Wat we ons nooit gerealiseerd hebben is dat Bosnië nog een stukje kust heeft. Dat betekent dat we eerst de grens Bosnië-Kroatië overgingen, daarna Kroatië-Bosnië en vervolgens Bosnië-Kroatië, en dat kort na elkaar. Zo heb je nog eens wat aan je paspoort! Bij Zaton Doli reden we het schiereiland Peljesac op. We hadden meteen al een geweldig uitzicht op enkele van de 1185 (!) eilandjes. Bij Prapratno op een camping gestaan en lekker geluierd. Daarna verder naar de andere kant van het schiereiland: Loviste. Onderweg nog een paar lifters opgepikt, een Poolse dame met een Mexicaanse man. En veel bagage. Gelukkig hadden we plek zat en het was even gezellig.

De weersverwachting was niet zo best, althans voor ons: 33 mm regen op zaterdag, 11 mm op zondag. Nou, het dreigde stevig, met af en toe wat druppels, maar dat was het wel. Terwijl de mensen hier snakken naar een paar flinke buien. Vier maanden geen regen, dat heeft gevolgen. Alles verdroogt, de olijfbomen, het gras, en door de droogte zien we ook hier overal de gevolgen van bosbranden. In een restaurantje vertelde de ober dat hij bad om regen. Voor jullie niet zo leuk,zei hij. We hebben hem kunnen overtuigen dat we er geen moeite mee hebben als het maar 's nachts valt:) Toch maar beloofd om mee te bidden, de regen is echt heel erg nodig!

En regen kwam er! 's Morgens heeft het een paar uur flink geregend. Dat lijkt heel wat, maar na een uurtje zie je er niet veel meer van. Als een spons werd het opgezogen. Hier is wel meer nodig. Maar alle beetjes helpen, zullen we maar denken. Ook later op de dag nog wat buien. Heerlijk rustig gedaan vandaag: lezen, kerkdienst luisteren, helemaal goed!

Maar met luieren kom je de Balkan niet rond ;) dus de volgende morgen op tijd vertrokken naar het eiland Korcula om de gelijknamige hoofdstad(je) te bezoeken. Eerst was het de bedoeling om met de camper over te steken maar we hebben er bij nader inzien toch maar een dagtocht van gemaakt. Dure overtocht en verder is, volgens de reisgids, het eiland niet echt interessant. Dus de camper achtergelaten op een parkeerplaats bij de haven, waar we ook overnacht hebben, en toen met een boot voor voetgangers naar de overkant, ongeveer 20 minuten varen. Heerlijk tochtje en prachtig uitzicht op het haventje van Korcula. Het bootje legde aan bij de oude stad, dus we konden meteen aan de wandel. Trappen op, trappen af, er is in de oude stad maar één straatje zonder trappen. Sfeervolle straatjes, met wasgoed boven je hoofd en doorkijkjes naar de zee. De Sveti Marko (kerk) bezichtigd en op zoek gegaan naar het geboortehuis van Marco Polo, maar die laatste niet kunnen vinden. Nu is het ook maar de vraag of hij daar echt geboren is, in Venetië vinden ze dat daar zijn geboorte heeft plaats gevonden, dus ja, het is maar wat je gelooft. In ieder geval hebben ze maar heel veel winkeltjes en restaurantjes naar hem genoemd.
Het stadje is niet groot, dus om twee uur al weer de boot terug genomen en nog heerlijk aan het (kiezel)strand gezeten.

Naar het volgende eiland gingen we eerst met de boot naar het vaste land want niet alle eilanden zijn bereikbaar met een grote ferry waar auto's op kunnen, dus een beetje improviseren. Zo kwamen we op een camping bij Zaostrog, in de buurt van de haven vanwaar we weer naar het volgende eiland kunnen. Een camping bij een kiezelstrand van ongeveer 7 meter breed waar de badgasten bijna opgestapeld lagen! Wat een mensenmassa! Wij hebben maar op de camping in het zonnetje gezeten, ging ook prima.

De volgende dag bleek, dat als we 100 meter verder liepen, het een stukje rustiger werd. Dus toch maar naar het 'strand' en heerlijk gezwommen en gesnorkeld. Paar aardige visjes gezien, en dat was het wel, maar toch leuk.
Helaas zaten we naast een groepsverblijf waar meer dan honderd jongeren zitten en vooral 's morgens en 's avonds behoorlijk geluidsoverlast. En 's middags kwamen ze ook gezellig naar het strand, alle vissen op de vlucht!

