Dinsdag 17 april begon al vroeg. We zouden om 8.00 uur vertrekken van de camping, dus wekker gezet. En tot onze grote teleurstelling liet de verwarming het weer afweten! Dat was balen maar ook meteen: streep er onder, we blijven niet bezig!

Om 8.00 uur stond iedereen startklaar en reden we in konvooi naar de grens. We waren al voorbereid op een lange wachttijd en dat klopte. Na het invullen van twee formuliertjes (één voor ons, één voor de douane) voor het inklaren van de camper en na de controle van de paspoorten (echt waar: met een loep!) konden we met de camper in de rij gaan staan. Niet eens zo'n lange rij. Dik drie uur later konden we verder rijden! Slechts 1,5 kilometer, want daar konden we een kastje aanschaffen voor de tol. De dame achter het glas legde nog even uit dat de ruiten van de campers vast getest konden worden en deed vervolgens het luikje dicht: lunchpauze. Toen die pauze voorbij was kwamen we er al snel achter: 20 minuten per kastje (12 campers, dus reken maar uit!) incl. 20 handtekeningen. Wij blijven niet wachten. Langs de weg naar Minsk, over dagen, komen we ook langs zo'n Bell Toll punt, dus konden we het nog wel even uitstellen. Tegen vijf uur arriveerden we op de parkeerplaats in Mir, bij het Mir complex. Negen uur onderweg voor 229 kilometer!

Het kasteel bleek al dicht maar de souvenirtentjes waren nog niet gesloten, dus nog even langs gewandeld en de economie gesteund;). 's Avonds heerlijk gegeten in een gezellig restaurantje in de kelder van het kasteel, genoten van lokale gerechten, samen met nog een echtpaar uit de groep. Bekaf naar bed!

 

De volgende morgen na de koffie naar het kasteel. Gelukkig stonden we er bijna naast, want het was heel koud. Het kasteel was indrukwekkend, prachtig ingerichte zalen, mooie vloeren, mooie plafonds, en in iedere zaal stond ook een prachtige tegelkachel, heel mooi! Alles zag er ook heel verzorgd uit. We moesten weggooislofjes over onze schoen doen om de vloeren te sparen.
Nog even koffie in de camper en daarna een korte rit naar Nesvizh. Daar eerst op zoek naar een winkel om een simkaart te kopen. Eén van onze telefoons heeft nu een Russisch nummer zodat we elkaar makkelijk kunnen bereiken en kunnen internetten. Grappig hoe zulke dingen toch altijd weer lukken ondanks het taalprobleem, want de jongedames in de winkel spraken alleen Russisch. Maar met glimlachen, je handen en een vertaalprogramma op de telefoon kom je een heel eind.

Op de terugweg naar de camper nog even naar binnen in een Russisch Orthodoxe kerk met veel ikonen en goud. De buitenkant vond ik mooier, mooi groen met een soort gouden uien bovenop.

Na de lunch het Nesvizh paleis bezocht, zo mogelijk nog mooier als het kasteel dat we eerder op de dag in Mir bezocht hadden. Ook weer slofjes aan, en terecht: er lagen schitterende vloeren en tapijten. Prachtig gedekte tafels, vitrines met glaswerk, harnassen, jachttrofeeën (beren, wolven, vogels, beetje jammer), teveel om op te noemen. Zelfs nog Delfts blauw porcelein!

 

Onderweg naar Minsk moesten we dus nog een tolkastje halen. Reisgenoten die voor ons reden kwamen daar aan en vonden het loketje gesloten. Allemaal brieven aan de muur met Russische teksten, waar je geen chocola van kan maken. Gelukkig kwam er een Russisch stelletje aan waarvan de vrouw prima Engels sprak. Toen bleek dat er een telefoonnummer gebeld moest worden en toen ging inderdaad het loketje open. De dame achter het loket voelde er zeker niets voor om in de kou te zitten, want koud was het! De Russische vrouw bleef helpen en was nog druk bezig toen wij daar arriveerden. Ze gaf meteen maar even door dat wij hetzelfde nodig hadden, dat scheelde uitleg. Meteen maar even een sleutelhanger met klompjes gegeven! Toen wij eindelijk aan de beurt waren, moesten we twee keer afrekenen, één keer voor de borg van het tolkastje en één keer om er een bedrag op te zetten. In één keer betalen is te praktisch;)  Leo moest toen nog wat handtekeningen zetten, en echt waar, ik heb mee geteld, 30 stuks! 30 Handtekeningen voor een apparaatje van zo'n 4 bij 6 centimeter, het is om te gillen! De dame van het loketje moest er zelf ook om lachen, maar ja, regel is regel! Uiteindelijk het apparaatje op de voorruit geplakt en rijden maar. Zodra we Belarus verlaten moeten we het tolkastje weer inleveren.

