13 en 14 okt.

Langzaamaan wordt alles steeds comfortabeler: goede supermarkt, mooie camping, prima  schoon sanitair! Nog steeds heel warm, rond de 40 graden! Het wachten is op de regen. In Botswana betaal je met pula's, dat woord  betekent 'regen', zo belangrijk is dat hier. De mensen en de natuur zijn er hard aan toe, vooral de dieren hebben het nu moeilijk. Wij gaan ook maar even in een lager standje!

We hebben een boottochtje gemaakt op de Chobe rivier en genoten van de dieren en het windje tijdens het varen.  Ook maakten we een vroege gamedrive, vertrek 6.00 uur 's morgens, door het Chobe National Park. Vooral op zoek naar katachtigen, maar die hebben we niet gezien. Wel gigantisch veel  olifanten, buffels en antilopen, o.a. impala's, sabel- en ruan antilopen. Zij komen allemaal naar de rivier in de hoop daar nog wat eten te vinden. Water is daar wel te vinden, maar  gras en bladeren zijn er bijna niet.  Aan de olifanten is ook te zien dat ze honger hebben, je ziet hun ribben.

De gids vertelde dat de antilopen eind oktober jongen, maar ze kunnen het tot wel een paar weken ophouden om te wachten op de regen. Zodra het 2 of 3 dagen geregend heeft brengen ze hun jong ter wereld, wetend dat er dan weer te eten is. En als er tijdens de geboorte gevaar dreigt, b.v. een leeuw, dan kan het vrouwtje de geboorte max. 72 uur tegen houden, tot het gevaar geweken is. Wat is alles in de natuur toch mooi geregeld. Het valt steeds op dat de gidsen met respect en bewondering over de natuur praten! En ook wij worden er steeds weer stil van!

Verder veel in de schaduw zitten lezen en gekeken naar wat er hier rond loopt op de camping: zwijnen, heel veel apen, mongoose en eekhoorntjes.  Af en toe een duik in het zwembad en ons vooral rustig gehouden: het is heel benauwd geworden. het water loopt ons van het lijf! Laat de regen maar komen! We hopen mee te maken hoe dan alles verandert!

Namibië 

 15 okt. (132 km)

Via de Caprivi strip willen we naar de westkant van de Okavanga Delta om via de Kalahari Desert weer naar Zuid Afrika terug te keren. Aangezien we al drie keer eerder in Afrika waren en uitgebreid de meeste touristische highlights van Botswana, Namibie en Zuid Afrika bekeken hebben kiezen we nu een andere route.

De Caprivi strip is een soort aanhangsel van Namibie, dus we moesten weer grenzen over. Dat ging lekker snel en al gauw werden we weer geconfronteerd met roadblocks om autobanden en schoenen te desinfecteren. Een activiteit van het niveau tsee-tsee-vliegen vangen:). De schoenen die je aan hebt moeten ontsmet worden, de andere schoenen mogen rustig in de camper blijven. En de bovenkant van de wielen is blijkbaar ook voldoende! We zullen er nog wel vaker mee geconfronteerd worden.

Bij Katima Mulilo vonden we een mooie camping bij een hotel en aan de Zambezi gelegen. Af en toe een zuchtje wind en zelfs een paar regendruppels, maar dat was het dan. Hier heeft het vorige maand al even geregend en de bomen lopen al wat uit. Maar heet blijft het!

16 en 17 okt (328 en 229 km)

Via de Caprivi strip richting Popa Falls, één lange asfaltweg met aan beide kanten verdroogd gras en kale bomen. Een keer remmen voor olifanten, verder vooral ezels, koeien en geiten. Halverwege kom je door het gamepark, maar dat maakt geen verschil. Het ging wel lekker snel en al vroeg waren we op camping Shametu River Lodge in Divundu, een camping in aanbouw met al een paar plaatsen af.  Gezellige beheerders waar we al snel leuk contact mee hadden. Meneer vertelde al gauw dat hij een paar maanden in Nederland was geweest, en toen 18 kg gegroeid was dankzij de kaas, haring en paling. Tja, vooral die kaas kunnen we ons voorstellen, die missen wij ook!

