats in Fano, waar al heel veel campers stonden, maar gelukkig konden wij er nog bij. Geen voorzieningen, maar heerlijk rustig.

Goed uitgerust reden we een vrij saaie route via o.a. Bologna en Milaan naar Ponte Tresa, aan de grens met Zwitserland, waar een leuke camping aan het meer van Lugano zou zijn. Nou, die was er wel, maar leuk? Officieel het hele jaar open, maar alles was zwaar op slot. Eindelijk deed iemand het hek open en kwamen we op een uitgestorven camping terecht, wel aan het meer maar achter een hoge muur, dus daar was niet veel van te zien. We wilden een dagje blijven maar die plannen hebben we meteen aangepast! De meeste campings zijn overigens al gesloten en de camperplaatsen bevallen ons eigenlijk in deze tijd beter. Niet zo gezellig, maar het is toch geen weer meer om buiten te zitten, en er staan vaak meer campers. Beter dan zo'n verlaten camping! En voordeliger!

Achteraf bleek het toch een voordelige camping, want na aankomst konden we niemand vinden om te registreren en de volgende morgen was er weer niemand. Het hek was nog steeds gesloten en wat we ook probeerden, toeteren, roepen, de emercency-knop indrukken (in de hoop dat er geen brandweer uit zou rukken), het hielp allemaal niets. Toch wilden we wel graag verder. Gelukkig was er een meneer die daar een huisje had en die een apparaatje had om het hek open te doen. Zo konden we eindelijk toch weg, maar zonder te betalen! We voelden ons niet schuldig, wij hadden ons best gedaan, maar graag of niet!

Nog even een paar boodschappen gedaan in Ponte Tresa, waar we al wandelend aan de andere kant van de grens terecht kwamen, dus toch nog even terug naar Italië om de camper op te halen:). Onderweg nog even het ventiel laten vervangen en toen begonnen we aan een geweldige tocht door Zwitserland. Via Bellinzona naar de San Bernardinotunnel. Eigenlijk wilden we wel over de pas, maar die was gesloten, er lag al aardig wat sneeuw langs de route en dat zal op de pas nog wel meer geweest zijn. Maar wat een geweldig gezicht, die bergen, de sneeuw, de watervalletjes, prachtig!

En zo kwamen we, al genietend, in Vaduz (Liechtenstein) terecht. Een grote parkeerplaats bij het sportpark en op loopafstand van het centrum, waar we gezellig doorheen gewandeld hebben. Veel winkels om alleen maar te kijken want de prijzen liggen wel heel hoog. Alles ligt wel mooi dicht bij elkaar: het parlementsgebouw, het Rathaus en boven alles uit het paleis.

Na een rustig nachtje, we stonden 's morgens helemaal alleen op een parkeerplaats met 330 plaatsen, gingen we verder noordwaarts, langs het Bodenmeer naar Lindau. Doordat we niet over de snelweg gingen hoefden we geen Oostenrijks vignet te kopen voor dat kleine stukje dat we daardoor moesten. We hebben zo langzamerhand wel genoeg bijgedragen aan allerlei economieën;)

Het was alweer genieten, volop zon, blauwe lucht en overal herfstkleuren!

Na Lindau gingen we via Memmingen naar de Romantische Strasse. Althans, volgens onze Ellen, de bewegwijzering dacht er anders over. In ieder geval kwamen we via een mooie slingerroute op een mooie camping in Laterbach waar we tot maandagochtend gebleven zijn. Heerlijk nog in korte broek in de zon gezeten, hoewel het inmiddels November was geworden.

Verder gereden via Rothenburg ob der Tauber, en nu zagen we echt bordjes met Romantische Strasse, dus eindelijk op de goede route. En weer zon, blauwe lucht en herfstbossen, genieten!

Rothenburg is een heel mooi stadje met een stadsmuur waar we overheen gewandeld hebben en gezellige straatjes met prachtige vakwerkhuizen. Ik heb er zelfs nog een quiltwinkeltje ontdekt! Na heerlijk op een terrasje gezeten te hebben zijn we weer verder gereden naar Kreutzwertheim waar we een camperbedrijf bezocht hebben, gewoon, uit nieuwsgierigheid. En daar eindigde het mooie weer en in de regen reden we verder naar een parkeerplaats bij Idstein. De hele nacht geregend maar gelukkig was het de volgende morgen droog en konden we het plaatsje bekijken. Een prachtige Altstad met heel bijzondere huizen, wat een creativiteit. Maar als je dat om de zoveel jaar moet schilderen weet je wat je te doen hebt!

En toen was het echt tijd om naar huis te gaan! En via een wegrestaurant, schoondochter- en kleinkinderknuffels en de Jumbo, reden we rond 17.00 uur onze oprit op.

Nu zijn we weer thuis na een geweldige afwisselende reis waarbij we 13.933 km gereden hebben en een paar honderd km gevaren. Deels met een groep, deels samen, we hadden het warm, en soms koud of nat, we vonden het mooi, spannend, gezellig, vermoeiend, interessant, en nog veel meer.

Het is nu de dag na thuiskomst, 5 November en Dankdag. Wij hebben het nu niet alleen druk met opruimen en de was, maar ook met danken. Zo ver weg geweest, zo veel gezien, zo veel mee gemaakt en weer gezond thuis gekomen: genoeg redenen om dankbaar te zijn!