 

Naar de ferry voor de overtocht naar Hvar was het maar een kwartiertje rijden. We zorgen we steeds voor om er een uur voor vertrek te zijn, kopen een kaartje en gaan koffie zetten. Stoelen in de zon en wachten tot de boot vertrekt. Tot onze verbazing hadden we niet eens tijd voor koffie, de boot vertrok veel vroeger. Dus op de tijd dat we zouden vertrekken reden we al op Hvar.                                         Hvar is een lang, smal eiland en het ene moment zagen we de zee links van de weg, het andere moment rechts. Steeds weer prachtig, de veelal kale bergen, daaronder allerlei tinten groen van de begroeïng en dan dat mooie blauw gekleurde water!
De weg was heel smal, en vaak lag aan weerskanten de berm een stuk lager, dus naast het asfalt was er even niets. En dan ook geen vangrail of iets dergelijks, dus echt aan de kant rijden was geen optie. Als er dan een auto kwam als tegenligger ging dat net, maar toen kwam er een camper. Zowel de Engelsman als ik dachten dat het wel zou lukken en het lukte ook. Tot de spiegels. Toen was het: knal! Allebei natuurlijk gestopt, naar de kant kon dus niet, en even de schade bekeken. Onze spiegel op zich was nog heel, maar het spiegelglas was veranderd in mozaïek. Ook de Engelse camper had een kapotte spiegel. Allebei aan de gang met duct-tape en verder maar weer. Helaas zie je dan gewoon niks meer. Gelukkig konden we ons een beetje behelpen met de achteruitrij camera, maar lastig was het!

Na het stadje Jelsa kwam er een vlakte die opgenomen is in de Unesco-lijst van werelderfgoederen. De vlakte wordt al sinds de oude Grieken als landbouwgebied gebruikt en nog steeds is het 24 eeuwen oude verkavelingspatroon gehandhaafd, inclusief stenen muurtjes en de resten van een flink aantal Romeinse villa's. Ook kleine hutjes waar herder konden schuilen. Er zijn voornamelijk olijfbomen en wijngaarden aangeplant. Een heel bijzonder gezicht, al die stenen muurtjes, en niet een paar, nee, hele berghellingen vol. Alweer een bijzondere route gereden!

Buiten de stad Hvar een mooie en heel rustige camping gevonden aan een kleine baai. In de vroege ochtend kregen we daar een forse bui over de camper, stortregen en onweer.
Vanaf die camping was het mogelijk om met een klein busje naar het centrum van het stadje gebracht te worden en ook weer opgehaald. Het weer was inmiddels weer opgeknapt, niet te warm, ideaal voor sightseeing. Van 12 tot 17.30 hadden we de tijd. En dat was precies de tijd waarop het enige museum wat ik heel graag wilde zien, gesloten was, grrrr. Daar werden haakwerken tentoongesteld die de nonnen van het klooster gehaakt hebben met vezels van de agaveplant en dat leek me heel bijzonder. Pech dus. Natuurlijk wel de kerk bekeken (Leo houdt daarvan, doe mij maar een markt), en het stadje rondgewandeld. Heerlijk windje rond de haven!

 

De volgende morgen al op tijd vertrokken richting Jelsa. Daarvoor moesten we eerst weer door Hvar en meteen vooraan in het stadje zagen we een autoservice. Meteen even gevraagd of ze ook een spiegel hadden die we als noodoplossing konden gebruiken en jawel, een doos vol verschillende maten. Leo vroeg of de man ze spaarde maar hij zei: speciaal voor dit soort gevallen! Komt dus vaker voor. Ach ja, die smalle weg ligt er al even!
En omdat we toch lekker vroeg waren toch nog even naar dat museum wat ik graag wilde zien! En het was de moeite waard. Er waren allerlei werkstukken te bewonderen die gemaakt waren met draad uit de agaveplant. Dat is een draad waarvan de dikte te vergelijken is met naaigaren en het ging niet om haken maar kantklossen, guimpen, weven en borduren. Maar echte kunstwerkjes, en zo fijntjes, heel knap. Het museum(pje) was in een deel van een klooster en er waren ook gebruiksvoorwerpen en pijen te zien. Blij dat we er toch nog even naar toe gegaan zijn.
Na een terrasje verder, even langs Vrboska, daar zou een vulstation zijn om onze gasfles te vullen, bij Kamp Nudist. Aangezien ik achter het stuur zat mocht Leo er even uit om te informeren. Bij de receptie van de camping was er net een mevrouw vóór hem, gekleed in crocs. Hij is maar even naar de camper terug gelopen om te wachten tot zij klaar was. Helaas konden ze ons niet helpen en konden we verder. Nu zag die camping er best goed uit, dus we hadden kunnen blijven, maar ja, Leo heeft geen crocs en dan blijft er wel erg weinig over ;)
Onverrichterzake door naar een camping even buiten Jelsa. Alweer mooi aan een baai gelegen. Op de fiets het plaatsje wezen bekijken, een leuk ritje langs de kust.