Bij Minsk aangekomen reden we naar de Arena waar we drie nachten op de parkeerplaats bleven staan. Zonder voorzieningen, maar wel naast de bushalte naar het centrum. Daar hebben we dus gebruik van gemaakt en in twee dagen hebben we vele kilometers afgelegd in de stad en heel veel moois gezien. Het is een mooie, drukke, maar heel verzorgde stad. We bezochten Independence Square, een 7 hectare groot plein met het beeld van Lenin voor het parlementsgebouw. Ook de Kerk van de Heiligen Simon en Helen staat aan dat plein en onder het plein ligt het ondergrondse winkelcentrum Stolitsa. Ook bezochten we o.a. het eiland van de tranen, het stadhuis, het Gum warenhuis (een 'Bijenkorf' uit de jaren 50), het Operagebouw, Victory Square en het mooie monument voor de Fallen Jewish People. Minsk staat vol met indrukwekkend grote gebouwen en prachtige beelden. Op de terugweg zijn we ook nog langs het Oorlogsmuseum Minsk- the Hero City gelopen met opnieuw een gedenknaald ervoor. Er staan heel veel monumenten over de tweede wereldoorlog. Een kwart van de bevolking van Wit Rusland is in de oorlog omgekomen. Eerst heeft Hitler er huisgehouden en daarna Stalin.
Gelukkig was het een beetje warmer geworden en konden we heerlijk energie opdoen op een terrasje, maar na twee dagen waren onze benen bek-af en onze hoofden verzadigd. Maar het was absoluut de moeite waard! 

Nog ëén dag voor Minsk, maar wij hadden genoeg gezien en wilden graag een dagje relaxen. Eerst naar een stadje in de omgeving waar een soort permanente markt was, dus lekker even rond gekeken en, ongelofelijk, er was een wolwinkeltje. Niet groter dan 3 bij 2 meter, klanten werden vanuit de deuropening geholpen, maar het was van beneden tot boven gevuld met pakken wol. De mevrouw van het winkeltje wees op een stapel en zei: acryl, dus ik, heel begrijpend: o ja, acryl. Toen dacht ze waarschijnlijk dat ik Russisch sprak en ze kletste aan één stuk door. Ze was blij toen ik met een aardige tas vol wol vertrok.
Aangezien het die dag heel mooi weer was, zonnig, maar wel veel wind, besloten we naar een meer te rijden, op zoek naar een strand om lekker bij de camper in de zon te kunnen zitten. Zo'n plekje vonden we en daar hebben we heerlijk zitten lezen, maar toen de wind zo hard ging waaien dat we zo'n beetje gezandstraald werden, zijn we maar weer naar de parkeerplaats in Minsk gereden. Aan het einde van de dag stormde het zo ongeveer.

 

Van Minsk naar Domzarycy bij het Berezinsky Reserve NP . Onderweg zijn we gestopt bij Khatyn Memorial, een herinnering aan de ruim 600 dorpen en de inwoners die door de Duitsers in Wit Rusland zijn verbrand en waarvan er 186 niet meer zijn herbouwd. Het Memorial park is aangelegd op de plek van het dorp Khatyn.
Bij aankomst op het terrein van het dorp wordt je meteen getroffen door het meer dan levensgrote beeld van een vader die zijn zoon uit de schuur, waar de hele bevolking gedwongen was in te gaan en toen in brand gestoken was, heeft weten te halen. Maar het kind had, net als alle andere dorpsbewoners, de brand niet overleefd.

Voor ieder huis van dit dorp is een monument gebouwd met een klok en met de vermelding van de gezinsleden die er in woonden en iedere halve minuut slaan de klokken. In 1969 is dit Memorial gebouwd en nog steeds slaan al die klokken. Het is afschuwelijk wat daar gebeurd is, maar op deze manier herdenken is heel bijzonder en heel indrukwekkend!

 

Aangekomen in Domzarycy hebben we onder leiding van een gids een rondwandeling gemaakt door het natuurpark. Zij vertelde in goed te volgen Engels over de planten en dieren in het park, aangevuld met leuke legendes uit de streek.

Aan het einde van de middag was er de mogelijkheid om te douchen in één van de drie gehuurde hotelkamers vlakbij de parkeerplaats waar we stonden. Daar waren we inmiddels allemaal heel erg aan toe. Omdat er in Belarus geen campings zijn staan we steeds op parkeerplaatsen en in de camper kunnen we ons best opfrissen bij het wasbakje, maar haren wassen is geen doen. Dus voelden we ons allemaal als herboren;).

 

De volgende morgen nog naar het museum van het NP geweest. Niet groot maar mooi ingericht met prachtige opgezette dieren, die voorkomen in het park. Echt heel bijzonder!
De reis ging verder naar het Breslaw Lake, in het noordwesten van Belarus. We zijn op weg richting Letland en daarom konden we onderweg het tolkastje weer inleveren. Dit ging gelukkig heel wat sneller dan het ophalen!

Alweer kwamen we langs een oorlogsmonument ter herinnering aan het afbranden van een dorp. Ook hier weer voor ieder huis een monument en een prachtig groot beeld. Wat ons hier vooral opviel was een grafsteen met een afbeelding van vlammen en een vogel. De gids die ons de vorige dag rondleidde in het NP vertelde dat er een legende bestond waarin mensen geloofden dat men na de dood veranderde in een vogel. Dit verhaal schoot ons meteen te binnen toen we de steen zagen, heel mooi.

Het was prachtig weer en we reden een mooie route door allerlei kleine dorpjes. Leuk om al die kleine gekleurde huizen te zien. Wat ons ook opviel was dat de straten en de tuinen zo schoon en verzorgd  waren! Onderweg heerlijk langs de kant van de weg geluncht in de zon en daarna nog twee kerken bekeken. Uiteindelijk arriveerden we op de volgende overnachtingplaats: een mooi en ruim terrein aan één van de prachtige meren in die streek. Daar bleven we een extra dag staan zodat we er heerlijk konden wandelen.

En dan het laatste stukje Belarus om via Letland naar Rusland te gaan. Omdat de grens tussen Belarus en Rusland gesloten is voor Europeanen moeten we even een omweg maken. Ach, we zijn nu toch aan het rijden;)