Wel weer om 7 uur ’s morgens naar de politiepost, en het feest begon van voor af aan: formulieren, wachten, stempels, wachten, meer formulieren, wachten, kopieën maken…… Dat was alleen voor de kentekenhouders, de rest, ik ook dus, zat buiten langs de weg en in de zon te wachten. Meteen voor het eerst wat boodschapjes gedaan: je bent hier zo een paar ton armer! Wat een gedoe met zo’n stapel geld, veel te veel nullen! En zo werd het 12 uur, toen sloot de politiepost en hadden vijf campers de Iraanse kentekenplaten op hun camper zitten. Nog vijf te gaan, en de volgende dag vrijdag, dus moslimzondag zeg maar, en alles gesloten. Weer overnacht in het park vlak bij de politiepost.

Eigenlijk ben je dan al dat gedoe behoorlijk zat en vraag je je af waarom je in vredesnaam naar Iran wilde: de volgende dag wisten we het weer!

Na een ontspannen begin van de dag op weg naar een heel oud Armeens klooster. We reden door een indrukwekkend landschap, er werd onderweg continu getoeterd en gezwaaid: ondanks het Iraanse kenteken blijven we duidelijk toeristen! Na het klooster bezichtigd te hebben zijn we met nog een stel op een heerlijke plek terecht gekomen: camper zo gedraaid zodat we schaduw hadden, een heerlijk windje en een onbeschrijfelijk uitzicht: daarom wilden we naar Iran!

Terug in het park was daar nog een groep campers van EFE die Iran weer zouden gaan verlaten, dus verhalen uitwisselen en afwachten hoe hun uitreisprocedure zou gaan verlopen. Zij hadden nog een vervelende ervaring met foto’s maken dus ons werd nog eens op het hart gedrukt om vooral goed na te denken bij het fotograferen. Zo’n Iraanse politiecel is niet leuk!

In het park werd weer volop gepicknickt: hele gezinnen met bbq’s en er werd ons weer van alles aangeboden. En lekker, ze kunnen er wat van hoor! En ontelbaar veel op de foto, en soms kende iemand een paar woordjes Engels: Hello, how are you, where you from? Maar bij het antwoord werden de blikken al glazig😉. Een heel enkele keer tref je iemand die wel redelijk Engels spreekt, wel lastig. De vertaalapp laat het ook nog al eens afweten i.v.m. bereik. Heel veel apps zijn hier ook nog eens geblokkeerd dus de telefoon is niet altijd een oplossing.

Nadat ook de andere vijf campers hun kentekenplaten hadden gekregen konden we dan echt starten. De verloren dag halen we in Teheran in door daar een dag korter te blijven. Gezien de hoge temperaturen kon iedereen zich daar in vinden.

In Tabriz stonden we twee nachten in het El Goli park, een groot recreatiepark met grote parkeerplaats waar de campers mochten staan. Er waren wat kermisattracties, ballonnenverkopers, een grote verlichte fontein, eet- en drinkkraampjes en heel veel bezoekers. In eerste instantie was het op de parkeerplaats nog rustig, maar toen het later werd bleek dat heel veel Iraniërs bleven slapen in kleine werptentjes, maar ook gewoon buiten met een deken op het asfalt! Grote mat er naast om te picknicken, dus ook rond de campers drukte! Allemaal heel vriendelijke mensen, maar ja, je wilt ook slapen. ’s Morgens om half acht knalde er ineens muziek onder ons raampje los: bleek fitness voor vrouwen te zijn: plein vol bewegende vrouwen op harde muziek en degene die de leiding had telde stevig mee door een microfoon. Enkele vrouwen van onze groep gingen meedoen, maar het is al vroeg warm en dan met al die kleding en hoofddoek…… Dit gebeurt daar iedere ochtend, leuk om te zien, en de wekker hoefde niet gezet te worden.