Zondag lekker rustig gedaan en 's avonds kwamen de buien: heel veel regen en heel erg onweer. We waren net de kerkdienst aan het beluisteren en hebben die maar even onderbroken: de dominee kon er niet tegenop! Ook maandag erg bewolkt en buien. We wilden toch weer verder dus op weg naar de boot in de hoop dat er gevaren zou worden want ook de wind was soms heftig. Bij de boot aangekomen stond er een lange rij maar we konden nog net mee. Ook waren er veel voetgangers dus het was weer een soort vluchtelingenboot. Wij kwamen op het bovendek terecht en dat was maar deels overkapt, dus toen het weer begon te regenen probeerde iedereen een beetje droog te blijven. Kortom: blij dat we na twee uur de haven bereikten, behoorlijk afgekoeld.

Doorgereden naar Trogir waar we een camping gepland hadden om vandaar het oude stadje te bekijken. Lange file op een smalle weg waar je elkaar bijna niet kon passeren. En dan een volle camping. Volgende camping ook vol, maar die had een grote parkeerplaats dus daar maar gaan staan. Met nog zo'n veertig campers. Ongelofelijk, wat een drukte. De volgende morgen zijn we, om de drukte voor te zijn, om 7 uur vertrokken en op een parkeerplaats bij de oude stad rustig ontbeten en al vroeg het stadje in. En zoals gebruikelijk: een gezellig pleintje, een mooie kerk en veel souvenirwinkeltjes en terrasjes.                    Om 10 uur reden we alweer verder, de kustroute naar Sibenik en vandaar naar Lovozac bij het Nationaal Park Krka. De camping daar was net aan het bijkomen van een bosbrand. Twee dagen eerder was er een grote brand en moesten de campinggasten geëvacueerd worden. Gelukkig bleef de camping gespaard maar alles er omheen was zwart en het rook naar brand. Wat zal dat eng geweest zijn!

 

Bij aankomst lagen er kranten bij de receptie met foto's van Zadar: enorme wateroverlast, heel veel schade! En dat is maar 70 km verderop. Wat een tegenstelling.

We hadden ons meteen aangemeld voor een excursie naar de Kornati-eilanden. 's Morgens om half acht (hallo, is dit vakantie?) werden we opgehaald met een busje en naar de haven van Vodice gebracht waar we samen met heel veel andere mensen vertrokken voor een prachtige tocht. We zaten gezellig aan tafel met een Zwitserse en een Duitse dame en het klikte meteen. Ook een Noors echtpaar schoof nog even bij ons aan. Gezellig kletsen en intussen genieten van de bijzondere eilanden waar we langs kwamen. De Kornati-eilanden zijn een Nationaal Park en daar vallen bijna 200 eilandjes onder. Nu zagen we soms een stuk rots boven het water uitsteken en ik denk dat ze die meetellen, maar toch! De eilandjes zijn voornamelijk kaal, maar juist het rotsachtige maakt het heel bijzonder. We kregen aan boord een lunch aangeboden en daar hoorde vis bij. Nou, dat hadden de meeuwen snel door en in een mum van tijd werden we gevolgd door een wolk meeuwen. En natuurlijk gaan er dan vissenkoppen en -staarten overboord. Grappig om te zien hoe die vogels de visrestjes soms zelfs uit de handen gristen. Na de lunch stopten we bij Telascica, ook een natuurpark in zee, waar we aan land gingen. Dat deden ook andere boten en het was er een drukte van belang. We wandelden in ganzepas eerst naar een zoutmeer. Leo is er even in geweest, maar het was niet zout genoeg om te drijven en het zag er niet zo schoon uit, dus ik heb het even overgeslagen. Daarna een eind omhoog naar een uitzichtspunt vanwaar we een prachtig zicht hadden op de kliffen van het eiland. Puur genieten! Via een andere route terug gevaren en bij aankomst op het vasteland kwam het busje ons weer halen om naar de camping te brengen. Superdagje!

We gingen naar Lozovac vanwege het Nationaal Park Krka, dus daar de volgende dag naar toe, met de camper. Er was een mega-parkeerterrein bij, dus de camper waren we zo kwijt. Met een shuttlebus gingen we naar beneden, de kloof in waar we een wandeling maakten rond en over vele watervallen. Er was een wandelpad gemaakt dat we konden volgen en ik denk dat het na vijf uur daar nog veel mooier is, want het was er mega-druk. Echt niet leuk meer. Het viel niet mee om foto's te maken zonder mensen er op. En er waren natuurlijk ook de nodige eettentjes en souvenirwinkeltjes, echt enorm toeristisch. En wij maar denken dat het toch een keer rustiger moet worden, half september verwacht je niet meer zo'n drukte, maar de bussen reden af en aan.
Eenmaal weer bij de camper zijn wij nog een eind doorgereden richting begin van de rivier en daar was het een stuk rustiger. Daar gaan de meeste toeristen niet naar toe en dat was ook te merken: kleine parkeerplaats, één souvenirtentje en heerlijk rustig wandelen. Wat daar vooral bijzonder was was niet zozeer de kleine watervalletjes maar de prachtige rotswanden er omheen.

Na een paar intensieve dagen maar weer eens even luieren en van zon en zee genieten, dus richting kust. Mooie camping opgezocht in het boek, maar helaas: vol! Dan maar verder en bij Pakostane vonden we een camping die nog wel plek had. Onvoorstelbaar in hetnaseizoen!

 

Een record verbroken: vier nachten op één plek gestaan. Genoten van zon en zee. Zondagmorgen wel even flink noodweer gehad, zelfs hagel! En weer tijdens de preek! Gelukkig klaarde het weer snel op. Maandagochtend vertrokken we naar Zadar. Daar zijn we eerder al eens geweest, maar we wilden graag nog eens het zeeorgel meemaken. Dit kunstwerk kwam in 2005 gereed en bestaat uit een reeks brede treden van 75 meter land die aflopen naar de zee. In de treden zijn 35 orgelpijpen verwerkt die aangeblazen worden door het door de wind opgestuwde zeewater. Op deze manier kan het orgel zes akkoorden spelen. Er was op het moment dat wij er waren niet veel wind en dan hoor je een soort klanken die lijken op communicerende walvissen, maar als het hard stormt geeft het zelfs geluidsoverlast voor de omgeving. Echt heel bijzonder.

Naast het zeeorgel is nog een kunstwerk op de boulevard: "een monument voor de zon", bestaande uit driehonderd zonnepanelen geplaatst in de vorm van een circel met een doorsnede van 22 meter. Overdag vangen deze panelen zonne-energie op en in het donker zorgen ze voor fraaie lichteffecten. Volgens de reisgids, want wij waren er op klaarlichte dag! Naast deze "zonneschijf" zijn er in de bestrating nog andere schijfjes aangebracht die, op schaal, de planeten van ons zonnestelsel weergeven. Dat geeft een beetje een idee van de onderlinge afstanden van de planeten. Bijzondere kunstwerken en het bezoek aan de stad waard. Nog een tijdje rondgeslenterd door de sfeervolle straatjes en nog wat souvenirtjes gekocht.

Doorgereden naar Razanac, aan het begin van het schiereiland Pag, waar we een kleine familiecamping vonden, alweer bij zee. De familie maakt hun eigen wijn, ook voor de verkoop, maar helaas hebben zij zoveel wateroverlast gehad dat de kelder blank gestaan heeft en alle wijn onverkoopbaar was geworden. Leo pech! Wij zijn er een dag gebleven en omdat het regende was het echt een leesdag. Tussen de buien door langs het strand gewandeld: prachtig, die donkere wolken boven de bergen aan de andere kant van het water.

