Vanuit Vranje was het maar zo'n kleine honderd kilometer naar Skopje, dus daar waren we even na tien uur 's morgens. De grensovergang Servië/ Macedonië ging soepel, en ook op de weg geen problemen, hoewel er na Nis druk aan een nieuw stuk snelweg gewerkt wordt.

Middenin Skopje is een grote parkeerplaats waar max. 10 campers mogen staan. We waren al bang dat er geen plaats meer zou zijn zo middenin het hoogseizien, maar het was een heel grote parking met maar een paar geparkeerde auto's, plaats genoeg dus. En bewaakt. Ideaal, we liepen zo de oude stad in.

Twee jaar terug, tijdens onze reis naar Turkije, waren we al bij het Moeder Theresa standbeeld en museum geweest, ligt in het nieuwe deel van de stad, dus daar hoefden we niet meer naar toe. Via de Stenen Brug met veel beelden liepen we het centrum in en vonden al gauw een terrasje. Alle mensen, wat was het warm! Heel veel winkeltjes met vooral goud en trouwjurken. Daarna nog naar de Bit Pazar, een soort markt, en zo, al wandelend en puffend, terug naar de Stenen Brug om daar een terrasje voor een late lunch. Bij de camper terug waren we er snel uit: geen overnachting op deze loei-hete parking, we zoeken wel wat anders. Het was inmiddels 39 graden.
Via Tetovo doorgereden naar het meer van Ohrid, waar we na app-contact verwacht werden door Guus en Monique met hun kinderen. Zij zijn inmiddels bijna een jaar onderweg met de camper, we hebben ze leren kennen tijdens de Marokko-reis. Super gezellig om elkaar weer te ontmoeten en een paar dagen met elkaar door te brengen.
De camping waar we terecht kwamen was een minicamping meteen aan het meer, een mooi plekje om een paar dagen te verblijven. We hadden uren nodig om bij te praten en de eerste dag gingen de mannen ook nog even met de Zodiac van de familie het meer op. Ook hier was het weer heel warm, maar regelmatig een windje vanaf het meer.

De volgende morgen maar eens op de fiets gestapt, naar Ohrid. Al op tijd gestart dus de drukte op de heenweg viel niet tegen. De afstand wel, vooral bij deze hoge temperaturen.
De bijnaam voor Ohrid is Jeruzalem van de Balkan, vanwege de grote hoeveelheid kerken. Wij wilden in ieder geval de Sint-Kliment bezoeken, bovenop een heuvel. Al wandelend kwamen we eerst bij de Sveta Sofija-kerk, waar we boften. Er werd een repetitie gehouden voor het Summerfestival en iemand gaf dus net een concert op een vleugel. Dat klonk prachtig. Ook mooi meegenomen: het was heerlijk koel in de kerk.
Daarna begon het klimmen en al puffend en zwetend kwamen we bij het Sint Kaneo kerkje. Een klein kerkje op een rots met een fantastisch uitzicht over het meer. Helaas was het kerkje gesloten, dus konden we niets van de binnenkant zien. Dat was een tegenvaller. En toen kwam er een hele flinke klim naar de Sint-Kliment. Inmiddels was het zo warm dat ik er verder vanaf zag en Leo alleen verder ging. Vanwege de warmte een echt zware wandeling. Ik vond het jammer om het over te slaan maar helaas, voor mij te zwaar. Volgens Leo was het een prachtige kerk, een kloosterkerk die helemaal opnieuw gebouwd is (hij was door de Turken vernietigd) en in 2002 opnieuw ingewijd.
We vonden elkaar weer terug bij de Sveta Sofija en zijn daarna heerlijk wezen lunchen op een terrasje aan het meer.

Vervolgens weer op de fiets gestapt en op zoek naar het monument van A. den Doolaard, een Nederlandse schrijver van een paar boeken heeft geschreven (o.a. De herberg met het hoefijzer en Het land achter Gods rug) die zich afspelen in de ze regio. Na te ver fietsen en weer terug hebben we het monument gevonden.
En toen weer terug naar de camping in Kalista. Bij Struga was het echt een vreselijke heksenketel en met gevaar voor eigen leven zijn we er doorheen gefietst. Macedonië is duidelijk geen fietsland. Al met al ruim 40 km gefietst en daar was het dus eigenlijk veel te warm voor. Bij de camper aangekomen eerst maar eens een flinke plons vocht naar binnen gewerkt.

Tijd om verder te trekken. Met twee campers rond het meer naar het Sint-Naum klooster, aan de zuidkant van het meer van Ohrid, aan de grens met Albanië. Bij het klooster, waar je een geweldig uitzicht hebt over het meer, staat een klein kerkje met prachtig gekleurde fresco's. Het klooster is vooral bekend door de vele pauwen die er rondlopen en die je het beste van een afstandje kunt bekijken. Ze kunnen flink uithalen, houden denk ik niet van toeristen;)

De bedoeling was om naar het naastgelegen Prespa meer te rijden, maar dan moesten we over een pas die ons afgeraden werd, dus zijn we de Albanese grens maar gepasseerd en vonden we een camping bij Pogradec. Mooi gras, mooi sanitair en aan de overkant van de weg een strandje. Mooie plek om de zondag over te blijven. Inmiddels bereikten ons waarschuwingen voor een heuse hittegolf, dus kalm-aan maar.

Dus Macedonië gepasseerd, vooral rond het meer van Ohrid is het mooi, maar super-toeristisch. We hebben niet het idee dat we daar nog eens naar toe willen, wat een mensenmassa. Benieuwd naar Albanië!