En zo zit ook deze reis er weer op. We hebben weer genoten. Natuurlijk heb ik heel veel geschreven over onze avonturen, maar lang niet alles. En ook veel foto's geplaatst, maar ook lang niet allemaal. Zoals b.v. de foto's van de prachtige breiwerken uit Haapsalu.
En ik heb niets verteld b.v. over de Russische beer: de echte die zo zielig was en de nepper waar we vreselijk gelachen hebben. En zo zijn er nog veel meer verhalen, dus wie meer wil horen en zien is bij deze uitgenodigd om koffie te komen drinken.

We zullen thuis weer genieten van de kinderen en kleinkinderen, van alle andere lieve mensen om ons heen. Van de schone badkamer, van de verwarming, van het gemak van stromend water, van de wasmachine en ga zo maar door. Maar er moet ook weer gestofzuigd en gestreken worden;). Tegelijkertijd zullen we het zo missen: de vrijheid, 's morgens niet weten waar je 's avonds zult slapen, het knusse van de camper, het plannen van de volgende dag en vervolgens de plannen weer wijzigen, het leven zonder agenda, de leuke contacten onderweg, ach, er was zoveel.

Wat we niet zullen missen? De slechte wegen! En voorlopig ook wel genoeg steden en vooral kerken gezien. In alle landen die we deze reis gezien hebben viel het ons op dat het er zo 'westers' uitzag: de winkels, de mode, de kantoren. Totdat je een straat verder keek of op het platteland. Slecht onderhouden, onaantrekkelijk, verpauperd, grijs en somber. Soms zagen we huisjes waarvan we zeiden: hier zal niemand meer wonen, en dan zegen we tussen de grauwe gordijntjes toch een plant staan. Vooral de ouderen hebben het moeilijk, hun pensioentje is absoluut te weinig om van te leven. Zij proberen dan ook de opbrengst uit hun tuintje of hun handwerkjes te verkopen op de markt om nog een extra centje te verdienen. Je leest de armoede van hun gezicht. Vergelijk dat maar eens met alle protserige pracht en praal van kerken en paleizen!
Steeds weer als we van een reis huiswaarts keren zeggen we: wat mooi dat we dit allemaal gezien en beleefd hebben, maar, wat zijn we blij dat we in Nederland wonen!

En zoals na de andere reizen zeggen we het ook nu weer: wat zijn we dankbaar dat we de mogelijkheid hebben om deze mooie reizen te maken! Ook nu weer hebben we onderweg mensen gesproken die vinden dat ze daar recht op hebben: altijd hard voor gewerkt. Ik probeer dan uit te leggen dat wij er dankbaar voor zijn, dat er mensen zijn die óók hard werken of gewerkt hebben maar die dit niet kunnen doen, om welke reden dan ook. Maar de boodschap komt niet over.

Toch ga ik zó weer dit verhaal beëindigen, met dankbaarheid aan onze hemelse Vader, omdat we zo geweldig mochten genieten, omdat we in goede gezondheid weer huiswaarts mogen keren, omdat we iedereen weer terug mogen zien en omdat Hij weer bij ons was en blijft!