Dag 15

Wauw, alweer een wauw-dag! Maar laat ik bij het begin beginnen. We wilden een rustig dagje, en dat is gelukt. Rustig ontbeten en even Nelie gebeld, die was vandaag jarig. Vanwege het tijdverschil moet je er dan op tijd bij zijn. Nogmaals Nelie: van harte gefeliciteerd!
Het internetten wilde gisterenavond niet lukken (geen bereik) en dus moesten we naar de lodge (het hoofdgebouw). Aangezien we dan ook langs de wasmachines kwamen (alles is hier groot, dus ook de afstanden op de camping) was de route gauw gepland: met camper naar de wasmachine, aanzetten en koffiedrinken. Was in de droger en nog een bakkie. Was in de kastjes en naar de lodge om de verslagjes op internet te plaatsen. Daarna even naar Page gereden om dat plaatsje te bekijken en een paar boodschappen te doen. Onderweg kwamen we over een brug bij de Glen Canyon Dam. Daar hebben we ook nog foto’s van gemaakt. Er was ook een visitor center en natuurlijk zijn we daar geweest. Er lag daar een steen met pootafdrukken van een dinosaurus, en ook een replica, deels gemaakt van gevonden botten. We hebben nog een nakomeling van deze soort gezien (als je de naam wilt weten moet je even op visite komen als we thuis zijn), tegenwoordig noemen we dat een salamander/hagedis!
Daarna Page rondgereden, dat was zo gedaan. Er is daar een weg waar allemaal verschillende kerken naast elkaar staan, minstens tien! Zal op zondag wel druk zijn met parkeren:). Na de boodschappen weer richting lodge, omdat we vandaar een boottocht gaan maken. Om 16.00 uur vertrokken we voor een prachtige tocht over het Lake Powell. We gingen ook een smalle canyon in waar de boot maar net kon keren. Prachtig, die hele hoge rotsen om ons heen, wauw! Al die vormen en al die kleuren. Op de terugweg valt het licht weer anders en ziet alles er weer anders uit. Giga-veel foto’s genomen, maar daar zal ik jullie pas thuis mee vervelen, nu maar een paar om een indruk te krijgen.
De boot is net weer terug bij de lodge, waar de camper nog op ons stond te wachten. Dus snel aan het tikken, want hier hebben ze internet!!! Dan gaan we weer naar de camping en na het eten lekker weer lezen en op tijd naar bed, want dit was een rustige dag, maar morgen wacht er weer een programma! En waarschijnlijk op de volgende camping (bij de Grand Canyon) weer geen bereik om te internetten, dus misschien moeten jullie weer even wachten! Maar maak je niet ongerust: we hangen dan alleen maar in een helicopter boven een diepe kloof:)! Tot de volgende ronde!

Dag 16

Om half acht opgestaan want om half negen moesten we vertrekken naar Page, naar de winkel van Antilope Canyon Tours. Vanaf dat punt vertrokken we per jeep naar de Antilope Canyon. De tocht er naar toe ging door een stuk woestijn en was zeer ‘bumpy’ volgens onze gids, en dat klopte. Bij de Canyon aangekomen bleek het een smalle kloof te zijn waar we met ‘onze’ groep onder leiding van de gids in gingen. Nou, was het gisteren al wauw, nu was het WAUW!!! De foto’s spreken voor zich, er zijn geen woorden voor, zo spectaculair! Af en toe nam de gids een paar fototoestellen over om foto’s te maken, hij wist echt de mooiste shots te maken. Ik ben maar dicht in zijn buurt gebleven en hij heeft inderdaad een aantal foto’s voor me gemaakt. Op één punt viel een lichtstraal naar binnen en door zand op te gooien werd deze heel mooi zichtbaar. De kloof werd zo smal dat je elkaar bijna niet kon passeren, en dat moest wel want er waren nog meer groepen. Het is niet voor te stellen dat zo iets moois bestaat, iedereen was onder de indruk.
Na afloop werden we weer naar het beginpunt gebracht en zijn we in de camper gestapt, op weg naar de Grand Canyon. Niet zo’n grote afstand, maar onderweg kwamen we eerst langs de Wallmart, en ja, de vorige keer hadden we haast, nu wilde ik toch echt quiltlapjes kopen (ja, dames, 90 cent per F.Q.), daar kun je natuurlijk niet langs rijden, dan moet je even stoppen:).
Daarna kwamen we langs Horse Shoe Bend, een prachtig uitzichtspunt ver boven de Colorado River die daar een bocht van 270 graden maakt in de vorm van een hoefijzer. De rivier stak prachtig blauw/groen af tegen de zandrotsen. Je kon zelfs nog een eind in het water kijken, het was kraakhelder. Overigens ging er een flinke wandeling aan vooraf, die heen wel mee viel, maar terug aardig omhoog liep. En dat was hijgen en puffen, want het was er bloedheet, zowel de wind als het zand waar we overheen liepen. Vuil en zwetend de camper weer in, onze voeten, je wilt het niet weten!
Nu echt even doorrijden, zo komen we nergens. Na een flinke rit kwamen we bij Cameron, waar weer een prachtig uitzichtpunt op de Little Colorado River (héél diep maar zonder water) was. Ook hier was het heel erg warm. Daar stonden langs het pad allemaal kraampjes waar indianen hun producten te koop aanboden, meest sieraden, maar één man was bezig met het maken van z.g. dream catchers. Daar is Leo voor bezweken, dus komt er binnenkort één in Heerewaarden te hangen. Wie wil weten wat dat is, komt maar langs:). (Hij is niet zo groot hoor.)
En eindelijk kwamen we dan toch bij de Grand Canyon. Onderweg al prachtige vergezichten gezien, maandag hopen we hier een helikoptervlucht te maken. Wat een natuurwonder! Alweer heel bijzonder. Tegenover de camping, die we voor alle zekerheid gereserveerd hadden want het is hier heel druk, stonden 3 elk op en langs de weg. Bijna een verkeersopstopping, iedereen wil natuurlijk even kijken. Op de camping, beetje armoedig, eerst onder de douche, het woestijnzand weggespoeld. En toen…. We ontdekten dat we al ruim twee weken in Amerika zijn en nog niet bij de Mac gegeten hebben. Dat hebben we even goed gemaakt!
En gelukkig is hier toch internet, dus mijn verslag kan ik meteen plaatsen, hoeven jullie je niet ongerust te maken:).
Het is hier inmiddels behoorlijk afgekoeld.
Welterusten!

