Onderweg naar Cappadocië kwamen we langs de karavanserai van Sultanhani. We waren al verschillende karavanserai's gepasseerd, het bewijs dat we een heel oude route rijden. Een karavanserai werd gebruikt om te rusten/overnachten voor mens en kameel. Deze in Sultanhani werd gebouwd tussen 1232 en 1236 en zag er nog heel mooi uit.

De volgende camping is in Ortahisar, in Cappadocië, een bijzondere streek in Midden-Anatolië en beroemd om zijn merkwaardige vulkanische landschap. Door erosie zijn er in het tufsteen opvallende vormen ontstaan, heel fotogeniek. Vanaf ons plekje hebben we dan ook een prachtig uitzicht op dit bijzondere natuurverschijnsel.

Erg rustig is het er niet want vanmorgen om 5 uur was er druk verkeer, allemaal auto's en busjes met mensen die een ballonvaart gaan maken. Een half uur later hoorden we het gesis van de gasvlammen van de opstijgende ballonnen. Tijd om uit bed te gaan om foto's te maken. Een spectaculair gebeuren, in het donker lijken de ballonnen op gloeilampen die langzaam de lucht in gaan. Van onze groep gingen er ook vier mee, de meesten, en ook wij, vonden het te duur. Een uur in de lucht hangen voor +/- 300 euro, daar kunnen we ook andere leuke dingen mee doen.

De ballonnen blijven grotendeels stil in de lucht hangen, het gaat om het uitzicht op de vallei en het opkomen van de zon. Toen alle ballonnen in de lucht waren, het waren er 132, leek het wel een lucht vol kerstballen, echt apart!

En zo werd het een lange dag. Na het ontbijt met de camper naar het Goreme Openlucht museum, waar we prachtige rotsen zagen waar woningen en kerken in uitgehouwen zijn. We waren lekker vroeg dus konden we rustig rondkijken. Na een uurtje was dat wel anders: busladingen vol, tijd om verder te gaan. Verderop nog een wandeling gemaakt tussen de door erosie bijzonder gevormde rotsen en daarna door gereden naar Kaymakli, waar een ondergrondse stad is.

Onder begeleiding van een gids gingen we 5 etages diep, en zagen we woon- en slaapruimtes, opslagplaatsen en een dierenverblijf. Via heel lage gangetjes en trappen gingen we, eigenlijk was het meer kruipen, van ruimte naar ruimte.

Kaymakli is de tweede belangrijke ondergrondse stad waar van de 6e tot de 9e eeuw duizenden mensen woonden. De mensen trokken zich daar in terug als er vijanden kwamen. D.m.v. enorme stenen konden ze de toegangen afsluiten en doordat er grote voorraden aangelegd werden konden ze 6 maanden daar verblijven, totdat de vijand uiteindelijk door de kou de belegering opgaf. De laatsten die daar een schuilplaats vonden waren christenen, die werden bedreigd door Arabieren, Perzen en Mongolen. Sindsdien is de stad niet meer gebruikt en is sinds 1963 voor publiek geopend.

Terug op de camping was het tijd voor de was en een makkelijke stoel; even relaxen. De camping heeft prima sanitair, wasmachines, een afwaskeuken en een zwembad: we genieten van de luxe.

Met de groep zijn we de volgende dag een prachtige wandeling gaan maken door het dal waar de camping aan ligt. We kwamen door verschillende tunneltjes en zagen geweldig-mooie rotsen. Na 1.5 uur lopen stond er een busje op ons te wachten om ons terug naar de camping te brengen.

Daar hadden we nog een briefing met info voor de komende dagen. We gaan nu echt Oost Turkije in en voorlopig erg weinig voorzieningen. Water innemen en tanken waar het kan, en dat geldt ook voor het toilet legen en boodschappen doen. We zijn benieuwd! Nadat we e.e.a. besproken hebben kregen we een Turks bruiloftsmaal geserveerd. Groente en vlees zijn bereid in een aardewerk pot met een deksel van deeg. Met een groot mes wordt het deksel eraf geslagen en wordt het eten op borden gedaan. Het was erg lekker en heel gezellig.

De rest van de middag vrij, dus dat werd lezen en zwemmen!