Vanaf de parkeerplaats konden we lopend naar de Metro om Tabriz te gaan bekijken. Eerst even naar een wisselkantoortje om voor de tweede keer euro’s te wisselen voor Rials. Pinnen is voor buitenlanders niet mogelijk (sancties) dus de miljoenen vliegen je tas uit. In de portemonnee passen ze niet, vandaar! We hebben geshopt in de prachtige bazaar waar we met een groepje ook geluncht hebben. Eén van de dames was jarig en trakteerde. Toen de eigenaar dat hoorde, zocht hij meteen passende muziek: een aantal keren happy birthday to you en daarna kwam er tot onze verbazing een lied van André Hazes: hilarisch, zit je in Iran!

Na de (warme) stadsdrukte de natuur in: overnachten in het Aladaglar-gebergte, ook wel Rainbow-bergen genaamd. Ongelofelijk mooie bergen vol kleur en mooie vormen, heel bijzonder! Dat was genieten. Er kwam ook nog een kudde dromedarissen voorbij! De bedoeling was om er te wandelen maar vanwege de warmte werd het uitzicht vooral bewonderd van onder de luifel vandaan. ’s Avonds aarde-donker en heel veel sterren. Goud plekje! Leo heeft in de vroege ochtend nog een wandeling gemaakt.

Weer heel anders was de volgende stop: een parkeerplaats in Qazvin. Bekend was al dat dat geen leuke plek was dus overdag een mooie tocht door de bergen gemaakt om maar niet te vroeg aan te komen. De parkeerplaats was alweer bij een park met picknickende mensen en heel veel van die mensen komen de campers bekijken, we voelen ons Aliens! We hebben ons aangepast wat kleding betreft, maar we zijn duidelijk herkenbaar als toeristen, en campers zijn al helemaal een onbekend fenomeen. Op den duur wordt al die belangstelling echt irritant maar het hoort er kennelijk bij.

Het was ook lastig diesel tanken voor de campers. Alle auto’s rijden op benzine of gas, alleen vrachtwagens rijden op diesel. De chauffeurs hebben een pasje waar ze mee kunnen tanken en geen pasje, geen diesel. Die pasjes zijn er niet voor andere gebruikers, lees camperaars, dus we moesten bij de pomp vragen of we mochten tanken. Dan ging dat via een vrachtwagenchauffeur die ons hielp met zijn pasje en dan konden we hem contant betalen.  Soms lukte dat niet omdat de diesel op was, of de chauffeur had geen zin of tijd, dus steeds als er een kwart van de diesel in de camper gebruikt was vast op zoek naar een pomp en chauffeur met pasje die dan ook nog wilde helpen: de bedoeling was dat je dan dubbel betaalde, maar soms was het tien-dubbel! Dan was dat soms omgerekend 25 eurocent, dus nog steeds heel weinig, maar het voelde toch niet fijn. Maar een paar keer gebeurde het dat de chauffeur heel vriendelijk gebaarde dat hij er geen geld voor wilde! Het was elke keer weer een gedoe, het bleef spannend of tanken lukte!

Vanuit Qazvin een prachtige tocht gemaakt door de Alamut Vallei, koffiepauze op 2500 meter: scheelde 14 graden met de dag er voor, heerlijk. Om de hele vallei te rijden hadden we een hele dag nodig, dus toch maar halverwege omgekeerd. Intussen kregen we een appje dat de reisleiding met pech stond en wij zouden daar nog langs komen. Dus weer naar Qazvin waar ze langs de snelweg stonden, maar helaas was er voor hen uiteindelijk maar één oplossing: terug naar Turkije om de camper daar bij een dealer te laten maken. Oorzaak: de vuile diesel in Iran. Dat betekende ook dat ze niet terug konden komen vanwege het visum enz., dus tot Armenië werd het improviseren en veel per telefoon. Voor ons niet leuk om ze te missen, maar voor hen nog veel vervelender: camper met probleem en de reis onderbroken, zo jammer!

Wij reden daarna verder naar Teheran, waar we twee nachten op een mega-grote parkeerplaats hebben gestaan, bij de graftombe van Khomeini, waar ook heel veel Iraniërs met tentjes waren, maar de ruimte was zo groot dat we daar geen last van hadden, behalve dan dat er toch weer gegluurd werd en met auto’s langs de campers werd gereden☹. De campers stonden ruim 3 meter uit elkaar met touwen er tussen zodat daar niet geparkeerd kon worden en uiteindelijk heb ik aan ons touw een doek opgehangen om een beetje uit zicht te zitten. Met die warmte was het heerlijk om af en toe even de hoofddoek af te doen maar dan mag je niet gezien worden. Soms herinnerden we elkaar er aan; pas op, je loopt bloot! En dan ging snel de doek weer over het hoofd. Denk dan ook aan de lange broeken en lange tunieken dan weet je dat het zweterige dagen waren.