Dag 17

We zitten op een camping net buiten het Grand Canyon Park, en even verderop ligt een plaatsje, Tusayan, waar we vanmorgen naar de kerk wilden gaan. Het plaatsje was helaas niet te vinden, het bleek dat de camping met een paar hotels en restaurantjes al het hele dorp was! En geen kerk te vinden. Terug naar de camping waar we via internet een kerkdienst beluisterd hebben. Het was een dienst van een baptistengemeente in Friesland, een mooie dienst! Daarna koffie gedronken in de zon. Vanaf ons plekje hoorden we een soort van muziek, bleek van indianen te zijn, die vlak bij de camping een paar standjes hadden we ze hun producten verkochten, en waar een paar van hen indianendansen lieten zien. We zijn er even heen gelopen en het zag er heel leuk uit. We hebben even zitten kijken en luisteren. Indianen zijn vooral van het verhalen-vertellen en een oude indiaan deed dat dan ook. Over zijn moeder, zijn kleinzoon, enz., er kwam geen eind aan! Hierna op de camper weer verder geluierd in de zon tot het tijd werd voor onze zondagse wandeling. Een gratis shuttle-busje, dat tegenover de camping stopt, bracht ons bij de south rim van de Canyon en daar hebben we heerlijk gewandeld. Wat een prachtig uitzicht! De trail was smal en liep soms dicht langs de rand van de canyon. Onderweg ook mooie bloemen gezien zoals bloeiende cactussen. Het was heerlijk, maar het was wel wat winderig. Om half zeven besloten we op een bepaald punt de zonsondergang af te wachten. We moesten daarvoor wachten tot 19.48 uur. Dat hadden we niet goed voorbereid, zo lekker in ons shirt. Het werd steeds winderiger en kouder, zo koud dat we allebei zaten te rillen en het niet meeviel om foto’s te maken. Intussen werd het steeds drukker op dat uitzichtspunt. Maar het wachten werd beloond: een prachtige zonsondergang. En daardoor kleurden de rotsen in de Canyon heel mooi, het was bijzonder. Maar zodra de zon weg was, waren wij het ook zat, jongens, wat was dat koud! De (vrouwelijke) chauffeur van de shuttle probeerde iedereen weer warm te krijgen en vroeg of er soms iemand jarig was. Nou, vandaag niet, maar over vier uur wel. Toen zong de hele bus: happy birthday to you. De stemming steeg snel, de temperatuur duurde toch wat langer.
Op de camping gauw onder een warme douche, en maar even een gebakken eitje op brood gedaan, konden we snel de foto’s gaan bekijken. Voor jullie zijn er ook een paar! Tot morgen!

Dag 18

Om half acht ging de wekker, want om half negen werden we op de luchthaven verwacht. Daar kregen we eerst een voorlichtingsfilm, zoals in een vliegtuig, over wat je moet doen als je neerstort of zo, en daarna werden we al snel opgeroepen om klaar te gaan staan, zodat we, zodra de helikopter landde, konden instappen. Echt lopende bandwerk, wat een massa mensen maken hier gebruik van. Er zijn ongeveer 20 helikopters continu aan het heen en weer vliegen. Na het instappen goed de veiligheidsriemen aan, koptelefoon op, en opstijgen maar. In een half uur heen en weer naar de Grand Canyon en natuurlijk er overheen. Dan heb je weer een heel ander uitzicht, prachtig (sorry, alweer)! Op een gegeven moment vlogen we over een rots heen en zagen ineens de volgende diepte voor ons liggen, wauw! Maar een half uur is gauw voorbij dus voor we het wisten liepen we, wat wiebelig, weer naar de camper. Tien uur vertrokken we richting Monument-Valley, waar we in Goulding gisterenavond een camping gereserveerd hadden. De route er naar toe was vrij eentonig, glooiende woestijn, met hier en daar kleine indianennederzettingen. Maar toen we dichter bij MV kwamen begon het mooier te worden, al gauw reden we tussen grote rotsen. Ook de camping was omringd door rotsen en op de grond rood zand, dit gaan we niet schoon houden:). Camper neergezet, koffiepauze gehouden en ja, dan moet je toch weer wat gaan doen. Eerst maar naar het Visitor Center, maar dat was ver weg, dus de camper weer mee. Bij het VC aangekomen bleek dat we daar niet moesten zijn om een tocht te reserveren, maar bij een houten hokje waar indianen in zaten, die doen de tours. Daar aangekomen vroeg de indiaanse meneer wanneer we een tour wilden doen, morgen? Ja, vandaag kan zeker niet meer? (Het was 18.15 uur). Nou, het kon, over vijf minuten vertrekken. We moesten wel lachen, wij weer, gisteren geen tijd om fatsoenlijk te eten en vandaag gaat het weer niet lukken! Gauw in de camper vesten en fototoestel gepakt en de jeep reed voor. Er staan in het park indrukwekkende rotsformaties, sommige stellen iets voor en hebben een naam, maar daarvoor moet je dan soms wel veel fantasie hebben. Maar zo heb je de drie zusters, de olifant, de totempaal, de wanten enz. De gids vertelde ons van alles over de natuur en ook over zijn volk, hoe en waar ze leven. Hij reed ook even snel langs een paar huisjes waar de mensen echt in wonen (niet voor de toeristen), zodat ik een foto van de buitenkant kon maken. Ook kwamen we bij verschillende gaten in de rotsen (Ear of the wind, Sun eye e.d), wat een heel bijzondere lichtinval geeft, vooral bij ondergaande zon. Bij een gat zag je de schaduw er van op de volgende rots, zodat het leek alsof er twee dezelfde gaten waren, heel speciaal. Aan het einde ging de gids heel hard rijden, voor zover mogelijk door het zand en over de rotsen, wat een gehobbel, zodoende waren we net voor de zon onderging op een punt waar we de ‘totempaal’ konden zien met de kleuren van de ondergaande zon, geweldig. Het is grappig om te zien hoe de rotsen kleurden op de heenweg, en nu weer anders zijn op de terugweg. Om 21.00 waren we weer terug bij het beginpunt, het werd al aardig donker. Op de camping eerst douchen (oei, wat waren we vuil en zanderig) en toen maar even een prutje gemaakt (tomaten, uien, eieren) voor op brood, toch redelijk gezond gegeten. Daarna heerlijk gelezen, route uitgestippeld (Mesa Verde gaan we overslaan, zodat we wat rustiger aan kunnen doen) en : naar bed.

Dag 19

Vandaag hebben we even de boel tot rust laten komen. We hadden het gevoel dat de opslagcapaciteit tussen onze oren even aan de grens zat, dus eerst geslapen tot 9 uur, rustig ontbeten, nog verslag van gisteren geschreven en geplaatst en zo vertrokken we rond 12.00 uur richting Moab. Meteen na het verlaten van de camping kwamen we ook nog een aantal indianen-winkeltjes tegen, daar hebben we ook nog even rond gekeken. De 173 mijlen die we moesten rijden gingen voorspoedig. Mooie route met prachtige rotsen en mooi weer, beter kan niet. In Moab aangekomen zijn we meteen even naar het Visitor Center gegaan (vaste prik, word je altijd wijzer van) van het Arches National Park, waar we een plattegrond kregen, ook meteen van Canyonlands National Park dat er vlakbij ligt. Na nog wat rondgekeken te hebben zijn we op zoek gegaan naar een camping met zwembad. Gelukkig konden we bij de eerste al terecht, we hadden het laatste plekje. Wat gedronken, lekker gezwommen, plannen gemaakt voor morgen, gegeten, kortom: rustig dagje! En vroeg naar bed, want morgen is het weer uit met dat geluier: sunrise in Arches N.P.! 

Dag 20

We hebben het weer eens bewezen: De ochtendstond heeft goud in de mond. Om 7 uur waren we in het Arches National Park. Nog niet warm en nog heerlijk rustig. De zon was er al, de zonsopgang vonden we toch wat te vroeg (ongeveer 5 uur). Meteen doorgereden naar The Windows Section waar we een korte wandeling gemaakt hebben naar en rond de North en South Window en de Turret Arch. Er waren nog maar een paar mensen, dus we konden genieten van de stilte. Daarna doorgereden naar Delicate Arch. De beklimming vond ik te steil dus heb ik halverwege afgehaakt en ben ik terug gewandeld naar de camper. Leo heeft de Arche gehaald, met veel zweetdruppels. De temperatuur was al flink opgelopen. Op de parkeerplaats was het inmiddels dringen geblazen (11 uur), maar wij konden gelukkig weer naar de volgende stop: de Sand Dune Arch en de Broken Arch. Wauw, die waren leuk. De eerste vooral ook voor kinderen, met zand en grotten, en bij de tweede waren we zo enthousiast dat we een langere trail gelopen hebben. Nou, dat hebben we geweten, er kwam geen eind aan en heet dat het inmiddels was, enorm. Er werd 36 graden verwacht en die hebben we ook dik gehaald. Versleten en verbrand kwamen we bij de camper terug, maar het was heel mooi! Bij het eindpunt, de Devils Garden, hadden we geen puf meer, ook al vanwege de enorme drukte daar. Dus weer terug naar de ingang. De bedoeling was om daarna een camping te gaan zoeken in het Canyonlands National Park. Daar zijn een paar kleine campings zonder voorzieningen, maar dan waren we lekker in de goede omgeving voor morgen. Op een camping aangekomen werden we compleet overvallen door midges, kleine steekvliegjes. Niet een paar maar duizenden, nou, daar hadden we dus geen zin in. Dan maar het park nog ‘even’ bekijken en weer naar een camping in Moab. Deze dag werd zodoende veel langer dan gepland. Eigenlijk waren we er te moe voor, maar ja, om morgen weer terug te gaan….. dus toe maar. Eerst naar het Visitor Center, daar hoorden we dat het idd de tijd is voor midges, fijn hoor! Op aanraden van de parkranger zijn we naar het eindpunt gereden waar de rivieren de Colorado en de Green River bij elkaar komen. De canyons waren prachtig. Het grappige is dat je door een graslandschap rijdt en ineens, onverwacht, bij een canyon terecht komt. Het zijn echt scheuren in de grond, maar dan wel grote! Na nog een paar uitzichtpunten gezien te hebben zijn we richting Moab gereden en weer een camping met zwembad gezocht. In eerste instantie kregen we een plaats toegewezen waar het weer stikte van de muggen, maar na een verhuizing was het uit te houden. Lekker gezwommen en alle verbrande plekken ingesmeerd. Mijn onderbenen zitten dik onder de zonne-uitslag, ondanks alle zonnebrandcreme. Lekker pijnlijk! Hopen dat het wat beter wordt. Vanmorgen dus vroeg begonnen en pas om 18.00 uur op de camping: we zijn toe aan vakantie!

Dag 21

Weer even rustig aan gedaan. Lekker buiten ontbeten en koffie gedronken, daarna wat rondgekeken in Moab, waar een heel leuke quiltwinkel was (geen toeval hoor, eerst gezocht op google). Patroon en bijpassende stoffen gekocht. Jammer dat we verder moesten, de mevrouw van de shop nodigde ons uit om mee te gaan raften op de Colorado, haar man had een raft-boot. Als we nog eens in Moab komen dan zijn we dus uitgenodigd! Leuk mens, wat wil je, ze quilt:)! Nog wat verder gewinkeld en daarna op weg naar de volgende camping richting Denver. Geen grote afstand, 120 mijlen, en vooral het eerste stuk, de scenic byway 128, was prachtig. Daarna de Interstate, dat ging lekker vlot. Eerst een camping voorbij gereden, lag aan een drukke weg en het zwembad was formaat soepkom, en vervolgens op een camping terecht gekomen aan een drukke weg, maar met een leuk zwembad. Meteen ook gebruik van gemaakt. Nog even wat gegeten bij een KFC, je bent tenslotte in Amerika. Maar ja, alleen kip hè, dus ik maar aan de cola en bij de camper een boterham kaas, zeker zo lekker.
De hele avond verder buiten zitten lezen, het was erg warm. Helaas geen stilte: de drukke weg, de toeterende trein, en alle camper-airco’s aan. Dat voorspelt wat voor vannacht!