's Avonds bij de naburige lodge heerlijk gegeten, want het restaurant op de camping moet ook nog gebouwd worden. Maar wat er klaar is, is prima, iedere plek eigen sanitair, een eigen spoelbak onder een afdak waar je ook kunt zitten en mooi gras. De ligging is aan de Okanvanga-rivier met uitzicht op de Popa Falls, een mooie plek.

Botswana

De volgende dag via het Mahango Game park naar de grens met Botswana.  Een weinig bezochte grensovergang, dat ging lekker snel. Natuurlijk weer een veterinary check: nee, geen vlees bij ons! Onderweg ook nog eens de wielen ontsmet en met onze schoenen op een matje met ontsmettingsmiddel.  Mocht er mond- en klauwzeer uitbreken: aan ons ligt het niet.

De weg naar de Tsodilo Hills was een brede zandweg die ons alles mee viel. Af en toe dreef de camper een stukje, maar we hadden ruimte genoeg voor dit soort uitglijders. Na de toegang was het nog een eind slechte hobbelweg naar het museumpje waar we eerst even rondkeken en toen met een gids een wandeling maakten langs de Rock Art Paintings, primitieve geschilderde afbeeldingen van meestal dieren, op de rotsen. Deze (vinger)schilderingen zijn duizenden jaren geleden gemaakt door de San, een stam die ook nu nog in Botswana en Namibië leeft. Heel bijzonder dat deze schilderingen behouden zijn gebleven. Ook hebben we twee grotten bezocht en leerde de gids ons een nieuw spel wat ook heel vroeger al gespeeld werd. En dat alles deden we bij extreem hoge temperatuur omringd door talloze vliegen. Overigens hoorden we gisteren in de lodge dat het 43 graden was geweest en 's nachts 32! Het water is niet aan te slepen!

Terug op de doorgaande weg besloten we naar Gruma Camp te gaan, een stukje zuidelijker aan de Okavanga. Helaas kostte die reis meer tijd dan gepland. De laatste 10 km was door heel erg diep en los zand. Al snel zaten we vast, ondanks de 4 x 4. Wat jongens uit het dorp schoten te hulp en groeven ons uit waarna we weer verder konden tobben. Wat een vreselijke weg, vooral ook omdat het donker werd. Uiteindelijk bereikten we bekaf en in het donker de camping. Geen puf meer om te  koken, dus na de welverdiende douche hebben we brood gegeten en bij zitten komen. Wat ons vooral bezig houdt: we moeten ook weer terug:(

18, 19, 20 en 21 okt. (0, 400, 0, 277 km)

Vannacht werd ik wakker endacht dat ik weer nijlpaarden hoorde, maar na nadere inspectie bleken het drie ezels te zijn: weer eens wat anders.

De camping bleek pal aan de Okavanga Delta te liggen, vanaf het terras hadden we een prachtig uitzicht. Verder weer een dagje in de schaduw gezeten om bij te komen en de dag daarna met frisse moed aan de terugreis naar de doorgaande route begonnen:  10 km ploeterend door het dikke zand, maar deze keer gelukkig zonder verzakt te raken. Overdag is het ook niet zo spannend als in het donker.

Op de doorgaande weg aangekomen was het vooral kilometers maken richting Ghanzi. De weg was mooi geasfalteerd dus dat ging lekker, het uitzicht was eentonig, maar dat wisten we van te voren.  Alleen maar droog gras en kale bomen, af en toe koeien of ezels, dan moesten we even goed in de remmen. Meestal gaan de beesten aan de kant als er een auto komt, maar soms nemen ze de verkeerde kant. Eén ezel stond gewoon op de weg te slapen(net als wij vind hij de omgeving vast ook slaapverwekkend) en dan kun je maar één ding doen: er zachtjes omheen rijden, want als hij wakker schrikt en de verkeerde kant op vlucht heb je een botsing. Dat gebeurt regelmatig gezien het aantal dode dieren langs de kant van de weg.