Met de metro zijn we met nog een echtpaar de stad in geweest: in het noorden van Teheran, een uur met de metro, was een mooie bazaar en na daar doorheen gewandeld te hebben, zijn we met een taxi naar de wijk Darband gegaan. We konden nog hoger de berg op met een stoeltjeslift maar gezien de staat van onderhoud hebben we daar niet voor gekozen! Boven was een gezellig straatje met winkeltje en terrasjes en daar hebben we heerlijk geluncht in een traditioneel Iraans restaurant. Op de terugweg uit de metro gestapt om het Golestan Paleis te gaan bekijken. Daar waren zalen met mozaïeken van gebroken spiegels. Tel daarbij de kroonluchters en het was één en al geschitter. Niet persé mooi maar wel bijzonder. Zelf vond ik de lichtblauwe plafonds met wit reliëf prachtig. Een Iraanse vrouw begon een gesprekje met mij en toen ik zei dat ik het paleis prachtig vond zei ze: ja, maar de mensen zijn zo arm! Het was inderdaad heel overdadig!

Na nog even de tuin bewonderd te hebben, hebben we ons in de metro-in-de-spits-drukte gestort om terug te gaan naar de campers. Bezweet en vermoeid zakten we daar buiten op onze stoelen en…. hoorden we een enorme knal in onze camper! Geschrokken keken we gauw binnen en wat blijkt: het brandblusapparaat ontploft! Schade, schuim zooitje! En als je dan toch al zo moe bent van het dagje stad en de hoge temperatuur, dan valt dat even verkeerd! Dat was zo’n moment van dikke tranen en “ik wil naar huis!”. Teiltjes met water en vaatdoekjes en poetsen maar! De volgende morgen meteen de fabrikant gemaild want dit kan natuurlijk zomaar niet. Blijkt inderdaad een fabrieksfout te zijn, excuses, en het zou meteen doorgegeven worden aan hun verzekering. Dat luchtte weer een beetje op want de schade was flink. Gelukkig dat dit gebeurde terwijl wij buiten zaten, als het rijdende-weg gebeurd zou zijn was het een heel ander verhaal geworden: de brandblusser was gewoon als een raket gelanceerd, dat verwacht je toch niet!

De pech was nog niet voorbij, want de volgende ochtend, gelukkig voor vertrek, bleek ons achterwiel te weinig druk te hebben. Dat werd al aangegeven op het dashboard, maar dan hoop je nog dat het meevalt. Maar het was veiliger om de band om te wisselen en dan heb je meteen het voordeel van een groep: veel helpende handen!

In Qom lekker wat handwasjes gedaan en heerlijk gerelaxt. Leo ging met een groepje mee naar de Holy Shrine of Fatima, maar ik geloofde het wel.

Bij het verlaten van Qom reden we weer eens verkeerd en hadden het geluk dat we langs een shoppingmall  kwamen met een grote supermarkt. Dat werd goed voorraad inslaan. In alle plaatsen onderweg waren alleen maar kleine winkeltjes, herkenbaar aan bakken chips aan de straat. De grote supermarkt was onderin de mall, evenals de parkeergarage. Daar kon de camper dus niet in, dus aan de straat geparkeerd. Toen we met een vol boodschappenkarretje naar straatniveau wilden bleek dat niet te kunnen. Oplossing: ik bovenaan de roltrap en Leo zette onderaan de boodschappen op de roltrap. Dus de eerste pakken met 6 flessen water en 6 flessen Cola trok ik gauw van de roltrap af, om snel de volgende lading te kunnen pakken. Maar waar bleef die? Komt er een mevrouw de roltrap op met een brede glimlach en een pak met 6 flessen water. Even later een meneer met onze volle boodschappentas en daarna Leo met de laatste tas: iedereen had lol!