We kregen te horen dat de volgende parkeerplaats waar we zouden overnachten erg ongezellig is en dat we dus gerust de hele dag de tijd konden nemen om er te komen. En dat hebben we gedaan.

Eerst naar Avanos om een tapijtweverij te bezoeken. Onderweg nog een marktje bezocht en groente gekocht. Bij de weverij kregen we een rondleiding en zagen we hoe de tapijten van diverse materialen werden geknoopt of geweven. De zijden kleden waren heel mooi en heel fijntjes van patroon. Er werden veel traditionele kleden gemaakt, maar ook wat modernere. De dames die daar werken hebben daar hun opleiding gekregen en daarna mogen ze het weefgetouw houden om verder thuis voor de coöperatie te werken. Afhankelijk van het materiaal en de patronen werken ze maximaal 6 uur per dag en de dames die we daar gesproken hebben deden het al vele jaren, en dat was te zien aan hun tempo, geweldig snel! Ze zijn soms maanden aan een tapijt bezig!

In het centrum van Avanos nog wat rondgekeken, er wordt daar veel keramiek gebakken en beschilderd.

Even buiten het stadje op een mooi uitzichtspunt een boterham gegeten. Daar ontmoeten we vijf jonge gasten die elkaar ontmoet hadden in een hostel en met elkaar een dag een auto hadden gehuurd om rond te toeren. Ze kwamen uit Frankrijk, Duitsland, Hong Kong, Maleisië en Australië. Even met ze gekletst, één van de meisjes was al een jaar onderweg! Leuk, even zo'n contact!

Verder naar Soğanli, een doodlopend dal in met prachtige rotsen met duivengaten die met witte ringen gemarkeerd zijn om de vogels te lokken, om de mest. Het was er ongelofelijk mooi, iedere meter wilde ik wel een foto maken!

Ook worden daar de lappenpoppen gemaakt die in heel Cappadocië verkocht worden, en natuurlijk kon ik het niet laten. De dames die ze maakten waren heel gezellig en wilden ook wel even in de camper kijken. En toen zagen ze de foto's van de (klein)kinderen, nou, dat vonden ze helemaal top, zoveel! En toen kwam er een heel gebarenverhaal hoeveel kinderen ze zelf hadden en hoe oud enz. Echt even heel gezellig.

En toen eindelijk gingen we aan de route van de dag beginnen, een prachtige route oostwaarts door een prachtig berglandschap. De hoogste pas was 1990 m en het uitzicht was geweldig. Boven een paar bergen hingen buien en boven anderen de zon, dat geeft een prachtige lucht en mooie schaduwen. Het leek soms of er sneeuw op de bergen lag doordat de zon op rotsen scheen. Het was genieten!

Onze Ellen (navigatie) had er vandaag zin in en stuurde ons via allerlei smalle bergweggetjes naar de eindbestemming. En juist moesten de koeien ook naar huis, dus regelmatig was het oppassen geblazen bij het passeren. Het schoot niet op en zo kwamen we pas om 19.30 uur, in het donker, op de parkeerplaats van een wegrestaurant bij Sariz aan waar iedereen al hutje-mutje opgesteld stond. In het restaurant even wat gegeten, lekker makkelijk, en op tijd naar bed, het was een lange dag.

Omdat we op ruim 1500 meter hoogte stonden was het een koude nacht. Al vroeg waren we weer wakker dankzij de vrachtwagens die af en aan gingen. Meteen na het wassen en aankleden vertrokken en ergens aan een landweggetje op ons gemak ontbeten en koffie gedronken. Het eerste deel van de route was weer door de bergen maar daarna werd het weer wat vlakker en ook saaier dus. We reden maar goed door naar de volgende camperplek. Dat was op een parkeerplaats bij een hotel, niet groot, maar we pasten er precies op.

