Marokko  week 1

Maandagochtend 24 oktober rijden we naar het strand van Motril waar we met de andere deelnemers aan de reis naar Marokko kennismaken. Uiteindelijk blijken we met totaal 15 personen te zijn: de truck van de leiding, 3 kampeerbusjes en 3 campers. Geen grote groep, maar dat vinden we wel leuk. De kennismaking verloopt gezellig en we krijgen heel veel informatie over de komende weken. We blijven nog een nacht op het strand staan en de volgende dag vertrekken we in konvooi naar de haven. Een prima vertrekplaats want het is er heel rustig en ook het inschepen gaat heel relaxed. Tijdens de overtocht die 4.5 uur duurt krijgen we uitleg over het navigeren met onze individuele apparaten en wordt de route overgezet. Ook tekenen we de route vast in op de landkaarten, handig als back-up.

Om 19.00 uur arriveren we in Melilla, waar we in konvooi naar  een parkeerplaats gaan om te overnachten. Onderweg veel bekijks en gezwaai: de truck voorop en dan een stel campers: dat maakt indruk. Vooral die truck! Overal krijgen we, en nemen we,  voorrang!

De volgende morgen om 6.30 uur naar de grens, vóór de volgende boot arriveert. Zo voorkomen we wachttijden. Denken we. Helaas loopt het iets anders. Het is inderdaad niet druk bij de grens en het lijkt vlot te gaan, maar op één van de kampeerbusjes zit een wereldsticker waar de reizen ingetekend zijn die de eigenaren gemaakt hebben. Echt heel mooi, vindt iedereen. Maar helaas staat er een grens getekend tussen Marokko en de Westelijke Sahara, en dat wordt  een heel probleem. Ineens krijgen we de paspoorten niet terug en een hele tijd hebben we geen idee wat er moet gebeuren. Uiteindelijk moet de sticker verwijderd en vernietigd worden en toen kregen we alsnog de paspoorten en konden we eindelijk Marokko in. Wat een gedoe, maar ja, het ligt politiek allemaal erg gevoelig.

Vervolgens met z'n allen in konvooi naar de benzinepomp (zo, lekker voordelig, diesel 85 cent per liter) en naar Oudja waar we met simkaartjes aanschaffen voor telefoon en internet. Per stel ook een Marokkaans nummer zodat we onderling voordelig kunnen communiceren. Vanaf dit punt, nu we altijd de leiding kunnen bereiken, wordt er verder niet in konvooi gereden en gaat iedereen apart verder. Door een bijzonder landschap, leeg, vlak en zanderig, komen we op onze eerste wildcamp, zomaar ergens in de woestijn op het plateau du Rekkam, wauw! We staan ver uit elkaar en zo genieten we van de stilte, de eenzaamheid en de (echte maanloze) duisternis, echt heel bijzonder.

's Morgen kwam nog even de eigenaar van dat stuk land langs, die krijgt van Hans en Nancy altijd een doos chocolaatjes. Voordeliger kun je niet kamperen;).

Intussen is het goed warm geworden, overdag rond de 30 graden en een strak zonnetje, maar aangezien we al dagen boven de 1000 meter zitten koelt het 's nachts lekker af.

Verder via een prima weg via Bouâfra naar het volgende wildcamp, gelegen aan de voet van een berg ook weer een eind van de weg af, dus hobbelend over heel veel stenen er naar toe. Ook was het terrein bezaaid met bergjes korstmossen die wel een paar honderd jaar oud kunnen zijn, heel bijzonder. Een aantal van de groep zijn een eindje bergop gewandeld maar ik vond de berg van onderaf ook heel mooi;).

Ruim 100 km verder, en nadat we onderweg nog moesten stoppen voor overstekende kamelen,  kwamen we op een kleine hotel-camping aan in Figuig. Dit is het meest oostelijke punt van Marokko en ligt in een punt van Marokko in Algerije. Het is een heel grote oase met meer dan 100.000 dadelpalmen. De oase wordt voorzien van water uit ondergrondse kanalen, en de tuinen worden omgeven door lemen muren. Prachtig om doorheen te wandelen en te zien hoe men het water 'stuurt' via gegraven kanaaltjes, af en toe een paar dadels plukkend om lekker op te eten! De huizen in het dorpje zijn opgetrokken uit gestampte aarde en liggen aan overdekte gangen, een architectuur die men alleen hier kan bekijken. Wat hebben we twee dagen genoten van deze schitterende oase, indrukwekkend! En wat is de bevolking vriendelijk! Onderweg wordt er door iedereen gezwaaid, de politie bij de controleposten zijn uiterst vriendelijk en beleefd en iedereen probeert een praatje te maken. Best lastig als beide partijen maar een paar woorden Frans spreken, soms levert dat leuke situaties op. Ze zijn hier helemaal geen toeristen gewend en vinden het heel interessant.

Het eerste stuk zit er op, verder met week 2. Tot nu toe zijn we laaiend enthousiast over deze reis: de leiding, de groep en Marokko!!!