Vanwege het goede internet zijn we nog tot zondagochtend gebleven zodat we de kerkdienst in Zuilichem mee konden luisteren. We kunnen de uitzending ook opslaan en later luisteren, maar er direct 'bij zijn'  is toch fijner. Zodoende kwamen wij pas begin van de middag in Bugac, bij de rest van de groep. Daar hoorden we dat ze allemaal een slechte nacht achter de rug hadden vanwege een huwelijksfeest met veel muziek en dat duurde tot 6 uur in de ochtend! Wij blij dat we nog even gewacht hebben!

De rest van de zondag lekker gelezen en gewandeld over de poesta, lekker warm maar met een dreigende lucht.

En daar kwam dan ook weer flink wat water en onweer uit. Gelukkig was het de volgende morgen weer droog en vertrokken we op tijd richting Servië. Bij de grens ging het ook lekker vlot, dat kan nog wel eens anders zijn, maar we waren er zo doorheen. Eén beambte kwam even binnen op zoek naar hond of verstekeling, zag de foto's van de (klein)kinderen en vroeg of die er ook bij waren. Ja, daag, lucht eruit en oprollen zeker! Ik geloof dat hij het wel begreep.

Om 12.30 uur waren we al op de camping waar we een plekje zochten, een hapje aten en de bus namen naar Belgrado. Daar hebben we wat rondgekeken, het park bezocht, natuurlijk ook een terrasje en na een paar uur weer met de bus terug. Belgrado maakte geen echte indruk op ons: een echt Oost-Europese stad. Er waren wel mooie gebouwen, maar veel mag nog wel opgeknapt worden. Maar toch lekker om even de benen te strekken.

Verder naar Skopje in Macedonië. Een rit van 452 km, niet zo erg ver, deels over een snelweg maar ook een groot deel over de 'oude' weg en dat nam heel veel tijd. We dachten onderweg nog de stad Nis te bezoeken maar zagen er toch maar vanaf en dat was maar goed ook. Tegen 16.00 uur waren we op de camping, in de stromende regen. Om 18.00 uur werden we opgehaald met een busje en naar Skopje gebracht voor een ingekorte wandeling, omdat het nog steeds goot. We zagen de mooie poort die we meteen de Arc de Triomphe noemde vanwege de gelijkenis, een prachtige fontein met steeds wisselende kleuren water en het standbeeld van de vader van Alexander de Grote en het museum van moeder Theresa. Zij werd in Skopje geboren, vandaar het museum. Spetterend door diepe plassen gingen we daarna naar een restaurant waar we een Macedonische maaltijd kregen. De gids die bij ons was vertelde dat dit type weer daar erg ongewoon was, hij had zich suf gezocht naar een paraplu. Die staan hier gewoonlijk niet voor het grijpen. In de stromende regen weer terug naar de camping.

Na Macedonië ging het verder naar Griekenland. Omdat het inmiddels mooi weer geworden was, zijn we in plaats van het hele eind snelweg via een mooie route over het schiereiland Halkidiki gereden. Veel haarspeldbochten en mooie vergezichten. Op een camping in de buurt van Thessaloniki vonden we een mooi plekje aan het strand. Alle campers van de groep waren al aanwezig en wij dachten ook maar op het rijtje te gaan staan bij het strand. Helaaas zakten de voorwielen ineens ver in het zand! Dankzij de vele regen was het zand niet zo vast meer. Met man en macht graven en duwen, maar helaas!  Toen kwam de eigenaar van de camping met iemand met een vierwielaangedreven bakkie en zo werd de camper weer op vaste grond gezet. We zijn voor alle zekerheid maar op het pad blijven staan. Zo was het alweer bijna tijd voor het avondeten maar eerst even lekker zitten en van het mooie uitzicht genieten: de buien die er aan kwamen leverden prachtige foto's op, maar helaas kwam er ook weer heel veel water uit.

Waarschijnlijk (en hopelijk) was dit het laatste water want de volgende dag was de lucht blauw en was het goed warm. Via een prachtige kustweg gingen we richting Alexandroupolos. Wat een prachtig gezicht toch steeds, die mooie blauwe zee! Nog een tussenstop gemaakt in Xhantia, een levendig stadje met een prachtige orthodoxe kerk. Na een bezoek aan de Lidl arriveerden we op de camping met mooie overdekte plaatsen en een heerlijk strand. Snel de zee in! Het water was heerlijk warm, we hebben ervan genoten.

Om 17.00 uur was er een briefing met de hele groep. Dit was de tweede keer deze reis en het gebeurt ook alleen als er iets te melden valt. Nu kregen we uitleg over de komende week, want tot nu toe was de reis een 'onderweg zijn naar het begin van de toer door Turkije', en morgen is het zover: we gaan de Turkse grens over. We hebben er inmiddels 3.628 km opzitten, maar we hebben dan ook niet de kortste weg genomen.

Tot nu toe vinden we het heel gezellig met de groep: 's morgens roepen we gedag tegen de naaste buren en vertrekken om onze eigen route te rijden en aan het einde van de dag kom je elkaar weer tegen op de volgende camping, en ook daar gaan we onze eigen gang. Af en toe een praatje, hulp bij het camper-uit-het-zand-trekken;) maar verder vrijheid-blijheid. Houden zo!