Na zoveel weken (en we zijn de 6000 km al gepasseerd) werd het tijd voor de kapper. Het zoontje van de hoteleigenaar bracht me er naar toe, en dat was maar goed want anders had ik het nooit gevonden. Herenkappers zie je hier veel maar de dameskappers worden weggemoffeld. Via de achteringang van een bruidsmode etalage, in een pand dat verbouwd werd, moest ik een trap op en kwam ik in een kapsalonnetje. Geen wasbakken om het haar te wassen maar met een spuitfles water lukt het ook. De kapster sprak alleen Turks, maar met gebaren kom je er ook. Keurig geknipt voor ongeveer 3 euro kwam ik ruim een half uur later weer bij de camper! Ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik weet toch zeker dat ik wel eens meer betaald heb voor een kappersbehandeling;)

's Avonds gingen de meesten van de groep, ook Leo, naar een terras voor het roken van een waterpijp. Voor mij een goede reden om het af te laten weten en een heerlijke douche te nemen en een boek te lezen. Even een momentje voor mezelf! De reis is best intensief, soms moet je even bijkomen.

Ondanks dat we weer in de drukte van de stad staan hebben we toch goed geslapen. Op ons gemak ontbeten en koffie gedronken want de busjes kwamen ons pas om 12.00 uur halen voor een prachtige tocht door de omgeving. Op diverse plaatsen oude beelden bekeken, een Romaans bruggetje met een geweldig uitzicht op een dal en een lichte lunch genoten. Rond 16.00 uur vertrokken we naar Nemrut Dagi. Het ging omhoog via een mooie slingerende en stijgende route. De busjes werden natuurlijk bestuurd door Turkse chauffeurs en die konden er wat van! Op de plaats van bestemming werd er gezegd: rustiger rijden anders stappen we niet meer in! En na een gesprekje van de leiding werd beterschap beloofd.

Vanaf de parkeerplaats op de berg Nemrut was het nog even pittig klimmen naar de top (via betonnen treden) waar de restanten van beelden (10 m hoog) van koning Antiochus van het Commageense koninkrijk en de grote Griekse en Perzische goden (tussen 64 en 38 v. Chr.) te vinden zijn. En dat op 2500 meter hoogte, dus dat was goed hijgen. Eén deelnemer van de groep is slecht ter been en die ging op een ezeltje naar boven en weer naar beneden. En niet via een pad, het leek me nog een heel eng gebeuren, maar het zag er leuk uit.

Het uitzicht was magnifiek! Over heel Anatolië, en ook zagen we de rivier de Eufraat vanuit de hoogte, geweldig. De gids wist alweer heel veel te vertellen, maar zijn Turks Engels vond ik heel moeilijk te volgen, dus ik ga het verhaal nog maar eens even op internet lezen. De beelden hadden veel te lijden gehad door aardbevingen en zo zagen we ze in delen liggen, de hoofden voor de andere delen van de figuren, en heel groot. Het moeten enorme beelden geweest zijn.

Aan het eind van de wandeling rondom de punt van de berg zouden we nog wachten op de zonsondergang. Helaas, er ging een grote dikke wolk voor hangen waar we niet blij mee waren. Weg zonsondergang:(

Dankzij het feit dat de chauffeurs zich inhielden hadden we een goede reis terug naar de campers. Te moe om eten klaar te maken hebben we het restaurant tegenover de camping maar bezocht. Voor mensen die geen vlees eten is er niet veel te kiezen in Turkije: alweer een kaaspizza!

Vanavond een berichtje van het thuisfront: onrust aan de grens van Syrië/Turkije. Ook anderen hadden al berichtjes ontvangen. Er wordt geïnformeerd naar de situatie, morgen moeten we die kant uit, naar Sanliurfa, 60 km vanaf plaats van onrust.

De reisleiding vertrok al op tijd om te zoeken naar een camperplek (die van de vorige reis was afgekeurd) en om te informeren naar de situatie ter plaatse. Wij dronken dus eerst nog rustig koffie en vertrokken ook richting het zuiden. Onderweg kwamen we langs een stuwmeer en bezochten we de Ataturk stuwdam. De dam maakt deel uit van het GAP project in deze regio waarbij stuwdammen in Eufraat en Tigris gebruikt worden om de energievoorziening te regelen, maar ook om de waterhuishouding in droge gebieden te reguleren. Vanuit het stuwmeer loopt een dubbele pijpleiding naar Sanliurfa en van daaruit naar het dorre gebied langs de Syrische grens.

Onderweg bij een parkje geluncht en daar ontvingen we bericht dat de situatie in Sanliurfa volkomen veilig was en de coördinaten van een parkeerplaats waar we terecht konden om te overnachten.

Nou, dat was nog flink zoeken want onze Ellen was er ook nog nooit geweest en gaf niet zo heel duidelijk aan welke afslag we moesten nemen. Zodoende kwamen we in een heel smal straatje terecht en moesten we links afslaan waar we een trap op moesten. We begrepen dus wel dat dat niet klopte en deden nog maar eens een rondje.

We kwamen op een parkeerplaatsje terecht midden in het centrum waar druk gebruik van werd gemaakt. Men was daar gewoon om de sleutel in de auto te laten zitten en de parkeerwachters schoven de auto's heen en weer om plaats te maken of om ze weer weg te laten gaan als de eigenaar weer terug kwam. Te midden van deze chaos moesten onze campers in een hoekje geparkeerd worden. Uiteindelijk vond iedereen een plekje, en dit was dus écht hutje mutje. De deuren konden nog net open maar een plaatsje voor een stoel om buiten te zitten was er niet bij. En dit alles omringd door muren en pal in de zon. Wij waren er al vrij vroeg en de anderen kwamen dus achter en naast ons staan, zodat we er nooit meer uitkunnen en we echt het gevoel hadden van gevangen te zitten. Met ingehouden buik konden we langs de andere campers de parkeerplaats af. Absoluut knudde!

Eén pluspunt: schuin tegenover de parkeerplaats was een wolwinkel;) Daar ben ik meteen even naar toe gegaan en de voorraad nog even aangevuld. Het was de eigenaar al opgevallen: Hollanda? Autokaravana? en hij wees naar de parkeerplaats. Inderdaad, daar hoor ik bij! Ik kreeg meteen weer thee aangeboden.

Ondanks de warmte binnen gegeten omdat er buiten geen plaats was. Er bleken diverse moskeeën in de buurt te staan, in de hele stad 132 stuks, dat gaf regelmatig heel veel geluidsoverlast!

Na een slechte nachtrust (kletsende bewakers en de eerdergenoemde moskeeën) vroeg wakker. Ik dacht zelfs schoten gehoord te hebben, maar dat was waarschijnlijk vuurwerk. Zo dicht bij de Syrische ellende houdt je toch bezig.

Om 8.30 uur stond er weer een bus klaar om ons naar Harran te brengen. Onderweg een katoenveld bekeken en een irrigatieproject. Dankzij die irrigatie kan er nu twee keer per jaar geoogst worden: maïs in het voorjaar en katoen in het najaar, goed voor de werkverschaffing en de economie.

Bij Harran aangekomen zagen we de ruïnes die er van overgebleven zijn en de bijzondere lemen bijenkorfhuizen. Het is de heetste plaats van deze reis, ook al doordat we goed bedekt gekleed moeten zijn. Gelukkig was het goed uit te houden.

Weer terug bij de camper zijn we naar een park gewandeld met daarin vijvers met heilige vissen. Deze plek is voor moslims een bedevaartsoord. Voor de vissen een geweldig leven: ze worden volop gevoerd en nooit gevangen. De vissen zijn heilig omdat ze voorkomen in een legende over Abraham. De moslims gaan er n.l. vanuit dat Urfa het Ur der Chaldeeën uit Genisis 12 is, dat is nog maar de vraag.

Ook is daar de geboortegrot van Abraham, die hier 7 jaar gewoond zou hebben. Zijn moeder zou hem in deze grot hebben verborgen omdat koning Nimrod kinderen tot één jaar vermoordde, omdat hij geloofde dat zijn opvolger in die tijd geboren zou worden. Er was een gebouw omheen gezet en een glasplaat voor de grot, daar werd gebeden en uit de koran gelezen. Zelf kon ik niet veel met dit verhaal en alleen al het feit dat vrouwen en mannen gescheiden naar binnen moesten, wekte bij mij al irritatie op. Ik weet het: 's lands wijs', 's lands eer, maar het feit dat ik met mouwen, pijpen en hoofddoek moet lopen vind ik eigenlijk al voldoende. Maar ja!

Verder op een stoel voor de camper van de buren gezeten, die hadden een vierkante meter voor de camper vrij! Jammer, maar dit was geen leuke plaats om te kamperen! En we zijn toch echt wel wat gewend. Vergeten en verder gaan!