In Delijan geld wisselen, ook een uitdaging. Leo ging naar een bank, geen geld, maar een bankbediende bracht hem naar een juwelierszaak waar hij lang moest wachten en waar uiteindelijk iemand van een bank geld kwam brengen!?!  Dus Leo kon geld wisselen, de bankbediende was inmiddels verdwenen en toen wist Leo de camper niet meer te vinden. Uiteindelijk kwam alles goed, pffft! Later hoorden we dat banken geen buitenlands geld mogen wisselen vanwege de opgelegde sancties.

Even na Delijan zagen we een benzinepomp met werkplaats, meteen gevraagd of die meneer onze band kon repareren. Dat kon, hij rolde de band even om en zag meteen de oorzaak: een schroef in de band. Na de reparatie heeft hij de band er meteen om gelegd. De kosten waren, 100.000 Rial, omgerekend  3.30. En we kregen er nog een flinke meloen bij! Dat vonden wij dan wel weer een pak speculaasjes en klompjes waard. Dat werd gewaardeerd: Leo kreeg een dikke knuffel en we werden gezellig nagezwaaid!

Om het lange stuk naar Yazd in te korten nog een overnachting in Kashan. Een heerlijk rustig plekje met schaduw en wind. Helaas werden we rond half vijf in de morgen lastig gevallen door een stel knullen op brommers die op de campers klopten en zeurden om een deken want ze hadden het koud. Dit deden ze door hun mobieltje bij onze ramen te houden (met translater). De ramen stonden vanwege de warmte open dus ze stonden tegen de horren aan, bijna tegen Leo’s hoofd. Eerst hielden we ons stil, maar ze bleven bezig en uiteindelijk werd Leo het zat en gaf ze een grote mond. Tenslotte kun je, als je het koud hebt, beter naar huis gaan in plaats van met brommers en rokend in een park blijven hangen. Uiteindelijk zijn ze weg gegaan, maar het was niet prettig.

Bij vertrek van daar bleek één van de campers een kapotte voorruit te hebben, maar aangezien er voldoende hulp bij was zijn wij, met nog een paar, door gereden. Dat was een geluk, want al snel kwam er veel politie en werd er van alles gecontroleerd en het was, zacht gezegd, niet gezellig. Duidelijk was dat we aardig in de gaten werden gehouden en het verzoek van de leiding was dan ook om nog voorzichtiger te zijn met foto’s maken, met kleding enz. Het voelde niet prettig.

In Yazd stonden we midden in de stad, wat veel geluid betekende, maar we konden makkelijk te voet naar diverse bezienswaardigheden, o.a de Vrijdagmoskee (alweer moest ik een bloemetjesgordijn aan, en met de hoge temperatuur was ik daar gauw klaar mee), een leuk wijkje met lemen huizen en overdekte straatjes, de oude Bazaar, het watermuseum en natuurlijk weer ergens geld wisselen. Doordat we midden in de stad stonden waren we zelf de grootste bezienswaardigheid: er werd druk langs onze campers gewandeld, met brommers gescheurd en iedereen wilde met die vreemde mensen op de foto, iedereen wil iets zeggen/vragen met de paar woorden Engels die ze kenden: kortom,, de rust was elders! Wel kregen we nog bezoek van een jong echtpaar die plannen hadden om naar Nederland te emigreren. De man sprak goed Engels en we hadden een leuk gesprek over van alles en nog wat. Natuurlijk gaf ik ze klompjes, met tekst en uitleg, wat ze erg leuk vonden. Ze nodigden ons uit voor het avondeten, dat is als gebruikelijk rond 22.00 of 23.00 uur. Wij hebben uitgelegd dat wij in Nederland wat vroeger eten en dat hun etenstijd voor ons bedtijd is. Na het afscheid kwamen ze nog even terug om cadeautjes te brengen: een sierraden doosje van stof (volgens onze buurvrouw mooi van lelijkheid😊) en een doosje mierzoet snoep. Echt typisch voor Yazd, heel lief! 

De tweede dag vertrokken we met nog een paar campers om half zes naar een wildcamp in de bergen: genoeg stad gezien én gehoord. Supermooi uitzicht, heerlijk stil, lekker fris ,veel sterren: helemaal goed!