Omdat er zoveel eilanden zijn in Kroatië heb je eigenlijk geen idee dat je aan zee bent. Steeds zie je land en dan heb je het idee van een meer. Ook is er geen eb en vloed en dankzij het mooie weer bijna geen golven. Toch is het de Adriatische Zee. Het nadeel van de kust van Kroatië is, wat ons betreft, dat de kust steenachtig is: grind, rotsen en betonplaten. Je mist een lekker zandstrand! Het water is wel kraakhelder (juist door het ontbreken van dat zand) en heerlijk van temperatuur.

 

Pag is een langgerekt schiereiland met grotendeels kale bergen. Het is bekend om zijn kaas en kant. De kaas, Paski sir, komt van de schapen die daar grazen en doordat ze naast zoutminnend gras ook veel kruiden eten en de kaas in as en olijfolie rijpt, geeft dat de kaas een bijzondere smaak. Het kant is een heel oude techniek, zelfs nu nog worden tienermeisjes voor negen maanden naar een kantklosschool in Pag gestuurd om het te leren. In een galerie in het stadje Pag hebben we prachtige werkstukken bewonderd. Verder wordt er veel zout gewonnen op Pag en zie je overal zoutpannen.

Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Lun, het uiterste puntje van Pag. Het laatste stukje lopend omdat het afgeraden werd om met de camper het laatste stuk af te dalen. En dat was maar goed ook: smal en stijl, maar een mooie wandeling, ondanks de harde wind.

Terug gereden naar Novalja waar we heerlijk op een camping aan zee terecht kwamen. Vandaar verder naar het volgende eiland: Rab.

's Morgens op tijd vertrokken voor de ferry, een klein stukje verderop. Net als een paar dagen eerder werd het (weinige) verkeer stop gezet. Politie, verkeersregelaars, walkietalkies, zag er serieus uit. Er werd keurig bekend gemaakt wat er aan de hand was: pauze, 10 minuten. Okay, we wachten wel. Bleek dat er een reclamefilmpje opgenomen werd met een nieuwe auto. En dat mochten we natuurlijk niet zien, dus toen we verder mochten rijden stond er een auto onder een hoes. Wie weet zien we die reclame nog eens op tv, te herkennen aan de prachtige omgeving, want het automerk weten we dus niet.

Met de boot naar het vaste land, een half uur rijden en dan de boot naar Rab. We zouden anderhalf uur moeten wachten , dus stoelen naar buiten, koffie gezet en ..... Tja, toen mochten we al aan boord. Gauw alles weer opgeruimd, koffiepotje in wasbakje gezet en rijden maar. Een extra vaart ingelast. Fijn voor ons, maar jammer van de koffie.

Die kale rots, dat is toch Rab niet? Nee joh! Ja hoor, toch wel. Gelukkig bleek de andere kant van het eiland iets meer begroeid. Eerst even rond gelopen in het stadje Rab: leuk pleintje, kerk, terrasje en souvenirwinkeltjes. Waar hebben we dat eerder gezien;)? Uiteindelijk de camper op een grote rustige camping gezet in Lopar met een mooi plekje aan het zandstrand. Zwemmen was wat lastig, een heel eind lopen de zee in, maar heerlijk uitzicht.

Heel merkbaar dat het zo'n beetje eind van het seizoen is. De meeste campings sluiten per 1 oktober, en men kan niet wachten met opruimen en dat maakt het wat ongezellig. Kampwinkel bijna leeg, de groente ver over de datum en bedekt met vliegjes, brrrr. Op het strand werden de waterfietsen al weggehaald, aan alles kon je merken dat het einde in zicht is. Nou ja, dat geldt voor onze reis ook al een beetje. Van lieverlee maar eens richting Nederland!

 

De volgende morgen twijfelden we: nog een dag blijven of gaan rijden? Weersverwachting: regen. Okay, rijden dus. Vijf minuten naar de ferry, en met de boot kwam ook de donkere lucht. En tijdens de overtocht naar Krk begon het te regenen en bij de oversteek (brug) naar het vasteland plensde het. En dat bleef zo tot we bij Kranj (in Slovenië) kwamen waar we op een parkeerplaats hebben overnacht. Ook de volgende morgen regende het en reden we, zonder van het uitzicht te genieten want alles zat onder de wolken (hé, zag ik daar een berg?) naar de grens met Oostenrijk.
Het was daar niet de enige regendag want alles was kletsnat en er stond mooi groen gras. Een nat afscheid van de Balkan, maar niets te klagen, wat hebben we de zon vaak gezien!