Daar ging het eerst van het ene loketje naar het andere, campers verplaatsen, andere loketjes, enzovoort enzovoort. Na uren konden we Iran uit.

Op dat punt kwamen we een Nederlander tegen die op de fiets naar Teheran wilde gaan. Opeens bedacht iemand dat we nog Iraans geld hadden en dat hebben we aan deze fietser gegeven. Het zal je maar gebeuren: kom je wildvreemde landgenoten tegen, krijg je een flinke stapel geld. Maar even erbij gezegd dat het minder was dan het leek, maar de miljoenen werden zeer gewaardeerd!

Op de brug waar we overheen reden naar de Armeense grens een hoogtepunt: hoofddoeken af, en omdat we toch moesten wachten meteen mijn ‘gewone’ zomerkleding aangetrokken, heerlijk een T-shirt met korte mouwen en wind door de haren: waar je al niet blij van kan worden!

Ook de Armeense grens kostte heel veel tijd, controles van tassen, campers, papieren, paspoorten, zelfs de lichaamstemperatuur werd gemeten! De camper moest ook nog door de X-ray, op zoek naar ongerechtigheden. Eindelijk, na 7 uur, reden we Armenië in waar we opgewacht werden door de ‘echte’ reisleiders, die na hun camperproblemen via Turkije en Georgië naar Armenië gereden waren om de reis met de groep voort te zetten. Gezellig met z’n allen bij de campers op de overnachtingsplek (parkeerplaats voor vrachtwagens ☹) een glaasje gedronken, want er kon weer bier en wijn gekocht worden!

Na de eerste overnachting reden we via een zeer mooie bergachtige route naar Tatev. Het had de laatste dagen behoorlijk geregend en de weg was nat en door wegwerkzaamheden modderig. Bovendien reden we door een dikke mist! De bedoeling was om naar Goris te rijden voor een bezoek aan een grottenstad, te voet bereikbaar via een lange hangbrug. Helaas was de weg er naar toe onverhard en door de regen glibberig zodat we op advies van de reisleiding maar meteen doorreden naar Tatev.  Door de weersomstandigheden een heel inspannende tocht waarbij we af en toe toch even zicht kregen op de diepe ravijnen. We arriveerden op de parkeerplaats bij de langste kabelbaan ter wereld, bijna 6 kilometer, in de hoop dat de volgende dag de mist opgetrokken zou zijn. Aan het eindpunt zouden we dan een klooster bezoeken. De temperatuur werd ook meteen heel anders dan we de hele reis al gewend waren: rond 12 graden op de dag! Eindelijk lange mouwen en hoofddoeken af, moesten we vesten aan. Jammer hoor!

De volgende dag nog steeds veel mist op de camperplaats, maar toch maar met de gondel naar het klooster, en gelukkig waren we zo uit de mist! Een prachtige tocht met de gondel en uitzicht op de route met haarspeldbochten die we de dag er voor gereden hadden, heel mooi! Ook het klooster was bezienswaardig, maar de tocht met de gondel won het!

Eenmaal weer terug meteen weer verder, op weg naar een camping in Areni. Onderweg de Zorats Karer bezocht, het Armeense Stonehenge, een verzameling rechtopstaande stenen uit de bronstijd, waar we vooral de omgeving erg mooi vonden. Daarna naar de Shaki waterfall bij Sisian en toen via een heel slechte weg naar de camping.

Er was afgesproken dat de groep gebruik kon malen van twee wasmachines, maar toen wij arriveerden was de rij wachtenden al lang wegens een stroomstoring. De volgende avond werden we opgehaald met taxi’s om naar een wijnproeverij te gaan. Bij vertrek was er al weer een stroomstoring, dus mijn was was ergens onderweg☹. De wijnproeverij was erg gezellig, een kleine fabriek met streekwijnen, volgens de proevers lekkere wijn maar wel aan de prijs. Zelf heb ik me maar aan een sapje gewaagd! Na de proeverij een heerlijk diner en na afloop werden we weer naar de camping gebracht. De was was inmiddels gedaan en de eigenaresse van de camping had alles keurig op een rekje gehangen: service!

Onderweg naar de hoofdstad Yerevan kwamen we langs het Khor Virap klooster, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden op de berg Ararat. Deze ligt in Turkije maar vanwege de hoogte, 5137 meter, en met een besneeuwde top goed te zien vanaf de Armeense kant. Vaak is de top in de wolken, maar wij hadden geluk!

Daarna naar het Genocide Monument, dat een eerbetoon is aan de slachtoffers van de volkerenmoord, honderdduizenden Armeniërs zijn in 1915 om het leven gekomen. Het monument en het bijbehorende museum waren indrukwekkend. Meteen besloten om er thuis over te gaan lezen, want veel informatie was onbekend.

Vanaf de parkeerplaats bij het Mother Armenia monument gingen we de volgende dag met een taxi naar de Saint Gregory the Illuminator om een kerkdienst bij te wonen. Het deed ons erg denken aan de Orthodoxe kerk in Rusland, veel rituelen en wierook, en verder voor ons onverstaanbaar. Maar we hadden gehoord dat de akoestiek prachtig moest zijn en dat was zo. Er was maar een klein koor maar het klonk geweldig. Tijdens de dienst werd er heen en weer gelopen en na een uur voelden we ons vrij om ook weer op te stappen. De akoestiek mocht dan goed zijn, de ventilatie was minder en met de hoofddoeken op was het dus wel warm! 

Via de Cascade, een groot trappencomplex maar binnenin gelukkig roltrappen, ’s middags weer omhoog naar de parkeerplaats, bekaf!

Onderweg naar het Dilijan NP gestopt bij het Big Cross, een 38 m hoog kruis gemaakt van 1711 kleine kruisen die de 1711 jaar vertegenwoordigen sinds Armenië het christendom tot officiële religie heeft verklaard. Ieder jaar komt er een kruisje bij. Vlakbij het Big Cross is het Armenian Alphabetmonument, daar staan de 39 letters van het Armeense alfabet, gemaakt van Armeens tufsteen.

Aan het meer van Sevan bezochten we Noratus, een begraafplaats, beroemd om zijn grote khachkars (kruisstenen). Er staan er daar ongeveer 900, de oudste uit de 7^e eeuw.

Onderweg: