Wij zijn niet zo van het rechte-lijnen-trekken op de kaart, dus beginnen we, heel logisch, onze reis in Luxemburg. Daar zouden we onze tweede zoon met vrouw en kinderen ontmoeten, die op de terugreis waren vanuit Italië. Gezamenlijk zouden we een paar nachtjes op een camping in Born doorbrengen. Helaas was de weersvoorspelling zodanig dat de zo fijn droog-ingepakte tent waarschijnlijk toch nog nat naar huis mee zou moeten. Dus hebben we gezellig met elkaar gegeten in het campingrestaurant en zijn ze verder gereden naar huis. Toch fijn elkaar weer even gezien te hebben!

En ja, het hééft die nacht gegoten, zodoende zijn wij de volgende dag ook maar vertrokken. Alweer zigzaggend, en net vóór de Tsjechische grens bij Roding overnacht. In de regen.

Na zoveel snelweg maar eens een dagje binnenwegen. Na 3 uur rijden 90 km verder! Geen goede keus, overal opgebroken wegen in de kleine dorpen waar we door kwamen. Maar ja, hadden we maar anders moeten kiezen. Uiteindelijk kwamen we uit op de snelweg Praag-Brno-Bratislava, die heel druk en in slechte conditie is. Heftig dagje dus. Overnacht op een camperplaats aan de Donau in Bratislava. Geen verkeerde plek, alleen stonden we onder de brug van de metro, dat was wel hoorbaar.

De volgende dag eerst heerlijk naar het oude centrum van de stad gelopen. Gezellig rond gekeken en pas om 12 uur vertrokken, intussen alweer in de regen! 

Een eind na Budapest klaarde het op en zo zaten we halverwege de middag in Baja op een camping in de zon! Daar waren we aan toe en we hebben er dan ook heerlijk van genoten.

 

Helaas was het mooie weer van korte duur, 's avonds ging het waaien, regenen en onweren! Slaapt niet zo lekker!
De volgende morgen wilde Leo de watertank bijvullen en ontdekte toen dat we een lekke band hadden. Via de receptie een garage gebeld en binnen een uur zouden ze er zijn. Dat was dus binnen het halve uur en eer het uur om was, was de camper voorzien van een keurig gerepareerde band, terwijl wij buiten zaten te ontbijten. Service!
Via de Lidl op weg naar Servië, helemaal via binnenweggetjes. De grenspost zag er dan ook uit alsof de tijd er stil stond, en kennelijk was dat ook zo, want op het eerste verkeersbord dat we zagen stond Yoegoslavië!

Van de rust van de binnenwegen kwamen we middenin de verkeerschaos van Novi Sad. Kruispunten met zoveel verkeerslichten dat ze er maar een aantal tegelijk op groen zetten, iedereen deed maar wat en intussen moet je dan ook de diepe putten mis houden. Ben je net blij dat je geen slachtoffers hebt gemaakt en ja hoor, politie! Ze gebaarden dan ik naar de kant moest en ik dacht nog, groen, dat ze benieuwd waren waar we naar toe gingen. Verkeerscontrole, zei de agent. Dat kan. Camperpapieren, rijbewijs, paspoorten.... Blijk ik een overtreding te hebben begaan. Terwijl we van het groene licht door mochten rijden, passeerde ik een zebrapad waar, helemaal links van de brede weg, al iemand wilde oversteken. Ik had dus moeten stoppen! En aangezien we buitenlanders zijn konden ze ons geen boete geven maar moesten we naar de 'rechtbank'. Dat zou geld gaan kosten en ik mocht twee maanden niet rijden in Servië! Of we maar wilden volgen. En dat allemaal in gebrekkig Engels, want ook wij spraken het ineens niet meer zo goed-;). Juist toen ik de camper weer wilde starten om te volgen, gebaarden ze dat we moesten komen. Wij weer uit de camper. Eerlijk gezegd verwachtte ik dat er om geld gevraagd ging worden, maar de agenten hadden overlegd en onze in beslag genomen papieren bekeken en vonden het blijkbaar toch sneu voor ons, zo'n eerste kennismaking met Servië. We mochten dus verder rijden! Eerst denk je dan nog dat je het niet goed begrijpt, maar we hebben ze hartelijk bedankt en Leo is maar achter het stuur van de camper gaan zitten want ik was er een beetje confuus van!

En zo reden we verder naar Sremska Mitrovica, een supermooie camping aan een dode tak van de Zava, bij het natuurgebied Zasavica. Klein, mooi begroeid, luxe en schoon sanitair en heerlijk rustig.
De volgende dag hebben we eerst eens lekker geluierd, de was gedaan en, echt waar, in de zon gezeten! En het was warm! Eindelijk!

Later op de middag een flinke wandeling gemaakt door het naastgelegen natuurgebied, een pusta-achtig gebied, waar heel veel Balkan-donkey's, paarden, koeien en varkens rondliepen. Prachtig! 's Avonds om zes uur kwamen de melkkoeien over de weg langs de camping om naar de stal te gaan en te worden gemolken.

 

Via een mooie route langs binnenwegen die ons door de kloof van de rivier de Drina en een stukje door het Nationaal Park Tara voerde kwamen we in Zlatibor. Terwijl we 's avonds rustig voor de camper zaten hoorden we muziek en natuurlijk gingen we op het geluid af. Even buiten de camping gaven folkloristische dansgroepen een wervelende show, met prachtige gekleurde klederdracht. Een verrassing!

Helaas ging de muziek tot diep in de nacht door, beetje jammer. Het was er enorm druk, met heel veel auto's en dus file, veel politie en heel veel mensen rond het podium. We maakten eruit op dat het een soort festival was.

Vanaf de camping maakten we een tocht door de omgeving en bezochten een in Sirogojno een openluchtmuseum. Een heel dorp met huizen uit de hele regio uit de 19e eeuw. Leuk om door te wandelen, kregen we een plaatselijk gerecht aangeboden, wat wij bruine bonensoep noemen, en zagen ook veel breiwerk wat in deze streek veel gemaakt wordt.
Verder op de route een mooie waterval gezien en daarna, al slingerend, weer terug naar de camping.

Uiteindelijk kwamen we een eind vóór Nis weer op de doorgaande route en vonden een plekje in Vranje. Een soort camping wat eigenlijk meer een camperplaats was, behalve de prijs, met twijfelachtig sanitair en een zwembad waar nodig onderhoud aan moet gebeuren. Vanwege de warmte (37 graden) een dagje daar gebleven, gezwommen, en in de schaduw van een boompje lekker geluierd. Eerlijk verdiend!