Van Amasya ging het via binnenwegen naar Tosya. Geen lange afstand, maar dankzij de smalle bergweg op het laatste stuk deden we er toch nog wel een paar uur over. De natuur was ook hier weer prachtig. Onderweg een rustig plekje opgezocht om in de zon te lunchen en te lezen. Kwam er een tractor aan met een man die ons met veel gebaren uitnodigde voor de thee. Aangezien we geen idee hadden waar hij woonde en of de weg campervriendelijk was, hebben we, alweer met gebaren, er voor bedankt. Even later weer een tractor met een man die ons appeltjes kwam brengen. In de deuropening van de camper hing een plastic tasje met afval en hij gebaarde dat hij een tasje wilde hebben. Toen ik hem dat gaf vulde hij het met appeltjes. De streek rond Amasya is bekend om zijn appels en ze smaakten prima. Het waren er wel een beetje veel en appeltaart bakken in de camper is geen optie. Kijken of appelmoes lukt.

Als dank voor de appeltjes maar weer een klompjes-sleutelhanger gegeven.

In Tosya was het busstation de overnachtingsplaats, niet echt een gezellige locatie.

Onderweg hadden we een groepsgenoot geholpen bij problemen met een lekke band en als dank gingen we 's avonds met elkaar uit eten, gezellig, en beter dan bij het busstation rondhangen. 

We lagen nog maar net op bed toen er op de camper werd geklopt, iemand die geld wilde dan zou hij op de camper passen! Leo maakte hem duidelijk dat we geen interesse hadden en deed de deur weer dicht. Hij klopte nog een paar keer en toen gaf hij het op. De reisleiding had inmiddels ontdekt dat er iemand lastig was. Zij kleedden zich aan en gingen met het fototoestel naar buiten, toen was het snel over. Verder heerlijk geslapen, niets gemerkt van de drukte op het busstation.

Toen weer verder naar een vogelreservaat in de buurt van Nallihan. Alweer een prachtige tocht en de parkeerplaats bij het reservaat had een prachtig uitzicht, helaas weer aan een drukke weg! En allemaal weer knus dicht naast elkaar!

De volgende morgen nog even foto's gemaakt en verder gereden naar Iznik, het vroegere Nicea, nu bekend om zijn geschilderde keramiek. We reden langs de oude stadspoort naar het jachthaventje en nadat we de camper geparkeerd hadden liepen we de stad in. Een stoffige drukke stad, gelukkig hebben we wat leuke keramiekwinkeltjes bekeken. 's Avonds aan de waterkant gegeten en genoten van een mooie zonsondergang.

En zo kwam de dag waarop we de voor ons laatste etappe met de groep reden, naar Erdek. Vandaar gaat de groep de grens over naar Griekenland voor de laatste camping, wij verlaten de groep een dag eerder om nog twee weken door Zuidwest Turkije te rijden.

Erdek ligt op een schiereiland en daar troffen we eindelijk weer eens een echte camping, met keurig sanitair, een wasmachine! en fijn zandstrand. Even de was doen en bijkomen.

Gezellig nog even de tijd gehad om met elkaar na te praten en donderdagavond het afscheidsdiner, waarbij we van de reisbegeleiding allemaal nog een mooi aandenken kregen: een beeldje van een Derwishdanser, een leuke herinnering.

En zo kwam de volgende morgen ons afscheid van onze medereizigers. Al vroeg stond er iemand voor de camperdeur met vers brood: afscheidscadeautje! Echt leuk! En zo kwam van lieverlee de één na de ander gedag zeggen. Zij gingen op weg naar de laatste camping in Griekenland, wij nog een paar weken naar Zuidwest Turkije.

In de loop van de middag kwamen we op een mooie camping op een schiereiland van een schiereiland enz. Het wekte de indruk dat we door konden rijden naar de Griekse kust, maar niet dus. De camping ligt pal aan zee en wij staan aan het water. We troffen daar een stoere MAN-camper met Zwitsers die we al eerder ontmoet hadden in Cappadocië. Gave camper, aardige mensen!

En nu eerst rustig de reis verwerken, nieuwe plannen maken, weer fijn verder met z'n tweeën. Het was leuk met de groep, maar het is ook weer fijn om te doen waar je zelf zin in hebt. Dus zaterdag en zondag uithijgen, maandag weer verder. Het weer is hier een stuk beter, zonnig en warm, wel veel wind. We vermaken ons wel!