Via Kroatië, Servië en Macedonië, met vreselijke wachttijden bij grensovergangen (oplopend tot twee en een half uur), alweer wegwerkzaamheden en ontelbaar veel tolhokjes, arriveerden we zaterdag 23 juli op een camping bij Kavala in Griekenland, richting Turkije. Tijd om bij te komen! Fijn een paar dagen daar gebleven, eenvoudige camping maar wel aan zee, en veel schaduw. Want de hittegolf beheerste nog steeds een groot deel van Europa en het enige wat we deden was onder een boom zitten en water drinken. Tot hier hebben we 2.600 kilometer gereden.

Net boven Kavala ligt Philippi, o.a. bekend als de plaats waar Paulus gevangen heeft gezeten. Wij zijn daar al eens geweest en vanwege de hoge temperatuur en het feit dat daar geen schaduw is, hebben we dit nu overgeslagen maar het is wel een aanrader! Je krijgt daar een indruk van de grootte van de stad en ook zijn er nog veel sporen te vinden van de bewoning in die oude tijd. Wij vonden het indrukwekkend!

Onderweg naar de grens kregen we nog iets mee van de grootste bosbrand van Griekenland op dat moment, een groot Nationaal Park dichtbij de Turkse grens stond al dagen in brand. Wij passeerden dat deel op 16 kilometer afstand, maar we zagen de donkere lucht en de hele camper rook naar brand.

Bij de grens moesten alle kastjes open en alles werd goed gecontroleerd maar we mochten gelukkig Turkije in. We moesten nog even naar Ipsala bij de PTT een tolvignet kopen. PTT niet te vinden dus aan een meneer even de weg gevraagd. Zijn Nederlands was net zo goed als ons Turks😊, maar hij stapte in zijn auto, Leo moest naast hem gaan zitten en ik er achteraan met de camper. Zo bracht hij ons naar de juiste plek! Zoals bij ons gebruikelijk geven we dan als dank een sleutelhanger met klompjes, wat erg gewaardeerd werd.

Het verkeer in Turkije is toch al chaotisch, bij  drie rijbanen wordt de meest rechtse vaak gebruikt om te parkeren, of als bushalte of….  En als daar al een rij geparkeerd staat parkeer je gewoon dubbel! Kom je lekker aan rijden moet je ineens in de remmen! Dus wordt de rechterbaan weinig gebruikt om te rijden.

Op weg naar een camping in Kücükkuyu leidde onze Garmin ons naar een dorpje waar we onszelf klem reden in heel smalle straatjes. Durfden geen meter meer verder en ik ben uitgestapt op zoek naar hulp. Vond een meneer, die helaas alleen Turks sprak, en gebaarde dat hij even met me mee moest komen. Bij de camper zag hij het probleem en terwijl hij aan de achterkant en ik aan de zijkant Leo aanwijzingen gaf ging het stukje voor stukje achteruit de straatjes door. En het was al zo warm!

Dankzij de aanwijzingen van de man kwamen we uiteindelijk toch weer op het juiste pad en natuurlijk bedankten wij hem met…. een sleutelhanger met klompjes. Een brede glimlach!

De camping die we uitgezocht hadden bleek een camping voor tentjes en beslist niet voor campers maar we kregen toch een (parkeer)plekje, maar tussen en onder olijfboompjes door terwijl de takken omhoog gehouden werden. En pal naast een drukke weg, dus ondanks de hartelijke ontvangst en de heerlijke vers gevangen forellen toch de volgende morgen weer verder. Toch nog even aan zee, bij Burhaniye, op een goede camping met strand én hoge bomen, dus heerlijk in de schaduw. Nog steeds 35 graden, dus dat kwam goed van pas.

Het nadeel van warm en droog is vooral ook stoffig. De camper ziet er niet uit!

Bij Kucukelmali Nature Park hebben we een overnachting gedaan op een camperplaats waar we de enige waren. Prachtig park met zicht op een lagergelegen meer en heel veel picknickplaatsen. Picknicken is duidelijk favoriet bij de Turkse families, en ook hier was het gezellig druk, maar ’s avonds gaat iedereen weer huiswaarts en bleven we in stilte achter. De politie kwam nog even langs om te kijken of alles goed was: vragend duim omhoog, wij lachend ook duimen omhoog: alles okay.

Verder naar Eskisehir, waar we middenin het centrum een prima parking vonden en wandelend naar het oude centrum konden. De voormalige karavaanserai is omgebouwd tot diverse musea en moskee, alles heerlijk makkelijk bij elkaar. Op weg er naar toe kwamen we langs een marktje met zo’n 25 kraampjes met handwerk, en ijverig breiende en hakende dames. Ik natuurlijk enthousiast😉

Het museum met houtsculpturen, gemaakt door artiesten all over the world was prachtig, het meerschuim museum, waar we eigenlijk voor gingen, viel tegen. Een paar vitrines met kunstig snijwerk van meerschuim, maar verder alleen verkoopstandjes. Meerschuim komt diep uit de grond in deze regio en is zacht materiaal wat er uitziet als ivoor, maar heel licht is en makkelijk te snijden. De meest bekende zijn de koppen van pijpen, en ook de kralen van dit materiaal.

Leuke oud centrum om rond te lopen, maar na een heerlijke Turkse lunch gingen we weer verder. Bij Iznik (het vroegere Nicea) wilden we overnachten op de boulevard, maar het was er mega druk en een plekje was niet te vinden dus doorgereden naar een iets verder gelegen plaatsje waar we bij een bar aan het meer mochten staan. Wat een schitterend uitzicht op het meer van Iznik.