Ghanzi bleek minder levendig dan gedacht en na de boodschappen zijn we naar de camping gegaan, midden in het niets. Er was bij het campingrestaurantje een waterhole waar 's avonds veel bokkies kwamen drinken. Ook werden ze daar bij gevoerd want het wordt voor de dieren nu wel heel moeilijk. 's Nachts begon het zowaar te regenen en 's morgens moesten we daardoor binnen ontbijten, maar al snel was het weer droog. De zondag verder weer in rust door gebracht en daarna de reis vervolgd via de Trans Kalahari Highway.  Zeer ééntonig met urenlang hetzelfde uitzicht, maar het rijdt goed. Een prachtige tweebaans asfaltweg die aangelegd is om de hoofdstad van Namibië, Windhoek, te verbinden met de hoofdstad van Botswana, Gabarone. Niet direct een toeristische route, maar wel bijzonder om zo de woestijn te doorkruisen.  Naast de weg nog steeds dor gras en kale bomen, en steeds meer zand tussen het gras. Hoe meer naar het zuidwesten, hoe droger het landschap gaat worden. En af en toe een andere auto, maar verder heel rustig.

In Kang (alles in één: camping, lodge, benzinepomp, winkel, souvenirshop, restaurant en bar)  weer naar de camping om te overnachten en dan weer verder door de Kalahari Desert.

Onze kleinzoon schreef, geïnspireerd door onze avonturen, voor school een winnend opstel. Dit is te lezen onder het kopje Verhaal van Marnix in het rechter menu. Goed gedaan Marnix!

22 okt. ( 359 km)

90 Kilometer na Kang verlieten we de Trans Kalahari Highway, richting het zuiden, een onverharde weg van 50 km met hier en daar flinke potholes. We maakten een paar forse klappen!  Toen we weer op de verharde weg kwamen hadden we mooi een stuk van 70 km afgesneden, maar we moesten wel weer de camper opruimen en de pindakaaspot omdraaien;)

Ondanks de slechte weg was het een route door een prachtige omgeving. Het werd steeds meer woestijnachtig, ongerept en onbewoond. Tijdens een koffiestop, met de camper aan de kant van de weg, kwamen er maar een paar auto's langs, verder was het weldadig stil. Alleen een kudden geiten kwam ons gezelschap houden. Ook hier had het een nog maar beetje geregend, toch zagen we al gele bloemetjes langs de kant. We moeten toch nog maar eens terug in de regentijd, wat zal het er hier dan anders uit zien!

De camping waar we overnachtten, Berry Bush Farm,  was een camping die in dat plaatje paste: zand, kale bomen en stilte. Wel primitief, maar dat paste bij de sfeer. Het was genieten!

De volgende morgen ontdekten we dat we weer een ijsje verdiend hadden: de 11e papband.

Het laatste stukje Botswana, van Tshabong naar de grens, was een smalle asfaltweg, blijkbaar speciaal aangelegd voor koeien en ezels. Die liepen rustig midden op de weg te kuieren en als het echt niet anders kon dan sloften ze in Afrikaans tempo naar de kant. Bij de grensovergang zagen we in het registratieboek dat we de derde auto waren: om 6.00 uur één, om 6.30 uur één en wij om 10.00 uur. En vijf man personeel aan de Botswaanse kant. Drukke baan! Aan de Afrikaanse kant konden we het kantoortje niet vinden en toen we het eindelijk vonden was er niemand. Gelukkig kwam er al snel iemand aanlopen, met een stralende lach: sorry, sorry! Gezellige man, vond het leuk om een praatje te maken. Alles ging heel makkelijk en voor we het wisten reden we in Zuid Afrika.

Als u in het linkermenu op Zuidelijk Afrika klikt, ontvouwt zich rechts een menu met Zuid Afrikaanse landen en vind u het knopje: Terug in Zuid Afrika.