Vanaf hier kunnen we er niet meer op rekenen dat we over internet beschikken. In Istanbul willen we proberen om een dongel te kopen zodat we toch online kunnen zijn. Hopelijk gaat dat lukken. Tot dan: geen bericht is goed bericht! In andere gevallen hebben we de telefoon nog.

De grensovergang naar Turkije ging soepel. Toen we daar aan kwamen stond er een enorme rij vrachtwagens voor ons en we zagen geen kans om er langs te komen. Gelukkig zag één van de chauffeurs ons en die gebaarde op een gegeven moment dat we langs de rij konden. We konden niet zien of er tegenliggers kwamen en hoopten maar dat de man gelijk had, dus vol gas langs de rij. Zodoende konden wij makkelijk langs alle formaliteiten, nergens iemand vóór ons. De rest van de groep had minder geluk en die hebben heel lang in de rij gestaan.

Kort na de grens hebben we in een restaurantje koffie/sap gedronken. Hier kregen we heel vriendelijk ons eerste glas thee aangeboden. We hebben al gehoord dat de Turken heel vriendelijk en gastvrij zijn en dat we nog veel meer thee kunnen verwachten.

Onderweg kwamen we langs Tekirdag en dat zag eruit als een flinke stad, dus meteen maar op zoek naar een dongel, en jawel, een Vodafonewinkeltje. Drie personeelsleden die geen woord Engels spraken en wij geen woord Turks. Gelukkig belde één van de dames naar iemand op het hoofdkantoor en die kregen we aan de lijn en zo kon Leo in het Engels uitleggen wat we wilden. Het was een hele onderneming, maar het is gelukt en het werkt ook nog. Soms wat minder goed, maar beter wat dan niets.

Zo'n 20 km voor Istanbul kwamen we op een kleine mooie camping waar we 3 nachten blijven. Morgen, zaterdag, om 9 uur worden we met een bus opgehaald en krijgen we een korte rit door de stad zodat we een idee hebben waar de bezienswaardigheden zijn en dan worden we ergens uitgeladen en gaat ieder zijn eigen weg. Aan het einde van de dag worden we dan weer opgehaald. We hebben er zin in! Hopelijk blijft het wel droog, want ook vandaag hebben we weer een forse bui gehad, regen en onweer. De rest van de dag was het gelukkig mooi weer.

Inderdaad stond de bus om 9 uur voor de camping en vanwege enorme file waren we pas 10.45 uur midden in het centrum van Istanbul. Na eerst een terrasje voor het koffiepeil (Leo) gingen we naar de Blauwe Moskee (Sultan Ahmet Camii) herkenbaar aan 6 hoge minaretten,waar we ongeveer een half uurtje in de rij stonden, vervolgens onze schoenen uit moesten doen en ik mijn hoofd moest bedekken, konden we naar binnen. Indrukwekkend mooi! Wat een prachtige beschilderingen en lampen. En van die hele mooie Iznik-tegeltjes en geweldig gedecoreerde koepels! De moskee is nog in gebruik en op bepaalde tijden was deze gesloten i.v.m. gebed.

Daarna liepen we over het Hippodroom naar de Haghia Sophia, met ook een geweldige ruimte met een enorme koepel. Helaas stond een deel in de steigers en in plastic. Er was heel veel aan restauratie toe. Wij waren er minder van onder de indruk dan van de Blauwe Moskee, maar dat is heel persoonlijk. Weer buiten kregen we onze dagelijkse bui en gingen we lunchen. Daarna was het gelukkig weer droog en warm en liepen we door de stad naar de Grand Bazaar. Zo, die is groot!  Maar ook heel mooi en gelukkig waren ze daar niet zo opdringerig als dat we in Egypte meegemaakt hebben. We dachten binnen veel winkeltjes gezien te hebben, maar buiten ging het nog veel verder. We kregen het idee dat Istanbul één grote markt is. En druk!!! Nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. En maar proberen om vooruit te komen. Ik wilde nl. graag een voorraad wol inslaan en we hebben vreselijk gezocht en gelopen voor we de wolwinkeltjes zagen. Maar toen heb ik dan ook mijn slag geslagen, ik kan weer vooruit!

Nog even bij het water, de Gouden Hoorn gekeken en met de tram terug naar het centrum waar we nog bij de Cisternen gekeken hebben, een ondergronds waterreservoir. Het enorme gewelf rust op 336 zuilen van 8 meter en is aangelegd in 532 onder Justitianus. Het is vooral aangelegd voor het Grote Paleis.

Lekker gegeten in een visrestaurantje waar de eigenaar ons verwelkomde in het Nederlands. Om acht uur kwam de groep weer bij elkaar om met de bus terug naar de camping te gaan, en ook dat duurde weer 1.5 uur vanwege files. Wel hebben we ons onderweg vermaakt met het verkeer om ons heen en de rijstijl van de buschauffeur. Moe maar voldaan kwamen we om 21.30 uur weer op de camping, een lange dag! Gelukkig morgen rustdag, hebben we nodig. Wie wilde kon zich nog melden om nog een dag naar de stad te gaan, maar iedereen wil even bijkomen. Maandag trekken we weer verder.