Bij het meer van Yenicaga weer een plekje onder hele hoge bomen met veel picknickplaatsen. Terwijl we daar lekker buiten zaten arriveerde er een flinke familie die ons al snel een bord frietjes en köfte kwamen brengen. Als toetje kregen we ook nog twee grote stukken taart. Een Thaise schoondochter van de familie sprak prima Engels, dus konden we gezellig een praatje maken en natuurlijk bedanken voor het lekkere eten. Zo lief!  En koken dus niet meer nodig. ’s Avonds bij het barretje de nationale drank (thee) gedronken, ieder twee glaasjes, waarbij we twee borden vers fruit kregen (gratis, “uit eigen tuin”) en een zak chips voor in de camper. Kosten totaal ongeveer € 2.00!

We moesten echt verder richting het oosten dus even gassen naar het skigebied ILgaz Dagi Milli Parki. Een camperplek op 1870 meter hoogte, dus frisjes, met prachtig uitzicht. Eigenlijk dachten we dat het daar wel toeristisch zou zijn maar in eerste instantie waren we daar alleen. Tot onze verbazing arriveerden er later twee campers met Nederlandse kentekens: jawel, twee campers die meegaan naar Iran. We hadden elkaar al ontmoet op de info-dag dus meteen gezellig contact!

We kregen van EFE intussen een berichtje dat we een dag eerder op de ontmoetingsplek werden verwacht (er moeten n.l. Iraanse nummerplaten aangeschaft worden, nieuwe maatregel van de regering) én dat we moeten zorgen voor extra jerrycans voor reserve-diesel, vanwege problemen met de verkrijgbaarheid in Iran. Dus op zoek!

Toen we de volgende morgen wakker werden waren we letterlijk in de wolken. Het was 13 graden en vanwege de lage temperatuur een heerlijke nachtrust genoten, wel onder een dekbed!

Bij Kastamonu wilden we graag op zoek naar de aldaar bekende handbedrukte stoffen, maar eerst op zoek naar jerrycans. Dat werd van het kastje naar de muur, en juist was Leo met alweer een zinloze poging bezig om uit te leggen wat we wilden hebben (jerrycans voor diesel, nee, niet vullen: kopen😠!) toen de telefoon ging: Jesper (reisleiding). Die stond in een winkel waar er een paar te koop waren: interesse? Graag!  En zo konden we de stad in. Zagen geen handbedrukte stoffen, maar ik had wel een adres van een wolwinkeltje! En in dat straatje stonden dus ook kraampjes met de bedoelde stoffen: heel mooi, en wat een werk!

Met een tas vol wol en een tas vol boodschappen van de Migros weer naar de camper en nu echt naar de Zwarte Zee. Via een mooie route arriveerden we op de door ons uitgezochte camping: chaos! Camping bleek tijdelijk gesloten i.v.m. een festival. We mochten er wel voor één nachtje staan, de volgende dag begon het feest en er werden 25.000 bezoekers verwacht! Nou……. laat maar. Uiteindelijk terecht gekomen op een bewaakte parkeerplaats in Sinop. Niet gezellig, wel rustig. Dat wil zeggen: nadat er een paar trouwoptochten gepasseerd waren, wat een kabaal!

De volgende dag de hele route langs de Zwarte Zee met mooie vergezichten, maar vlot ging het niet, door alle dorpjes en stadjes. Uiteindelijk kwamen we in Unye, op camping Uzunkum, waar we tijdens de Turkije-reis in 2014 ook gestaan hebben. En niet te geloven: we stonden daar uiteindelijk met zes campers van de Iran-reis. Hilarisch! Alweer kennismaken en namen oefenen. We zijn daar twee nachten gebleven, ik heb daar fijn een wasmachine kunnen gebruiken en we hebben heerlijk gezwommen. De temperatuur is steeds rond de 28 graden, maar wel een hoge luchtvochtigheid, waardoor het benauwd aanvoelt. Het heeft zelfs even goed geregend! De camping lag wel pal aan een drukke weg, uitslapen was er niet bij!

                 Camperplaats en strand aan de Zwarte Zee!

Het laatste stuk tot de verzamelplaats ging verder langs de Zwarte Zee. Mooi, soms heel druk en dankzij steeds weer bebouwde kom ging het niet snel, maar het was genieten van het uitzicht. Onderweg de gasfles nog even laten vullen en rond half vier arriveerden we op camping Sumer in Macka. Ook daar waren we al eerder geweest, dus het Sumela klooster hebben we over geslagen, maar de forellen herinnerden we ons ook nog, dus heerlijk in het campingrestaurant gegeten! Alle deelnemers aan de reis zijn daar bijeengekomen en de volgende dag een zeer uitgebreide briefing met alle info die we nodig hadden voor Iran.

De papieren werden gecontroleerd, de navigatie-apparaten van kaarten voorzien, de landkaarten ingetekend, en vooral heel veel informatie. De regels voor buitenlanders worden steeds aangepast, lees strenger gemaakt, en dat heeft ook voor onze groep consequenties. Allemaal Iraanse nummerborden, en voorlopig niets op internet! Ook in appjes mogen geen foto’s verstuurd worden en de namen Iran en van steden mogen niet genoemd worden. Dus vanaf nu heet Iran: Vakantieland. Dus wie ons een appje wil sturen: houd daar alsjeblieft rekening mee!

De overige regels, zoals kledingvoorschriften, geen alcohol enz. waren al bekend.